Sana El Sallamayı Hiç Sevmiyorum

Seninle terminale gidiyor gibi bu acı, sarılıp kim bilir ne zaman geleceksin korkusu gibi bu veda, Allah sabrını veriyor Veriyor ama, aması var bu terkedilmişliğin






Yaprak düşer dal ayrılır, Leyla gider mecnun kahrolur Vedalar, elvedalar, hep ayrılık korkusu,,, yanık kokusu gibi içimde tütüyor Pencereyi açıyorum, bir türlü gitmiyor bu koku, başımı döndürüyor

Sana kavuştuğum o anı hatırladığımda yüreğim hopluyor, bir hoş oluyorum… Ne sevmişim, ne kadar çok bağlanmışım sana, Seninle gelip oturduğumuz o cafedeyim… Hatırlıyor musun? Ne kadar güzel bir yer derdin Çok severdin sen burayı, hep gelmek isterdin Yine aynı yere oturdum En köşede cam kenarındayım, seni anıyorum Yan masamda haciz memuru olduğunu memnuniyetle anlatan bir bayan Hacze gittiklerinde mallarını aldığı insanların üzüntülerini gülerek anlatıyor Eğlenceliymiş kendince işte: Diğer taraftan bu durumu kabullenemeyip bağıran amcanın sesi, dönüp bakmama sebep oluyor

“kızım kızım yakında benim de mallarımı almaya geleceksiniz, haber verirsen gelir birlikte eğleniriz”
Bayanın suratı asılıyor, çayını bir dikişte içip kalkıp gidiyor oradan Amcanın sesli düşünceleri arasında, yine yazıma dönüyorum Seninle yaşadığımız anları buharlı camlar ardında arıyorum Hep aklında gitmeler vardı Seni hayallerimde bile görmeye zorlanıyorum

Elbet bir gün gidiyoruz Bir şeyleri, bir yerleri terk ediyoruz Ama hiç birisi böyle bilerek kahrederek olmuyor Belki kabullenmeyi başaramıyorum, belki de alışmayı kabullenemiyorum Keşke yüz yüze gelip konuşsaydık Olacakları o ana bırakıp, her neyi yaşayacaksak o an yaşasaydık, tokalaşarak ayrılsaydık Sen bir seferde de gitmedin Hep dönüp ardına baktın ve her dönüp bakışın beni biraz daha kahretti Sen nasıl katlanıyorsun nasıl, bana da söyle bende bileyim Annem daha gittiğini bilmiyor Hep seni soruyor “Neden gelmiyor neden aramıyor” diye başımın etini yiyor Terk etti gitti diyemedim, diyemiyorum

Seninle terminale gidiyor gibi bu acı, sarılıp kim bilir ne zaman geleceksin korkusu gibi bu veda, Allah sabrını veriyor ama… Aması var bu terkedilmişliğin Aradan aylar geçti, sen unutmuşsundur çoktan… Ne aramışlığın var ne de sormuşluğun Sayfamızı ters çevirip kitabı bile kapatmışsın Bu otobüs hiç kalkmasın Senden hiç ayrılmayayım Nereye gidiyor diye soranlara, hiç cevap veresim gelmiyor Hiç öyle camdan bakma, bu acıyı çekmeye mahkûm olmayacağım Sana el sallamayı hiç sevmiyorum…

Ve sallamayacağım


Erdal Babür

Kolaydı sevmeler, ben imkansızı seçtim
Ne kadar yakınsan, o kadar uzaktın bana
Elimi uzatsam tutabilirdim, ama bir o kadar da ulaşılmazdın

Kaçanlardan değildim ben
Kaçamadım



Yazıyı okuduktan sonra bu dizeler geldi aklıma nedense
Her giden ardında birşeyler bırakıyor Kimi hatırlanmaya değiyor, kimi ise daha giden gitmeden unutuluyor



Ellerine sağlık Erdal, teşekkürler paylaşımın için