Korku Tüneli..

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-13-2012

Korku Tüneli

Korkmaya ihtiyacı vardı

Yemeğini yemiş,

suyunu içmiş ve uyumuştu

Artık filmler yetmiyor, insan yiyen böcekler,

dinozorlar, vampirler, uzay yaratıkları

ve zombiler heyecanlandırmıyordu onu

Mısırını yerken perdeden pençeler fırlıyor,

gazozunu içerken kan fışkırıyordu

Zarar vermeyen korku, ne gÜzel korkuydu

İşte emniyet içinde koltuğunda oturuyordu

Birazdan film bitecek, sinema,

kalabalığı damperli bir kamyon gibi

caddeye boşaltacaktı

Korkmak

için para ödüyordu sinemalara

Korkmaya ihtiyacı vardı

Yeni açılan bir lunaparktan sözetmişlerdi

Korku tüneli müthişmiş

Bayılanlar oluyormuş heyecandan

Abartıyorlardır, dedi kendi kendine

Seyrettiği filmlerdeki en korkunç

sahneler bile kılını kıpırdatmıyordu

Alışkanlığın elleri boğuyordu heyecanını

Yine de denemeye değerdi

Yemeğini yemiş, suyunu içmiş ve uyumuştu

Korkmaya ihtiyacı vardı

Lunapark rengarenk ışıklarıyla şehrin

ortasında devasa bir gecelambası

gibi yanıyordu

Bir balerin kulak

zarlarını titreten müziğin eşliğinde

dansediyor, uçuşan eteklerinden

çığlıklar yükseliyordu

Donuk gözleri

döndükçe kah bir palyaçoya,

kah çocuğunun elinden tutmuş bir

babaya, kah bir baloncuya değiyordu

Aynı müziği dinlemekten, aynı şekilde

dansetmekten bıkmış gibiydi

Yüzünde korkunç bir ifade vardı

Eteğindeki insanları silkelemek

havalara fırlatmak geçiyordu içinden

Ama kumanda odasındaki adam

izin vermiyordu ona

Bir düğmeye

basınca hızlanıyor, bir düğmeye

basınca yavaşlıyordu

Durması

için bir düğme yetiyordu

‘Bu kez dinlemeyeceğim,’ dedi balerin

‘Yavaşla’ düğmesine rağmen

dönüşünü hızlandırdı

Kumanda

odasındaki adam şaşırmıştı

Balerin gittikçe hızlanıyordu

‚çığlıklar birbirine karıştı

‘Yavaşla’

düğmesi çalışmıyordu

Operatör

bütün gücüyle basıyordu düğmeye

Balerin deli gibi eteklerini savuruyor,

imdat sesleri yükseliyordu

Korkmaya ihtiyacı olan adam,

bu işte bir tuhaflık olduğunu düşündü

Balerinin asit dolu gözleri üzerine

değince yandığını farketti

Kendi

etrafında bir tur daha atar atmaz

gözünün içine bakmalı ve

‘Hadi ama yeter!’ diye azarlamalıydı onu

Birden kumanda odasındaki

‘yavaşla’ düğmesi Çalıştı

Balerin yavaşladı ve durdu

İnsanlar korku ve isyan içinde kumanda

odasına doğru yürürken, balerinin

dudaklarında hınzır bir gülümseme belirdi

Korkmaya ihtiyacı olan adam,

‘Bu lunaparkta bir gariplik var,’ dedi

Balerin ‘Hadi ama yeter!’ sözüyle

yavaşlamIş olabilir miydi? Tesadüftü elbette

Ya gülümseme

‘Bu kadar

Çok korku filmi izlersen böyle olur,’

