Nefreti Aşmanın Tek Yolu Var

Nefreti aşmanın tek yolu var "Affetmek"…
Başkalarını affettiğimizde biz özgürleşiriz Nefret yaşamdan zevk almamızı, insanların güzel yanlarını görmemizi engeller Hiç kimse saf iyi ya da saf kötü değildir Salt kötülükleri görmek bir süre sonra şüphe, depresyon ve umutsuzluk denizinde boğar insanı Nefret dolu bir yaşam, mutsuz bir yaşamdır Affetmek insanı derinleştirir

Affetmek için, insanın ruhsal ve zihinsel olarak kendisini hazır hissetmesi gerekir Çünkü affetmek bir seçimdir Kimsenin zorlamasıyla affetmek mümkün değildir Affetmek bir süreçtir Birdenbire affedişler bile bir sürecin ürünüdür Affetmeyi seçtiğinizde kimse size borçlanmayacaktır Yani koşullu affetme yoktur Diğer insanın da sizi affetmesini, değişmesini veya sizin istediğiniz gibi olmasını beklemeyin Affetmek bir seçimdir Amacı sizin rahatlamanızdır, sizin özgürleşmenizdir Nefret duyduğunuz kişinin yaşıyor ya da ölmüş olması sizin affetme sürecinde duyduğunuz acıların yoğunluğunda bir farklılık yaratmayacaktır O acılar sizin acılarınız

Affetmek kolay değildir Fakat özgürleşmek için gereklidir Çoğu insan affetmenin nefret ettiği kişiyi suçsuz ya da haklı bulduğu anlamına geleceğini sanır

Oysa affetmek, geçmişteki anıların boyunduruğundan kurtulmak, yaşamımızı kontrol altında tutmasına son vermek demektir Affetmek, o kişiyi sevmek değil
Affetmek, o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil
Affetmek, o kişiyle ilişkiyi sürdürmek değil
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil
Affetmek, o kişiyi kucaklamak değil
Affetmek, o kişiyi suçsuz bulmak değil
Affetmek, o kişiyi haklı bulmak değil
Affetmek, o kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba göstermemek değil Affetmek kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır Affetmek artık acıyı hissetmemektir Yapılanları zihinsel olarak unutmak zaten mümkün değildir
“Duygusal unutma” affetmenin diğer adıdır

Affedici yanımı hayatımın her noktasında ve en zor anlarda bile kullanmaya çalıştım ve başardım Empati yeteneğim bana çok yardımcı olmuştur ama bazı durumlarda empatide işe yaramıyor

13 sene önce tanıştığım geçen mayıs ayına kadar çok sıkı arkadaşım kardeşim gibi gördüğüm bir şahıs vardı hayatımda

12 sene boyunca sık sık kullanıldığımı hissettiğim dönemler çok oldu, her seferinde kendimi kandırdım oneyouu senin paranoyak düşüncelerin vesveselerin dedim kendime, sürekli kendime haksızlık ettim bu anlamda

Bundan 3 sene önce bir gece kapım çalındı bu arkadaşım geldi, iki gözü iki çeşme ailesiyle kavga etmiş evden ayrılmış toplamış bavullarını gelmiş Bize yerleşti 5 ay kadar bizde kaldı, işsiz ve parasızdı evimi paylaştığım gibi paramıda paylaştım Birgün ise cüzdanımda ertesi gün kredi kartı yatracağım yüklü miktarda paranın bir kısmını almış çünkü biliyordu ben paramı hiç saymam anlasmayacağımı zannetti oysa blmiyorduki o sayılı paraydı

Affetmeyceğim dedim Annem devreye girdi, ''İnsandır şaşar beşer sakın yüzüne vurma '' dedi Affettim ne zor şeymiş güvenmediğin biriyle aynı evi paylaşmak gece yatarken cüzdanını saklayacak yer aramak

Uzun zaman böyle geçti taaki geçen mayıs ayına kadar En son yaptığı ve beni patlama noktasına getiren hareketi ise Annemle benim aramda duvar oluşturmaya çalışması oldu Bana gelip Annemin sürekli benden şikayet ettiğini söylemesinede aldırmıyordum ama Anneme gidip benim hakkımda saçma sapan şeyler uydurması bardağı taşırmıştı artık ve sert bir dille ne yapmak istediğini sordum amacın ne dedim?

işte o gün gitti ve bir dahada gelmedi Affedici yanım ise o gün ona orada bitmişti