Sûfînin Gönlü....

Mevlânâ -kuddise sirruh-, ruhların, nefslerin ve istîdadların



insandan insana farklı olduğunu, herkesin kendi aynasında



kâinât nakışlarını, değişik açılardan ayrı ayrı gördüklerini



ve kalabalıklar içinde dahî Allâh ile berâber olma hâllerini



şu kıssa ile ne güzel ifâde eder:





"Bir sûfî, neş'elenip tefekküre dalmak için müzeyyen bir



bahçeye gider Bahçenin rengârenk tezyînâtı karşısında



mest olur Gözlerini kapayarak murâkabe ve tefekküre



dalar





Orada bulunan gâfil bir kişi, sûfîyi uyur zanneder



Onun bu hâline hayret eder, canı sıkılır Sûfîye:





"-Ne uyuyorsun? Gözünü aç da üzüm çubuklarını, çiçek açmış



ağaçları, yeşermiş çimenleri seyret! Allâh'ın rahmet eserlerine



nazar et!" der





Sûfî de ona şöyle cevap verir:





"-Ey gâfil! Şunu iyi bil ki, rahmet-i ilâhiyyenin en büyük eseri



gönüldürOnun dışındakiler bu büyük eserin gölgesi mesâbesindedir Ağaçlar arasında bir dere akıp giderOnun berrak suyunda iki tarafın ağaçlarının akislerini görürsün



-alintidir-