Sınavmış

Oturduğu banktan kalktı,üzerindeki denizci üniformasını düzeltti ve şehrin büyük tren istasyonundaki insanları incelemeye koyulduGözleri o kızı arıyordu,kalbini çok iyi bildiği,ama yüzünü hiç görmediği,yakasında gül olan o kızıOna olan ilgisi bundan on üç ay önce Florida'da bir kütüphanede başlamıştıRaflardan aldığı bir kitabın içindeki yazıdan çok etkilenmiştiKitaptan değil,sayfalardan birinin kenarında kurşun kalemle yazılmış minik notlardanYumuşak el yazısı düşünceli bir ruhu ve insanın içine işleyen bir karakteri yansıtıyorduKitabın başş sayfasında,o kitabı en son okuyan kişinin ismini gördü:Bayan Hollis MaynellBiraz zaman ve çaba sonunda adresini bulduBayan Maynell New York'ta yaşıyorduBlanchard ona kendisini tanıtan ve mektup arkadaşı olmayı teklif eden bir mektup yazdıErtesi gün de İkinci Dünya Savaşı'na katılmak için Avrupa'ya doğru yola çıktıDaha sonraki bir yıl bir ay boyunca birbirlerini mektuplarla tanıdılarHer mektup kalplerine düşen bir sevgi tohumuydu sankiBir romantizm başlıyorduBlanchard kızdan bir resmini istemişti,ama kız reddettiKendisini gerçekten önemsiyorsa nasıl göründüğünün ne önemi vardı?Sonunda Blanchard'ın Avrupa'dan dönüş günü geldi çattıİlk buluşmalarını ayarladılarNew York Tren İstasyonu'nda akşam saat tam 7'de"Beni tanıman için"diye yazmıştı kız mektubunda,"Ceketimin yakasında kırmızı bir gül takılı olacak"İşte tam 7'ydi be Blanchard yüzünü daha önce hiç görmediği ama kalbinin sevdiği o kırmızı güllü kızı arıyordu

hikayenin gerisini Bay Blanchard'dan dinleyelim:
"Birden genç bir kızın bana doğru yürüdüğünü farkettimİnce ve uzun boylu,dalgalı sarı saçları o güzel kulaklarının önünden omuzlarına düşmüşÇiçek rengi mavi gözlüDudaklarının ve çenesinin muntazam kıvrımları ve kırmızı giysisiyle insana sanki aşkı müjdeleyen bir kızdıBen de ona doğru yürümeye başladımO kadar etkilenmiştim ki yakasında gül olup olmadığına bakmak aklıma bile gelmediOna yaklaşınca dudaklarında hafif bir gülümsemeyle bana"Benimle aynı yönde mi gidiyorsun,denizci?"diye fısıldadıNeredeyse kontrolsüz bir şekilde ona doğru bir adım daha attım ve o anda Hollis Maynel'i gördümKızın tam arkasında duruyordu40'ını çoktan geçmiş,grileşmeye başlamış saçlarını şapkasının altında toplamışŞİşmana yakın,kısa boylu,kalın bilekli ayakta topuksuz ayakkabılara gömülmüşKafamı çevirdim,kırmızı giysili kız hızla uzaklaşıyorduKendimi ikiye bölünmüş hissettim;arzularım kızı takip etmemi,ta içimden gelen bir istek ise ruhu bir yıldır bana eşlik eden kadınla kalmamı söylüyorduİşte orada öylece duruyorduSolgun ,kırışık suratı kibar ve duygulu,gri gözleri sıcaktıÇekinmedimBeni tanımasını sağlayacak mavi deri ciltli kitabı ona doğru tuttumBu aşk olamazdı ama mutlaka değerli,belki aşktan da güzel,çoktan beri minnettar olduğum ve olacağım bir arkadaşlık gibi bir şey olabilirdiKadını selamladım her ne kadar gizlemeye çalıştıysam da pek başaramadığım hayal kırıklığımı belli eden sesimle 'Ben Teğmen John Blanchard,siz de Bayan Maynell olmalısınızSizinle buluşabildiğim için çok mutluyumSizi yemeğe götürebilir miyim?'diye sordumKadının yüzüne bir gülümseme yayıldı:"Neden bahsettiğini bilmiyorum delikanlı"dedi,'ama şu az önce buradan geçen Kırmızı elbiseli kız bu kırmızı gülü yakama takmamı rica etti benden,ve eğer siz beni yemeğe davet edecek olursanız kendisinin sizi caddenin karşısındaki büyük restoranda beklediğini söylememi istediDediğine göre bu bir çeşit sınavmış'

harikaydı cnm bnm tşkler emeğine sağlık

harika bişi bu yha thanks cnm:D:D:D

bencede cok güzelmiş

güzel taktik:D

bncede:D:D