Yitirmeye Devam Ettiğimiz Kendimiz, Biz...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-04-2012

Mutsuzluğumuzun, yalnızlığımızın eksikliğimizin, şu içimizdeki boşluğun sebebi gerçekleşemememizin Arkadaşlıkta ya da aşkta fark etmez; duygularımız sıradan, maalesef fazlasıyla sıradan

Söylediğimiz sevgi sözcükleri lafta Sözler,, bağırlara basmalar artık aklınıza ne geliyorsa hepsi anlık, hepsinin içi çürük sanki duygular

YERİMİZ DOLMASIN!

Hani o sizin en yakınınız zannettiğiniz arkadaşınız var ya; "Sen benim canımsın", "En sevdiğim dostumsun" diyen arkadaşınız var ya; ona en çok ihtiyaç duyduğunuz anda buharlaşıp uçuveriyor aniden

İyi gününüzde rezervasyonlar ağzına kadar doluyor ama o içinizin en çok sıkıldığı anda, bir anda masalar boşalıveriyor Neden? Neden? Herkesin bir işi, bir derdi ya da mutlaka 'dostunun' elini tutmaktan daha iyi bir planı oluyor Hazır plan demişken, niçin her şey plan üzerine dönüyor?

Planlar, hesaplar, kitaplar niçin bitmiyor? Beri yandan da herkes eşsiz olmak, alternatifsiz olmak istiyor Allah aşkına birinin de kalbindeki yerimiz dolmayıversin canım! Ama nerede? İnsan birilerinde iz bırakmak istiyor Sonra bakıyor, uzun uzun bakıyor da izini bulamıyor

BU KADAR KOLAY MI?

Hani o gece sarılıp uyuduğunuz sevgiliniz var ya Ayları, yılları paylaştığınız

İşte onunla et ete uyumadınız mı? Size annenizden bile yakın olmadı mı? Göğsünde ağlamadınız mı? Birlikte olduğunuz anlarda tüm dünyadan kopmadınız mı? Bir sürü şey vaat etmediniz mi birbirinize? Teriniz, kokunuz, tutkularınız karışmadı mı? Çok güzel!

Güzel de şimdi kim bu yabancı? (Şarkı girer: Kim bu gözlerindeki yabancıııı?) Bir anlaşmazlıkla neden her şey rafa kalktı? Öküz öldü, ortaklık niye bozuldu? Hani sensiz uyuyamazdı? Hani siz onsuz hayattan tat alamazdınız? Hani siz onun kaderi hayatının kadınıydınız yakışanıydınız? Ne oldu?
Her şey koca bir şaka mı? Kesip atmak bu kadar kolay mı? Bir anda ne olmuş?

DUYGULAR SIRADAN!

O en yakınınızla yolda karşılaşınca göz göze gelmemek için taca kornere bakar olmuşsunuz? Sürpriz, sürpriz sürpriz aşkııım! Günde on kere konuştuğunuz adamla öylece kopmuşsunuz işte

Sonra hayatlarınıza yeni insanlar girmiş Aşkınız ne kadar da kıymetliymiş Artık o, size söylediği sözleri yenilerine söylermiş Aynı hayalleri yenisiyle kurarmış Bu ne biçim hayatmış?

Yoksa duygularımız yalan mıymış? İnsan düşünüyor, düşünüyor da işin içinden çıkamıyor; değil mi canım ? Evet! Duygularımız sıradan, aşklarımız sıradan, dostluklarımız sıradan

Yaşam felsefemiz belli: 'Nerede tırak orada bırak, sıradakine bak!'

HAYATTAN İZİN ALSAK

İlişkilerimize değer vermiyoruz Alternatifler gırla olunca şimdi kim değerle ya da emekle uğraşacak değil mi? Bu pek hareketli, pek değişken ve pek de sahte hayatımızda yuvarlanıp gidiyoruz

Üstelik, iyi halt ettiğimizi zannediyoruz Sonra akşam eve geliyoruz O şişik telefon rehberimizden bir kişinin bile sesini duymak istemiyoruz Kimse gerçekten sormuyor, 'Nasılsın?' diye

Yalnız başımıza bir film koyup, saatleri geçiştiriyoruz 'Yahu acaba ben nerede yanlış yaptım?' diye kendimize soruyoruz Cevaplar karışıyor

Artık boş vaat duyasımız gelmiyor, karşıdakine inancımız tükeniyor Yüksek müsaadesiyle hayattan izin almak istiyoruz da, izin bir türlü çıkmıyor Birileri bize ya da biz birilerine 'İyi ki varsın' demeden, bunu hissettirmeden her şey yarım kalıyor

? Susmayın ?

