İlkçağ Felsefesi

Ö 7 yüzyılın sonundan başlayıp, M S 2 yüzyıla dek süren dönemin felsefesidir


ilkçağ felsefesi, mitolojiden ya da çoktanrılı dinden kopuş ve doğal olayların yine doğal nedenlerle açıklanması gerektiği inancıyla başlamıştır


En seçkin temsilcileri arasında Sokrates, Platon ve Aristoteles gibi büyük filozofların bulunduğu ilkçağ felsefesinde, bilimle felsefe hep bir arada olmuş, başlangıçta doğa felsefesi ön plandayken, sonlara doğru pratik felsefe ağırlık kazanmıştır


DÖNEMİN GENEL ÖZELLİKLERİ


İlk döneminde Yunan felsefesi hemen hemen bütünüyle dış doğaya, cisimlerin dünyasına yönelmiş olan bir doğa felsefesidir


Bundan sonra insana karşı uyanan ilgi klasik dönemin geniş sistemlerine yol açmıştır Bu sistemlerde Tanrı, insan ve doğa, bir düşünce bağlantısı içinde kavranmak istenmiştir


Sistemli bağımsız ve kişiseldir


inanca ve sezgiye değil akla dayalıdır


Mitolojiye çoktanrıcılığa tepkiyi dile getirir


Görünüşün,çokluğun,ilişkilerin,oluşların ardındaki değişmez olanı ararBuna da birlik adını verirler


Aristoteles’in kendi felsefesiyle okulunda gelişen ve biriken çok zengin bilgi kadrosu, tek tek bilimlerin bağımsızlığına her bilgi kolu üzerinde ayrıca çalışmalara yol açmıştır Bundan sonra, her şeyi, bütün konuları içine almak isteyen bir sistem yerine: aralarında gittikçe ayrımlaşan bilimlerin bir karmaşası geçmiştir Felsefe kendini bu bağlantıdan ayırmış, onun payına dünya ve hayat görüşleriyle ilgili genel sorunlarla uğraşmak düşmüştür