Dar Ayakkabılar...

O bayram bana ayakkabı almaya karar verdiler Hazır ayakkabı satan mağaza yoktu şehirde Tek ayakkabı yapan dükkánında ayakkabıcı çıplak ayağımı bir kartonun üzerine koydu, iyice basmamı söyledikten sonra ağzındaki kurşun kalemi eline alıp ayağımın çevresini çizdiO ayağımın çizildiği karton benim ayakkabı numaramdıGünlerce yeni ayakkabılarımın hayalini kurdum Babamın anlattığına göre ayakkabılarım siyah ve bağcıklı olacaktıKapının her çalınışında koştumAyakkabılarım bayramdan bir gün önce geldi, siyah-bağcıklıO gün onları giymedim Bayram gecesi yatağımın altına yerleştirdim yeni ayakkabılarımıArada bir kalkıp kutusundan çıkartıyor, yere koyuyor, yukarıdan, yandan, önden bakıp duruyordum Parlak ve yuvarlak burnunu gecenin karanlığında kim bilir kaç kez okşadımUyku girmedi gözümeSabahleyin ev ahalisi kalktığında, ayakkabı kutusu kucağımda sandalyede oturuyordum benAyakkabımı babam giydirdiAyağıma olmamıştı ayakkabılarım, dardı ve canımı yakmıştı Ama bunu babama söylemedim O "Sıkıyor mu?" diye sordukça "Hayır" yanıtını veriyordum "Dar, ayağımı acıtıyor" desem, geri gidecekti ayakkabılarım ve ayakkabıcının hemen bir yeni ayakkabı yapması olanaksızdıO bayram sabahı canım yana yana yürüdümBir süre sonra acı dayanılmaz olduDişimi sıktımTopalladımSoranlara "Dizimi vurdum" dedim, ama ayakkabılarımın ayağımı sıktığını kimseye söylemedim


Doğrusunu isterseniz yaşam dar ayakkabıyla yürümektir
Kimi zaman dar bir maaş, kimi zaman sevimsiz bir iş
Kimi zaman bir mekan dar ayakkabı olur bize, kimi zaman bir çevre, kimi zaman bir sokak, ya da bir şehir
Kimi zaman dostluklar, arkadaşlıklar, beraberlikler bir dar ayakkabıya dönüşür
Kimi zaman zamandır dar ayakkabı, geçmek bilmez
Kimi zaman zenginlik, kimi zaman başınızı koyduğunuz yastık
Canınız yanar Topallaya topallaya gidersiniz
Sonradan öğrendim yaşamın dar ayakkabıyla yürüme sanatı olduğunu