Eflatun |
08-16-2012 | #1 |
Prof. Dr. Sinsi
|
Eflatun"Bir düşün sevgili Glaukon İnsanların çocukluklarından itibaren ayaklarından, boyunlarından zincire vurulmuş bir mağarada yaşadıklarını; öyle sıkıca bağlanmışlar ki, kafalarını kıpırdatmadan sadece önlerindeki duvara bakabiliyorlar Arkalarında yüksek bir yerde bir ateş yanıyor Kukla oynatıcılar ateşle mahpuslar arasında kurdukları sahnede kuklalarını oynatıyor, mahpuslar da önlerindeki duvarda kuklaların gölgelerini izliyorlar Ömürleri boyunca başlarını kıpırdatmaksızın önlerine bakan mahpusların gözünde gerçekler yapma nesnelerin gölgelerinden ibaret kalmaz mı? Şimdi bu mahkumlardan birinin zincirlerini çözelim Yıllardır arkasında olan biteni merak ederek yüzünü ışığa dönecektir İlkin kamaşan gözleri ışığa alıştığında gerçekleri bir bir görecek ve şaşıracaktır Mağaradan dışarı çıktığında ise gerçek dünyayı görecek ve ancak o zaman görünen her şeyin kaynağının güneş olduğunu anlayacaktır Şimdi bir an için onun yüreğinin iyilikle dolduğunu düşün; dönüp arkadaşlarına gerçekleri anlatmaya kalksa ona gülmezler mi? Onların zincirlerini çözüp kurtarmak istese, ellerinden gelse onu öldürmezler mi?” Eflatun’un 2400 yıl önce yazdığı Devlet’ten bu güne ne değişti Işık İlk önce küçücük bir ışık kümesiydi dünya uzayın sonsuzluğunda! Boşlukta aydınlatacağı hiç bir şey yokken Boşluğun aydınlanmaya gereksinimi yokken Sonra ışık yavaş yavaş söndü Sönerken soğudu Aydınlanmaya gereksinimi olanlar o karanlıkta peydahlandı Karanlıktan aydınlığa doğru uzanan yolun neresinde insan soyu? Aydınlığa mı yoksa karanlığa mı gereksinimi var? Aydınlığı sağlayanların ışığı, karanlıkta gelişenlere nasıl etki ediyor? Aydınlığı isteyenler, aydınlığı verenlerin ışığını azaltıyor mu yoksa çoğaltıyor mu? Yanıtı bilinmedik sorular mı bunların hepsi, yoksa biliniyor mu yanıtları? Akademinin ışıkları var, akademiyi ve akademiye gelenleri aydınlatıyor Aydınlatırken ışıkları sürekli artıyor, çoğalıyor ve büyüyor Çünkü "akademi" ışığın büyüdüğü bir yer aynı zamanda, tabii ışığı büyüten bir yer de Işığa koşan kelebekler gibiyiz hepimiz, Hem kendi ışığımızda çoğalıyoruz, Hem aydınlandıkça çoğalıyoruz |
|