Şiiir

Muntazam


Seni kamçılardan çıkardım

Tevbelerle başladı rahmet vuruşları

İnsan ağlar oldun yürekli göğüsler kurdun

Sesimi işkencelerden alırdın


Elimin altına dökerdin etlerini

Hızlı varışlara bile hazırım daha

Dayanırdı yelken bezleri saf saf insan enginlikleri

Bir geçmiş zaman kalkanı indi

Çınar ağaçlarından sahil sularına

Kalbim kalkıp indi gemilerden

Çok tarandım başka saçlar tarandım sokaklarda

Kabris kamburu çıkardı yıllar

Ve bir tek çıban çıkaran yoktu sancılarla

Habire vuran rüzgar


Kabirlerde su yollarında

Dehlizlerde

İç çekmeler

Sızlanmalar fısıltılar

Ne zora çekiyor zaman ki bildiler farkettim

Götürüp


Kelimeleri başka bir semte attılar beni

Üzgün melal içre ve aşık

Yürüdüğüm deniz sahillerindeyim

Yakın sabahlarda öğlelerde ve daha

Üç parıltısında günün

Devlerimi güreştirmek işim

üstüm başım heykel kırıkları