Tasavvuf İlâhî Takdirden Râzı Olma Sanatıdır

Tasavvuf İlâhî Takdirden Râzı Olma Sanatıdır



Mevlânâ Hazretleri, oğlu Bahâeddîn Veled’e şöyle nasihat eder:
“Bahâeddîn! Eğer dünyâdayken cennette bulunmak istersen, herkesle dost ol, hiç kimsenin kinini yüreğinde tutma! Çünkü bir kardeşini dostlukla anarsan, dâimâ sevinç içinde olursun İşte o sevinç, dünyâ cennetinin tâ kendisidir Eğer bir kimseyi kin ile anarsan, dâimâ üzüntü içinde olursun İşte bu gam da cehennemin tâ kendisidir

Dostları andığın vakit, içinin bahçesi çiçeklenir, gül ve fesleğenlerle dolar Seni incitenleri andığın vakit ise, için dikenler ve yılanlarla dolar, rûhun sıkılır, kâbuslanır, içine bir pejmürdelik gelir Bütün peygamberler ve velîler, mü’min kardeşlerini gönül saraylarına aldılar Onların bu fazîleti, halkı cezbetti Kendi arzularıyla onların ümmeti ve mürîdi oldular” (Ahmed Eflâkî, Menâkıbu’l-Ârifîn, II, 210)

Mü’min, din kardeşlerine karşı dâimâ müşfik, merhametli, müsâmahakâr ve affedici olmalıdır Onların ezâ ve cefâlarına Allah rızâsı için yüzünü ekşitmeden tahammül etmelidir İçinde mü’minlere karşı bir soğukluk, kin, hased, öfke, dargınlık taşımamalıdır Bunun için de Rabbine dâimâ:
“Ey Rabbimiz! Bizi ve bizden önceki mü’min kardeşlerimizi bağışla! Kalplerimizde mü’minlere karşı bir kin bırakma!” (el-Haşr, 10) âyetinin muhtevâsı içinde niyaz hâlinde bulunmalıdır

Tasavvufun ilk dersi, incitmemekle başlar Mânevî tekâmülün nihâî dersi ise, incinmemektir İncinmemek, sadece insanlardan gelen eziyetlere karşı değil, hayat ve hâdisâtın acı kader tecellîlerine karşı da şikâyetçi olmamaktır Zîrâ hayır ve şer bütün tecellîler, dünyayı bir imtihan diyârı olarak takdîr eyleyen Cenâb-ı Hak’tandır Kâmil bir mü’min olarak yaşamak, O’ndan gelene, yine O’nun hatırına “Hoş geldin!” diyebilmektir Dünyâda da, âhirette de huzur ve saâdetin özünde bu rızâ hâli vardır
Yâni Hakk’ın rızâsına ermek isteyen, evvelâ kendisi Hak’tan râzı olacak O’nun takdîrine rızâ gösterecek Her hâlükârda hâline şükredecek Hayâtın süfliyâtı ve menfaatlerine takılıp kalmayacak… Dünyânın imtihan malzemelerini kendine izâfe etmeyecek Bu malzemeleri Hak rızâsı için kullanmayı bilecek Hayatın med-cezirleri içinde mes’ud olmayı bilecek…
Lokman Hakîm, saâdetin anahtarını şöyle ifâde eder:

“İki şeyi unutma:

1 Allah -celle celâlühû-’yu unutma (O’nun dostu olabilirsen selâmet bulursun)

2 Ölümü unutma (Fânîliğini unutma ki, nefsânî hayatın çıkmaz sokaklarında kaybolmayasın)

İki şeyi de unut:

1 Sana yapılan menfî davranışları unut (Mevlânâ’nın buyurduğu gibi: Dalındaki dikenlere sabredip hâline râzı olması, gülü, çiçeklerin şâhı kıldı)

2 Yaptığın hayır ve iyilikleri unut (Her güzel ameli, Rabbinin lutfu bil Sana o iyilik temâyülünü Rabbinin lutfettiğini hatırından çıkarma! O’na şükret! Böylece nefsini palazlandırmaktan, ona rüşvet vermekten, yâni ona pay çıkarmaktan kurtul)”

Gerçek bir mü’min, bir kuru ekmek parçasında bile saâdeti bulabilen, mes’ûd olan, Hakk’ın takdîr ettiği hayatın iniş-çıkışları içinde huzur hâlini korumayı bilen, hâlinden memnun olan, rızâ ehli kimsedir