Bu Üvey Mutluluk

**gülgüzeli** · 06-23-2008

Daha kaç tokat atacaksın parçalanmış yüzüme? Kan görmemiş ellerimi daha ne kadar bulayacaksın kana? Nefes nefese bağırırken çaresizliğimi daha ne kadar tıkayacaksın kulaklarını? Ölüme koşan aceleciliğimde daha ne telaşlar yaşatacaksın bana?

Bu kadar çığlık mıydı susmalarım evvelce? Her "gece " denildiğinde yüreğimi kiralayan hüzünler bu kadar kalabalık mıydı? En dokunulmamış yanımı nasıl da koparıp alabildin gözünü bile kırpmadan! zehirli ilacımı, tek oyuncağımı neden aldın elimden? Ne olur kalk! Tıkama kulaklarını faniliğime! Adını söyleyen bir çığlık olmuşken varlığım, yokluğunun mimari kalıntısı olmuşken bedenim ve "bu kadar"lara sığmayacak kadar "sen" ken, "ah" ken yüreğim tıkama kulaklarını ne olur!

Bu üvey mutluluktan ölüme sığınırım! Kaybolup ellerimin arasında nefes almayı unutturan bu öz yabancılıktan! Ve kendim olmaktan sana sığınırım adımı unutarak! Her ıslak cümlenin öznesi olmaktan vazgeçme ve aç gözlerini hayat karanlığından!

Bu ürperme, bu titreme, bu korku, bu cesaret, bu yalnız kalabalık, bu ilk, bu son, bu hüzün, bu yama, bu kömür izi ellerimdeki, bu yontulmuş eğrilik ben miyim? Ne kadar çok soru var adına "hayat" dedikleri! ve bana kaç ölüm daha cevaplattıracaksın?

Bu en küçük ve gizli sırrı yalnız "ben" bileceksin!

ÖLMEK İSTİYORUM ÖLÜM BU KADAR SENKEN!

alıntı

06-23-2008	#1
gülgüzeli	Bu Üvey Mutluluk Daha kaç tokat atacaksın parçalanmış yüzüme? Kan görmemiş ellerimi daha ne kadar bulayacaksın kana? Nefes nefese bağırırken çaresizliğimi daha ne kadar tıkayacaksın kulaklarını? Ölüme koşan aceleciliğimde daha ne telaşlar yaşatacaksın bana? Bu kadar çığlık mıydı susmalarım evvelce? Her "gece " denildiğinde yüreğimi kiralayan hüzünler bu kadar kalabalık mıydı? En dokunulmamış yanımı nasıl da koparıp alabildin gözünü bile kırpmadan! zehirli ilacımı, tek oyuncağımı neden aldın elimden? Ne olur kalk! Tıkama kulaklarını faniliğime! Adını söyleyen bir çığlık olmuşken varlığım, yokluğunun mimari kalıntısı olmuşken bedenim ve "bu kadar"lara sığmayacak kadar "sen" ken, "ah" ken yüreğim tıkama kulaklarını ne olur! Bu üvey mutluluktan ölüme sığınırım! Kaybolup ellerimin arasında nefes almayı unutturan bu öz yabancılıktan! Ve kendim olmaktan sana sığınırım adımı unutarak! Her ıslak cümlenin öznesi olmaktan vazgeçme ve aç gözlerini hayat karanlığından! Bu ürperme, bu titreme, bu korku, bu cesaret, bu yalnız kalabalık, bu ilk, bu son, bu hüzün, bu yama, bu kömür izi ellerimdeki, bu yontulmuş eğrilik ben miyim? Ne kadar çok soru var adına "hayat" dedikleri! ve bana kaç ölüm daha cevaplattıracaksın? Bu en küçük ve gizli sırrı yalnız "ben" bileceksin! ÖLMEK İSTİYORUM ÖLÜM BU KADAR SENKEN! alıntı __________________