dedi kendi kendine

Korku tüneline doğru giderken

atlıkarınca çıktı karşısına

‚çocuklar

atlara binebilmek için sıra bekliyordu

Siyah, beyaz, kırmızı, mavi,

yeşil, mor, rengarenk atlar yükselip

alçalarak dönüyorlardı

Kalabalığın

arasına karışıp çocukları seyretmeye başladı

Neşeyle atların kafalarını sallıyorlar,

Çayırlarda dağlarda koşturuyorlardı

İnsanı yere atmayan at, ne güzel attı

‚çocuklardan sadece biri gülmüyordu

Neredeyse ağlamak üzereydi

Dikkatle baktığında bir tek onun

atının başını sallamadığını gördü

‚çocuk

başın iki yanındaki kulpları itmeye

Çalışıyor, ama at inatla kafasını sallamıyordu

Başını sallamayan atı incelemeliydi

Döndüğü için sadece önünden geçtiği

anlarda bunu yapabilirdi

Anneler,

kendi Çocukları önlerinden geçtikçe

el sallıyorlardı

işte onun atı da geliyordu

‚çocuk hala başını sallamaya uğraşıyordu

Tam önünden geçerken atın başına

eliyle hafifçe vurup ‘Aptal şey’ dedi

At aniden başını çevirdi

Garip bir ses

Çıkartarak elini ısırmaya çalıştı

Sonra dişlerini göstererek uzaklaştı

Adam ‘Abarttın’ dedi kendi kendine ‘Abarttın’

O sırada bir palyaço yaklaştı yanına

Kocaman kırmızı burnu ‘Gondolu gördün

mü, gel!’ derken bir aşağı bir yukarı oynuyordu

Gondol şeklindeki bir salıncaktı bu

Kayığın uçları sırayla gökyüzünü yokluyordu

Her inişte yere bir parça karanlık indiriyor,

her yükselişte göğe bir parça çığlık taşıyordu

Palyaço ‘Sen de bin!’ dedi

O, lunaparka

sadece korku tüneline girmek için gelmişti

Hesapta ‘gondol’ yoktu

Palyaço

‘Hadi!’ diye ısrar etti

Kıramadı

Gondol boşaldıktan sonra

ucunda kaptan heykeli bulunan tarafa yerleşti

Bakalım yanına kimler oturacaktı

Hayret! Hiç kimse gondola binmek

istemiyordu

Aşağıda biriken

meraklı kalabalık, gondolun hareket

etmesini bekliyordu

Tedirginlik

içinde ‘Başka yolcu yok mu?’

diye sordu

Palyaço ‘Hayır!’ dedi

Gondol hareket etmeye başladı

…önce ağır ağır, sonra hızlı hızlı sallandı

Daha sonra uçarcasına gidip gelmeye başladı

Bir önceki seferde yolcular beraber çığlık

atarak heyecanlarını bölşüyorlardı

Korkuyu bile paylaşmak güzeldi

Oysa şimdi

Palyaço aklından

geçenleri anlamış gibi elini havaya kaldırdı

Bunun Üzerine aşağıda biriken kalabalık

‘Heey!’ diye bağrıştılar

Artık kayığın her düşüşünde el kalkıyor,

aşağıdakiler hep birlikte çığlık atıyordu

O kadar hızlanmıştı ki bir an yerinden

fırlayacağını zannetti

Elleriyle yapışmıştı

önündeki demire

Başı dönüyor,

midesi bulanıyordu

Palyaço elini

artık kaldırmıyor, kalabalıktan çıt çıkmıyordu

Ay ışığı gondolu ve yüzünü yalıyordu

Sarı bir yüzdü bu

aniden sırtında bir

şey hissetti

Sırtına dokunuluyordu

‘Yok canım!’ dedi

‘Gondolda benden başka

kimse yok’

Ancak arkadaki hareket Israrlıydı

Dürtükleme, neredeyse tekmeye dönüşecekti

Arkasına dönmeye cesaret edemiyordu

‘Hey baksana buraya!’ diye bir fısıltıyla ürperdi

kulağı ve vücudu birden buz kesti

Arkaya hala bakamıyordu

‘Kimsin sen!’

dedi kendi kendine ‘Kaptan!’ dedi arkadaki

ses

‘Gemimde ne işin var?’

Bütün cesaretini toplayarak arkaya döndü

Tahtadan bir kaptan heykeli

Hiçbir hareket yoktu

‘İnmeliyim!’

diye bağırdı palyaçoya ‘İndir beni!’

Palyaço elini kaldırdı

Seyirciler son

kez ‘Heey!’ diye bağrdılar

Gondol durdu

Fena halde dönüyordu başı

Hemen eve gitmeliydi

Vakit geç olmuştu

Palyaço: ‘Ya korku tüneli,’ dedi

‘Oraya girmeyecek misin?’

