Game Over...

Büyük bir bilgisayar firmasının genel müdürü, bilgisayar fuarında kendi standının bir işiyle uğraşırken telaşlı bir baba sokulur yanına

"Kardeş bakar misiniz," der, tezgâhtar sandığı genel müdüre

"Çocuğuma bir bilgisayar almak istiyorum Hangi modeli tavsiye edersiniz? Ram'i kaç olsun? Hafızası kaç gigabayt olursa iyidir? CD okuyucusu recordable olursa daha iyi olur mu? Ekran kartı kaç megabayt olursa iyi sonuç alırız?

Bu modeli ileride update edebilir miyiz?" Bilgisayar firmasının müdürü, nefes almadan konuşan ve isteklerini ardı ardına sıralayan baba sözünü bitirince araya girer

"Çocuğunuz kaç yaşında?"

"On bir"

"Siz ona en iyisi gidin bir bisiklet alin beyefendi"

Ne zaman satanizmin pençesine düşüp intihar eden gençlerin haberini okusam gazetelerde, hep bu öykü gelir aklıma

Bilgi amacı ile kullanılmayan bilgisayarların insan üzerine tahribatından kuşkulanırım hep

Bu kez de öyle oldu zaten Çocuklarını ortalıkta patırtı yapmasınlar diye dört - beş yaşlarında bilgisayarın önüne
oturtan anne ve babalar, onlara artık bir bilgisayar oyunu kadar uzak kaldıklarını çok geç fark ettiler bence

Potansiyel katil yetiştiren Doom oyunlarının, kötü ile iyiyi ayırmaktan yoksun taze beyinlere şeytan veya kurban olmayı öğütleyen fantastik interaktif safsataların, büyücüler, cadılar, efsunlu yüzüklerden ibaret saçma sapan Hollywood yapımlarının o güzelim kuşağı gelip koyduğu yer elbette ki bir uçurumun kıyısı olacaktı

Üstelik en eğitimlilerin arasından çıktı bu intiharlar
Ve çok şaşırdı anneler babalar Oysa o okula girebilmek için yıllarca bir tek şey öğrettiler çocuklarına:

"Bilgisayarının başına otur ve diğerlerini parçalamayı öğren

Eğer test sınavlarında senin yaşındaki 10 arkadaşını elersen, yani 10 arkadaşının hayatini kaydırabilirsen, onları mahvedersen yabancı dille eğitim yapan o okullara girebilirsin Mutlu olmak için 10 kişiyi mutsuz etmen lazım çocuğum" Böyle hazırladılar çocuklarını hayata "Parçala, yok et ve öldür" Yok et arkadaşlarını Öldüremediklerini de intihara teşvik et Öldürdüğün sürece hayatta kalırsın evlat

Mutluluk sadece ve sadece basaridir Oysa bir çocuğun mutlu olması için oyunları, bebeği, futbol topu ve bir bisiklet yeter

Bir bisiklet bazen daha çok şey öğretir çocuğa Ama aileler arasında insan yetiştirmek yerine sınavları birer birer kazanan bir robot yetiştirme eğilimi daha çok ağır basıyor Onları ağaç seven, deniz seven, kus seven, doğa seven birer çocuk olarak yetiştirmek yerine onlardan test hocasını sevmelerini istiyoruz nedense

Oysa düşünsenize; sadece hayvan sevgisi aşılasanız bile kedilerin katledildiği aptal aptal satanist ayinlerden uzak durur çocuğunuz Sadece bir kedi sevgisi Mırıl mırıl bir kedi sesi, gürül gürül akan bir hayat olur

Kumsala vuran deniz yıldızlarını kurtarmak için onları birer birer denize atan çocuğa "Kumsalda milyonlarca deniz yıldızı var Ne fark eder ki" diye sorduklarında, denize fırlattığı deniz yıldızını göstererek "Bunun için çok şey fark edecek" demek için, dolaşılan kumsallarda hiçbir zaman "Game Over" yazmaz kumların üzerinde


"Game Over"


Can Dündar

Çocuk yetiştirmek gittikçe zor bir hal alıyor sanırım Ya da bunu zorlaştıran insanlar Yazıda da dediği gibi çocukların önüne bilgsayarı koyuyorlar aman bize dokunmasın da naparsa yapsın diyorlar Doğruyu, yanlışı yalanyanlış okudukları yazılardan öğreniyorlar Ya da silah oyunlarıyla öğreniyorlar hayatı

Halbu ki çocukla vakit geçirmeli ilgi, alaka, sevgi, saygı öğretilmeli Hayatın yoğunluğundanmıdır bilmem ebeveynler çocuklarını başlarından atmak için uğraşıyorlar adeta Sonra da önceden böyle değil di hayat daha güzeldi, insanlar daha anlayışlı sevgi doluydu sözlerle yargılamalar başlıyor İnsanlığı bu hale getiren sorumsuz ailelerdir diye düşünüyorum

Bu kadar güzel bir konuya değindiğiniz için teşekkürler