Cem Adrian - Bir Melek Ölürken

Sustu içindeki
Yorgun yüzündeki
Düştü elindeki
Öldü bir melekti

Sen sen sen giderken…
Kalbim burda kalırken…
Ellerim sessiz soğuk ve suskun öyle dururken…
Yalnızlık gittiğin yoldan bana geri gelirken
Gözlerinden yaş yerine sessiz harfler damlarken

Sen sen sen giderken…
Ben ben ben kalırken…
Ayak seslerinle bütün camlar pencereler inerken…
Bir veda saçlarımdan tutup beni yerlerde sürüklerken
Yüzümde ne acı ne keder sana son kez bakarken

Sen sen sen giderken…
Bir kalp burda kalırken…
Bir şehri bir tekmeyle benim üstüme yıkarken…
Bir dua dudaklarımdan düşüp paramparça olurken…
Sen sen sen giderken…
Ben ben ben kalırken…

Sustu içindeki
Yorgun yüzündeki
Düştü elindeki
Öldü bir melekti

Yağmur gecenin karanlığını gökten söküp atarken
Rüzgâr vurup bulutlarına beyaz şimşekler çakarken
Uykusundan uyanmış çocuklar korkmuşlar ağlarlarken
İçlerinden biri neden! “tanrı çok mu üzgün ki !” derken
Göç yollarında kuşlar kaybolmuş ölürlerken
Bir deniz kıyısında bir adam hâlâ onu sayıklarken
Gökyüzüne açılmış eller birer birer kapanırken

Sen sen sen giderken…
Bir meleği öldürürken!


veda etmeden gidilmez çocuk!
bu vedadan sayılmaz çocuk!
bir melek ölürken
öyle sessiz durulmaz çocuk!


Sustu içindeki
Yorgun yüzündeki
Düştü elindeki
Öldü bir melekti