‘Nereden biliyorsun?’ diye sordu

Ürpererek

‘Korku tüneli için geldiğimi

nereden biliyorsun!’ Palyaço bu soruyu;

‘Bildiğim bir şey yok

Lunaparka gelen

herkes korku tünelini görmek

ister

’ diye cevapladI

***

RaylarIn Üzerinde yürüyen arabalar,

yolcusunu alır almaz hareket ediyor,

korku tünelinin kapısına Çarpıp içeri dalıyordu

Sonunda sırası gelmiş, arabası hızla

karanlığa karışmıştı

Hiçbir şey görünmüyordu

YağlanmamIş tekerleklerin raylar

Üzerinde çIkardığı metalik ses sinir bozucuydu

‚çok geçmeden sirenler çalmaya, çığlıklar

yankılanmaya başladı

Kendisinden

öncekilerin çığlıkları olmalıydı

Demek sürprizler yaklaşıyordu

Arabası tam bir virajı alıyordu ki

aniden yavaşladı

Karşısına, ağzını açıp

kapayan ve pençesini sallayan bir ayı Çıktı

Kırmızı ışıkla yüzü aydınlatılmıştı ve garip

sesler çıkarıyordu

Klasik korku tüneli numaraları,

diye düşündü

çok geçmeden kervana

başka vahşi hayvanlar da katıldı

Peşi

sıra mumyalar, başına balta, göğsüne

bıçak saplanmış adamlar, cadılar,

hortlaklar, cüzzamlılar sökün etti

İskeletler

ona el sallarken, gülüyordu

Aman ne korkunç!

Niye girmişti ki tünele? aniden boynuna sarkan

yılan dışında, hiçbir şeyden ürpermemişti

Araba hızlanmaya başladı

Artık garip yaratıklar

çıkmıyordu karşısına

Demek tünel yolculuğu bitiyordu

İşte kendinden önceki araba da tünelden Çıkıyordu

İçeriye sızan ışık çıkış kapısını aydınlatıyordu

Tam kapının önüne gelmişti ki araba aniden durdu

Elektrikler mi kesilmişti acaba? Hayır!

Araba geri geri gitmeye başladı

Ne oluyordu?

Sistemde bir arıza mı vardı? Ya kendisinden

sonra tünele giren arabalarla Çarpışırsa! Belki onlar

da geri geri gidiyordur, diye düşünürken, araba daha

önce yanından geçtiği bir mağaranın içine dalıverdi

Korkunç bir hızla yokuş aşağI gidiyordu

Siren sesi kesilmişti

Sadece tekerleklerin

gıcırtısı duyuluyordu

Zifiri karanlıkta hiçbir

şey görünmüyordu

Gözlerini yumup tünelden Çıkıncaya kadar

açmamaya karar verdi

Ancak şiddetli bir

gökgürültüsü, bu kararını bozmakta gecikmedi

Şimşekler Çakıyor, mağaranın duvarını yer

yer aydınlatıyordu

Aydınlanan yerlere

fotoğraflar yapışıyor ve düşüyordu

Caddenin ortasında kan kaybediyordu adam

Görünürde ambülans yoktu

Bir başka

adam tezgahta böbreğini satıyordu

Vitrin camlarIna gözler yapışmıştı

Adama bak!

Evini yıkmasınlar diye elini doğruyordu

Ya mavi elbiseli kız, neden okula alınmıyordu?

Bir dede torunlarını boğuyor, bir Çocuk babasını

tokatlıyordu

Beyaz, kanı ne çabuk sarıyordu!

İlanlar yapıştırılıyordu duvarlara

Kasap Çengelleri

için kuzu aranıyordu

Kapsama alanı

dışındaydı herkes

Bütün tuşlardan aynı ses geliyordu

Sonunda fotoğraflar düştü, gökgürültüsü kesildi,

şimşekler söndü Karanlık hakim oldu mağaraya

Yine hiçbir şey görünmüyordu

Araba hızla devam

ediyordu yoluna

Ya bu ıslaklık?

Yağmur mu yağıyordu? Ellerine, başına,

yüzüne damlalar düşmeye başladI

Sık sık eliyle yüzünü siliyordu

Araba uçuyor, rüzgarı

yüzündeki ıslaklığı soğutuyordu

VE DURDU

EVET ARABA DURDU!

Karşısındaki duvarda cılız bir ışık yandı

Aman Allah’Im! Bu nasıl bir adamdı?

Elleri, yüzü, her tarafı kan içindeydi

Kolunun biri kopmuş, gözleri oyulmuş,

kalbi sökülmüştü

Hayır, bu bir oyun olamazdı

Kan kokusu duyuyordu

Bu kadar doğal

bir maket olamazdı! Olabilir miydi yoksa?

