Biz Mi İstedik Yoksa Hak Mı Ettik ? | Eski Günler

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-04-2012

Biz mi İstedik Yoksa Hak mı Ettik ?
Eski Günler

Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı

Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım

Hatta babanım bile anahtarı yoktu

Annem evimizin bir parçası gibiydi,hep evdeydi

Heryere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki

En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı

Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani

Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık

Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik

Servis falan yoktu

Ayakkabılarımız eskirdi

Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık

Annelerimiz bu durumu bildiklerinden, kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi

Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi

Susayınca girer evlerine su içerdik

Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik

Kısacacı evine girip gelen (ki sadece çişi gelen giderdi evine) elinde mutlaka yiyecekle dönerdi

Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi

Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu

Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık

Çok garip ama kimse almazdı

Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi

Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştılırdık

Polisler gelmezdi kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı

Sonra kavgalarımız da öyle ustura, falçata ile olmaz, onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi, en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık

Birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık

Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık

Azar işitip, acillere taşınmazdık

Düşerdik ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik

Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik

Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim

Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki

Komşumu tanımıyorum ama evinin camında temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum

Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem

Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece ; bilmem kaç kuruşhepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri

Evlerimiz var içinde yaşayan yok

Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok

Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan yapay insanlar

Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz

Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu

Ben kapılarında '' vale '' lerin, '' bady '' lerin beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir

Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana

Benim değildir bu kültür

Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder

Nedir bunlar?

Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk

Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk

İyi de neden böyle olduk ?

Biz mi istemiştik?

Yoksa hak mı ettik?

Ya sizce ?

Alıntı

08-04-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Biz Mi İstedik Yoksa Hak Mı Ettik ? \| Eski Günler Biz mi İstedik Yoksa Hak mı Ettik ? Eski Günler Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım Hatta babanım bile anahtarı yoktu Annem evimizin bir parçası gibiydi,hep evdeydi Heryere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik Servis falan yoktu Ayakkabılarımız eskirdi Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık Annelerimiz bu durumu bildiklerinden, kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi Susayınca girer evlerine su içerdik Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik Kısacacı evine girip gelen (ki sadece çişi gelen giderdi evine) elinde mutlaka yiyecekle dönerdi Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık Çok garip ama kimse almazdı Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştılırdık Polisler gelmezdi kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı Sonra kavgalarımız da öyle ustura, falçata ile olmaz, onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi, en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık Birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık Azar işitip, acillere taşınmazdık Düşerdik ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki Komşumu tanımıyorum ama evinin camında temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece ; bilmem kaç kuruşhepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri Evlerimiz var içinde yaşayan yok Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan yapay insanlar Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu Ben kapılarında '' vale '' lerin, '' bady '' lerin beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana Benim değildir bu kültür Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder Nedir bunlar? Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk İyi de neden böyle olduk ? Biz mi istemiştik? Yoksa hak mı ettik? Ya sizce ? Alıntı