Siyah Yüreğimin İnşirahı...

Çok bilinmeyenli denklemler içinde med cezir yaşayan ruhum çırpındıkça koyu bir karanlık kaplıyor benliğimi…


titreyen ellerim, ürkek bedenimle zifiri karanlıkta bir ışık arıyordum


Buz kesen duygularım, kaskatı kesilen kalbim beni aşağılara en aşağılara çekiyordu!


Savaşma azmim yok olmuş gibiydi “ben böyle olmamalıydım” feryat çığlıkları atan inanç kalıntılarıma inat ısrarla bir


vurdumduymazlığı devam ettiriyordum…


Hiç bitmeyen gecelerim


Karabasanların istila ettiği hülyalarım…


Gece bir felaket habercisiydi artık benim için!


Tükenmek üzereydim


Ay ışığının tüm berraklığıyla penceremden odamı selamladığı bir gecede yine karabasanlarla savaşırken, ruhumun liğme liğme bin parçaya bölündüğünü hissetmenin ızdırabını yaşıyordum

Acizdim


Gözlerimi kapadım ve işte o ses “nereye bu gidiş” cılız bedenimde yankılanıyordu


Depremler başlamıştı


Yüreğimdeki putlar İbrahim’i bir edayla yıkılıyordu


Dilimde birkaç kutlu kelime “her zorluğun ardından bir kolaylık vardır” inşirahı tadıyordu siyah yüreğim


Ellerim semaya açılmıştı ki, Bilali bir seda duyuldu kainatta


İsmail’i teslimiyetle mırıldandığım ezan hiç bu kadar lezzet vermemişti


Özüme dönüyordum…


Bu ne güzel bir dönüştü


Hamd olsun İnşirahın Rabbime


Hamd olsun Bilal’ın Rabbine


alıntı