Ona dokunmalıydI

Korkudan kalbi yerinden fırlayacaktı

Dokunmalıydı ona

Elini yaklaştırdı

Titriyordu

Loş ışıkta duran adama dokundu

Kanın sıcaklığını neden duymuyordu?

Etin yumuşaklığını neden hissetmiyordu?

Soğuk, parlak bir yüzeydi dokunduğu

Biraz daha dikkatli baktı: AYNA!

AYNAYA DOKUNUYORDU

08-13-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Korku Tüneli.. Korku Tüneli Korkmaya ihtiyacı vardı Yemeğini yemiş, suyunu içmiş ve uyumuştu Artık filmler yetmiyor, insan yiyen böcekler, dinozorlar, vampirler, uzay yaratıkları ve zombiler heyecanlandırmıyordu onu Mısırını yerken perdeden pençeler fırlıyor, gazozunu içerken kan fışkırıyordu Zarar vermeyen korku, ne gÜzel korkuydu İşte emniyet içinde koltuğunda oturuyordu Birazdan film bitecek, sinema, kalabalığı damperli bir kamyon gibi caddeye boşaltacaktı Korkmak için para ödüyordu sinemalara Korkmaya ihtiyacı vardı Yeni açılan bir lunaparktan sözetmişlerdi Korku tüneli müthişmiş Bayılanlar oluyormuş heyecandan Abartıyorlardır, dedi kendi kendine Seyrettiği filmlerdeki en korkunç sahneler bile kılını kıpırdatmıyordu Alışkanlığın elleri boğuyordu heyecanını Yine de denemeye değerdi Yemeğini yemiş, suyunu içmiş ve uyumuştu Korkmaya ihtiyacı vardı Lunapark rengarenk ışıklarıyla şehrin ortasında devasa bir gecelambası gibi yanıyordu Bir balerin kulak zarlarını titreten müziğin eşliğinde dansediyor, uçuşan eteklerinden çığlıklar yükseliyordu Donuk gözleri döndükçe kah bir palyaçoya, kah çocuğunun elinden tutmuş bir babaya, kah bir baloncuya değiyordu Aynı müziği dinlemekten, aynı şekilde dansetmekten bıkmış gibiydi Yüzünde korkunç bir ifade vardı Eteğindeki insanları silkelemek havalara fırlatmak geçiyordu içinden Ama kumanda odasındaki adam izin vermiyordu ona Bir düğmeye basınca hızlanıyor, bir düğmeye basınca yavaşlıyordu Durması için bir düğme yetiyordu ‘Bu kez dinlemeyeceğim,’ dedi balerin ‘Yavaşla’ düğmesine rağmen dönüşünü hızlandırdı Kumanda odasındaki adam şaşırmıştı Balerin gittikçe hızlanıyordu ‚çığlıklar birbirine karıştı ‘Yavaşla’ düğmesi çalışmıyordu Operatör bütün gücüyle basıyordu düğmeye Balerin deli gibi eteklerini savuruyor, imdat sesleri yükseliyordu Korkmaya ihtiyacı olan adam, bu işte bir tuhaflık olduğunu düşündü Balerinin asit dolu gözleri üzerine değince yandığını farketti Kendi etrafında bir tur daha atar atmaz gözünün içine bakmalı ve ‘Hadi ama yeter!’ diye azarlamalıydı onu Birden kumanda odasındaki ‘yavaşla’ düğmesi Çalıştı Balerin yavaşladı ve durdu İnsanlar korku ve isyan içinde kumanda odasına doğru yürürken, balerinin dudaklarında hınzır bir gülümseme belirdi Korkmaya ihtiyacı olan adam, ‘Bu lunaparkta bir gariplik var,’ dedi Balerin ‘Hadi ama yeter!’ sözüyle yavaşlamIş olabilir miydi? Tesadüftü elbette Ya gülümseme ‘Bu kadar Çok korku filmi izlersen böyle olur,’ dedi kendi kendine Korku tüneline doğru giderken atlıkarınca çıktı karşısına ‚çocuklar atlara binebilmek için sıra bekliyordu Siyah, beyaz, kırmızı, mavi, yeşil, mor, rengarenk atlar yükselip alçalarak dönüyorlardı Kalabalığın arasına karışıp çocukları seyretmeye başladı Neşeyle atların kafalarını sallıyorlar, Çayırlarda dağlarda koşturuyorlardı İnsanı yere atmayan at, ne güzel