Sevginin İşığı..‏

Otobüs yolcularıelinde beyaz bir baston taşıyan genç kadının otobüse binişini içten gelen bir sempati ile izledilerBayanbasamakları geçtiboş olduğu söylenen koltuğu el yordamıyla buldu ve oturduÇantasını kucağına aldıbastonunu koltuğa yasladı34 yaşındaki Susanbir yıldır görmüyorduBir yanlış teşhis sonucu görmez olmuşbirden karanlık bir dünyanın içine düşmüştüÖfkekızgınlıkkendine acımaHayatta tek dayanağıartık kocası Mark'tı
Susangözlerini kaybedincekarısının içine düştüğü umutsuzluğu giderebilmek için Markbir şeyler yapmalıydıSusanyine kendi kendine yeterli olduğuna inanmalıkimseye bağımlı olmadan yaşayabilmeliydiSonundaonu işine dönmeye ikna ettiPeki amaevden işe nasıl gidecekti?Genelde otobüsle giderdiAma şimdi koca kenti bir uçtan bir uca tek başına geçmekten korkuyorduKendi işi tam aksi yönde olduğu haldeMark her sabah onu arabasıyla işe bırakmayı önerdi
İlk günler Susan kendini rahat hissettiAma bir süre sonra Markişlerin iyi gitmediğini fark ettiBaşkasına bağlı bir hayatın Susan'ı mutlu etmesi mümkün değildiİşeeskiden olduğu gibitek başına otobüsle gitmeliydi"Otobüs" lafı ağzından çıkar çıkmaz Susan öfkeyle haykırdı: "Ben görmüyorumOtobüse nasıl binebilirim?Galiba sana ağır gelmeye başladım"
Duydukları Mark'ın kalbini fena halde kırmıştı ama ne yapacağını biliyordu: "Her sabah ve akşam otobüsünü arabamla takip edeceğimSenbu yolculuğu tek başına yapmaya hazır olana dek sürecek bu"
Tam iki hafta Susan'ın bindiği otobüsün arkasından gitti Markİki hafta boyuncakarısına görme dışındaki duyuların nasıl kullanılacağını anlattıÖzellikle "duymanın" pek çok sorunu çözeceğini izah ettiKulaklarıona nerede olduğunu söyleyebilirdi
NihayetSusanyolculuğu tek başına yapmaya hazır olduğunu hissettiPazartesi sabahı geldiAyrılırkenotobüsünün "geçici eskortu" haline gelen kocasınahayattaki en büyük dostuna sarıldıGözleri yaşlarla doluydu Susan'ınOnun sabrısadakatidesteği ve sevgisiyle umutsuzluk uçurumundan çıkmışyeniden hayata dönmüştü"Allah'a ısmarladık" dedi kocasına ve uzun zamandan beri ilk kez farklı yönlerde yola çıktılarPazartesiSalıÇarşambaHer gün mükemmel geçti
Cuma sabahıher günkü gibi yine otobüse bindiİşyerinin karşısındaki durakta inerken; "Size imreniyorum bayan" dedi şoförŞaşırarak "Neden?" diye sordu Susan"Sizin kadar sevilmeksizin kadar şefkat ve sevgiyle korunmak çok hoş bir duygu olmalı" dedi şoför
"Nasıl yani?" dedi Susan"Bir haftadırher sabah bir bey köşede duruyor ve siz otobüsten inene kadar sizi izliyorYolu kazasız belasız geçmenize bakıyorişyerinize girene kadar oradan ayrılmıyorSonra size bir öpücük yolluyor ve el sallıyor"
Mutluluk gözyaşlarıSusan'ın yanaklarından akmaya başladıVe birden hatırladı;Mark'ı göremiyordu belkiama sanki onu her zaman yanında hissediyordu
Öyle bir armağan vermişti ki ona hayatgörmekten daha değerliydiBu armağanın varlığına inanması için görmesi gerekmiyorduSevginin aydınlatamayacağı hiçbir karanlık yoktu çünkü