08-04-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Yitirmeye Devam Ettiğimiz Kendimiz, Biz... Mutsuzluğumuzun, yalnızlığımızın eksikliğimizin, şu içimizdeki boşluğun sebebi gerçekleşemememizin Arkadaşlıkta ya da aşkta fark etmez; duygularımız sıradan, maalesef fazlasıyla sıradan Söylediğimiz sevgi sözcükleri lafta Sözler,, bağırlara basmalar artık aklınıza ne geliyorsa hepsi anlık, hepsinin içi çürük sanki duygular YERİMİZ DOLMASIN! Hani o sizin en yakınınız zannettiğiniz arkadaşınız var ya; "Sen benim canımsın", "En sevdiğim dostumsun" diyen arkadaşınız var ya; ona en çok ihtiyaç duyduğunuz anda buharlaşıp uçuveriyor aniden İyi gününüzde rezervasyonlar ağzına kadar doluyor ama o içinizin en çok sıkıldığı anda, bir anda masalar boşalıveriyor Neden? Neden? Herkesin bir işi, bir derdi ya da mutlaka 'dostunun' elini tutmaktan daha iyi bir planı oluyor Hazır plan demişken, niçin her şey plan üzerine dönüyor? Planlar, hesaplar, kitaplar niçin bitmiyor? Beri yandan da herkes eşsiz olmak, alternatifsiz olmak istiyor Allah aşkına birinin de kalbindeki yerimiz dolmayıversin canım! Ama nerede? İnsan birilerinde iz bırakmak istiyor Sonra bakıyor, uzun uzun bakıyor da izini bulamıyor BU KADAR KOLAY MI? Hani o gece sarılıp uyuduğunuz sevgiliniz var ya Ayları, yılları paylaştığınız İşte onunla et ete uyumadınız mı? Size annenizden bile yakın olmadı mı? Göğsünde ağlamadınız mı? Birlikte olduğunuz anlarda tüm dünyadan kopmadınız mı? Bir sürü şey vaat etmediniz mi birbirinize? Teriniz, kokunuz, tutkularınız karışmadı mı? Çok güzel! Güzel de şimdi kim bu yabancı? (Şarkı girer: Kim bu gözlerindeki yabancıııı?) Bir anlaşmazlıkla neden her şey rafa kalktı? Öküz öldü, ortaklık niye bozuldu? Hani sensiz uyuyamazdı? Hani siz onsuz hayattan tat alamazdınız? Hani siz onun kaderi hayatının kadınıydınız yakışanıydınız? Ne oldu? Her şey koca bir şaka mı? Kesip atmak bu kadar kolay mı? Bir anda ne olmuş? DUYGULAR SIRADAN! O en yakınınızla yolda karşılaşınca göz göze gelmemek için taca kornere bakar olmuşsunuz? Sürpriz, sürpriz sürpriz aşkııım! Günde on kere konuştuğunuz adamla öylece kopmuşsunuz işte Sonra hayatlarınıza yeni insanlar girmiş Aşkınız ne kadar da kıymetliymiş Artık o, size söylediği sözleri yenilerine söylermiş Aynı hayalleri yenisiyle kurarmış Bu ne biçim hayatmış? Yoksa duygularımız yalan mıymış? İnsan düşünüyor, düşünüyor da işin içinden çıkamıyor; değil mi canım ? Evet! Duygularımız sıradan, aşklarımız sıradan, dostluklarımız sıradan Yaşam felsefemiz belli: 'Nerede tırak orada bırak, sıradakine bak!' HAYATTAN İZİN ALSAK İlişkilerimize değer vermiyoruz Alternatifler gırla olunca şimdi kim değerle ya da emekle uğraşacak değil mi? Bu pek hareketli, pek değişken ve pek de sahte hayatımızda yuvarlanıp gidiyoruz Üstelik, iyi halt ettiğimizi zannediyoruz Sonra akşam eve geliyoruz O şişik telefon rehberimizden bir kişinin bile sesini duymak istemiyoruz Kimse gerçekten sormuyor, 'Nasılsın?' diye Yalnız başımıza bir film koyup, saatleri geçiştiriyoruz 'Yahu acaba ben nerede yanlış yaptım?' diye kendimize soruyoruz Cevaplar karışıyor Artık boş vaat duyasımız gelmiyor, karşıdakine inancımız tükeniyor Yüksek müsaadesiyle hayattan izin almak istiyoruz da, izin bir türlü çıkmıyor Birileri bize ya da biz birilerine 'İyi ki varsın' demeden, bunu hissettirmeden her şey yarım kalıyor ? Susmayın ?