attı ‚çocuklardan sadece biri gülmüyordu Neredeyse ağlamak üzereydi Dikkatle baktığında bir tek onun atının başını sallamadığını gördü ‚çocuk başın iki yanındaki kulpları itmeye Çalışıyor, ama at inatla kafasını sallamıyordu Başını sallamayan atı incelemeliydi Döndüğü için sadece önünden geçtiği anlarda bunu yapabilirdi Anneler, kendi Çocukları önlerinden geçtikçe el sallıyorlardı işte onun atı da geliyordu ‚çocuk hala başını sallamaya uğraşıyordu Tam önünden geçerken atın başına eliyle hafifçe vurup ‘Aptal şey’ dedi At aniden başını çevirdi Garip bir ses Çıkartarak elini ısırmaya çalıştı Sonra dişlerini göstererek uzaklaştı Adam ‘Abarttın’ dedi kendi kendine ‘Abarttın’ O sırada bir palyaço yaklaştı yanına Kocaman kırmızı burnu ‘Gondolu gördün mü, gel!’ derken bir aşağı bir yukarı oynuyordu Gondol şeklindeki bir salıncaktı bu Kayığın uçları sırayla gökyüzünü yokluyordu Her inişte yere bir parça karanlık indiriyor, her yükselişte göğe bir parça çığlık taşıyordu Palyaço ‘Sen de bin!’ dedi O, lunaparka sadece korku tüneline girmek için gelmişti Hesapta ‘gondol’ yoktu Palyaço ‘Hadi!’ diye ısrar etti Kıramadı Gondol boşaldıktan sonra ucunda kaptan heykeli bulunan tarafa yerleşti Bakalım yanına kimler oturacaktı Hayret! Hiç kimse gondola binmek istemiyordu Aşağıda biriken meraklı kalabalık, gondolun hareket etmesini bekliyordu Tedirginlik içinde ‘Başka yolcu yok mu?’ diye sordu Palyaço ‘Hayır!’ dedi Gondol hareket etmeye başladı …önce ağır ağır, sonra hızlı hızlı sallandı Daha sonra uçarcasına gidip gelmeye başladı Bir önceki seferde yolcular beraber çığlık atarak heyecanlarını bölşüyorlardı Korkuyu bile paylaşmak güzeldi Oysa şimdi Palyaço aklından geçenleri anlamış gibi elini havaya kaldırdı Bunun Üzerine aşağıda biriken kalabalık ‘Heey!’ diye bağrıştılar Artık kayığın her düşüşünde el kalkıyor, aşağıdakiler hep birlikte çığlık atıyordu O kadar hızlanmıştı ki bir an yerinden fırlayacağını zannetti Elleriyle yapışmıştı önündeki demire Başı dönüyor, midesi bulanıyordu Palyaço elini artık kaldırmıyor, kalabalıktan çıt çıkmıyordu Ay ışığı gondolu ve yüzünü yalıyordu Sarı bir yüzdü bu aniden sırtında bir şey hissetti Sırtına dokunuluyordu ‘Yok canım!’ dedi ‘Gondolda benden başka kimse yok’ Ancak arkadaki hareket Israrlıydı Dürtükleme, neredeyse tekmeye dönüşecekti Arkasına dönmeye cesaret edemiyordu ‘Hey baksana buraya!’ diye bir fısıltıyla ürperdi kulağı ve vücudu birden buz kesti Arkaya hala bakamıyordu ‘Kimsin sen!’ dedi kendi kendine ‘Kaptan!’ dedi arkadaki ses ‘Gemimde ne işin var?’ Bütün cesaretini toplayarak arkaya döndü Tahtadan bir kaptan heykeli Hiçbir hareket yoktu ‘İnmeliyim!’ diye bağırdı palyaçoya ‘İndir beni!’ Palyaço elini kaldırdı Seyirciler son kez ‘Heey!’ diye bağrdılar Gondol durdu Fena halde dönüyordu başı Hemen eve gitmeliydi Vakit geç olmuştu Palyaço: ‘Ya korku tüneli,’ dedi ‘Oraya girmeyecek misin?’ ‘Nereden biliyorsun?’ diye sordu Ürpererek ‘Korku tüneli için geldiğimi nereden biliyorsun!’ Palyaço bu soruyu; ‘Bildiğim bir şey yok Lunaparka gelen herkes korku tünelini görmek ister’ diye cevapladI * RaylarIn Üzerinde yürüyen arabalar, yolcusunu alır almaz hareket ediyor, korku tünelinin kapısına Çarpıp içeri dalıyordu Sonunda sırası gelmiş, arabası hızla karanlığa karışmıştı Hiçbir şey görünmüyordu YağlanmamIş tekerleklerin raylar Üzerinde çIkardığı metalik ses sinir bozucuydu ‚çok geçmeden sirenler çalmaya, çığlıklar yankılanmaya başladıKendisinden öncekilerin çığlıkları olmalıydı Demek sürprizler yaklaşıyordu Arabası tam bir virajı alıyordu ki aniden yavaşladı Karşısına, ağzını açıp kapayan ve pençesini sallayan bir ayı Çıktı Kırmızı ışıkla yüzü aydınlatılmıştı ve garip sesler çıkarıyordu Klasik korku tüneli numaraları, diye düşündü çok geçmeden kervana başka vahşi hayvanlar da katıldı Peşi sıra mumyalar, başına balta, göğsüne bıçak saplanmış adamlar, cadılar, hortlaklar, cüzzamlılar sökün etti İskeletler ona el sallarken, gülüyordu Aman ne korkunç! Niye girmişti ki tünele? aniden boynuna sarkan yılan dışında, hiçbir şeyden ürpermemişti Araba hızlanmaya başladı Artık garip yaratıklar çıkmıyordu karşısına Demek tünel yolculuğu bitiyordu İşte kendinden önceki araba da tünelden Çıkıyordu İçeriye sızan ışık çıkış kapısını aydınlatıyordu Tam kapının önüne gelmişti ki araba aniden durdu Elektrikler mi kesilmişti acaba? Hayır! Araba geri geri gitmeye başladı Ne oluyordu? Sistemde bir arıza mı vardı? Ya kendisinden sonra tünele giren arabalarla Çarpışırsa! Belki onlar da geri geri gidiyordur, diye düşünürken, araba daha önce yanından geçtiği bir mağaranın içine dalıverdi Korkunç bir hızla yokuş aşağI gidiyordu Siren sesi kesilmişti Sadece tekerleklerin gıcırtısı duyuluyordu Zifiri karanlıkta hiçbir şey görünmüyordu Gözlerini yumup tünelden Çıkıncaya kadar açmamaya karar verdi Ancak şiddetli bir gökgürültüsü, bu kararını bozmakta gecikmedi Şimşekler Çakıyor, mağaranın duvarını yer yer aydınlatıyordu Aydınlanan yerlere fotoğraflar yapışıyor ve düşüyordu Caddenin ortasında kan kaybediyordu adam Görünürde ambülans yoktu Bir başka adam tezgahta böbreğini satıyordu Vitrin camlarIna gözler yapışmıştı Adama bak! Evini yıkmasınlar diye elini doğruyordu Ya mavi elbiseli kız, neden okula alınmıyordu? Bir dede torunlarını boğuyor, bir Çocuk babasını tokatlıyordu Beyaz, kanı ne çabuk sarıyordu! İlanlar yapıştırılıyordu duvarlara Kasap Çengelleri için kuzu aranıyordu Kapsama alanı dışındaydı herkes Bütün tuşlardan aynı ses geliyordu Sonunda fotoğraflar düştü, gökgürültüsü kesildi, şimşekler söndü Karanlık hakim oldu mağaraya Yine hiçbir şey görünmüyordu Araba hızla devam ediyordu yoluna Ya bu ıslaklık? Yağmur mu yağıyordu? Ellerine, başına, yüzüne damlalar düşmeye başladI Sık sık eliyle yüzünü siliyordu Araba uçuyor, rüzgarı yüzündeki ıslaklığı soğutuyordu VE DURDU EVET ARABA DURDU! Karşısındaki duvarda cılız bir ışık yandı Aman Allah’Im! Bu nasıl bir adamdı? Elleri, yüzü, her tarafı kan içindeydi Kolunun biri kopmuş, gözleri oyulmuş, kalbi sökülmüştü Hayır, bu bir oyun olamazdı Kan kokusu duyuyordu Bu kadar doğal bir maket olamazdı! Olabilir miydi yoksa? Ona dokunmalıydI Korkudan kalbi yerinden fırlayacaktı Dokunmalıydı ona Elini yaklaştırdı Titriyordu Loş ışıkta duran adama dokundu Kanın sıcaklığını neden duymuyordu? Etin yumuşaklığını neden hissetmiyordu? Soğuk, parlak bir yüzeydi dokunduğu Biraz daha dikkatli baktı: AYNA! AYNAYA DOKUNUYORDU**