Kuru Bir Yapraktan Mesajınız Var !

Öylece baktım uzayıp giden sokaklara Ve savrulan kuru sonbahar yapraklarına Bir koca mevsim çöpçülerin süpürgesine muhtaç, ortalarda ser sebil, darmadağınık Ve çöp kamyonları usandı sonbaharı taşımaktan Çırılçıplak bir sokak, hayasız, daha bir çirkinleşmiş sırıtan binalar Üzerime üzerime gelen insan çığlıkları, kapıdan pencereden Sessiz, hüzünlü duvarlardan sarkan, kendisini “Duyan var mı?” diye bakan çığlıklar Bir “el uzatan” belki de bir “duyan” arar gibi

Öylece bakakaldım bomboş uzayan, kıvrılan sokaklara ve yüksek, kirli binaların arasına sıkışmış gökyüzüne Üstüme çöken ağır kurşundioksit’den, karbondioksitten artakalan oksijeni içime çekmeye çalışarak yürüdüm yürüdüm Akciğerimi düşündüm Durdum, bedenimin bir sonraki dakikaya beni yaşatabilmek için verdiği mücadeleye baktım içimden Kimseler duymadı onlardan başka “Teşekkür edip, şükredişimi” Bir kat daha fazla sevdim kendimi, hücrelerimi

Vaz mı geçmeliydim hücrelerimden, yenilmeli miydi akciğerim? Kurşundioksidin, karbondioksidin ağır ağır, üstüme üstüme gelen hükümranlığına Beni yaşatmak, var etmek için durmaksızın çalışan tüm sistemime; “Bir molekül oksijeni bile boşa harcama, çek ve kullan, pes etme” dedim Beynimin, bedenimi yönetebilmek için %50 oksijene ve %50 glikoza olan sevdasını düşündüm Bir kere daha, burnumdan geçen, nefes borumdan, broşlarıma ve kalbime, oradan da beynime, tüm varlığıma doğru yola çıkan; bir tek oksijen molekülüne borçlu olduğum mutluluğumu iliklerimde hissettim Acizliğime yarı ağlamaklı

Öylece bakakaldım savrulan kuru yapraklara Hayranlıkla düşündüm; tazecik, yemyeşil, alımlı, nazlı bir yapraktı ilkbaharın dallarında Oksijen üretti durdu, kirli havayı iliklerine çekerek Ve o da yoruldu, sarardı, tükendi! Şimdi savruluyor öylece önümde

İlkbaharın, yaz günlerinin bol oksijen dolu havasını soludukça, beynimin bolca ürettiği endorfin, dopamin, serotonin gibi tüm hormonlarımın ruhumu; daha bir iyimser, sakin, dirençli, canlı, mutlu, vurdumduymaz ve de biraz sevdalı yapan geçişlerini hatırladım bir an Ve dondum sanki, ayağım asılı kaldı havada, basamadım ayaklarımın altında savrulan kuru yapraklara “Çöp, atık, pislik, kirlilik” diye baktığım cahilliğimi küçümsedim; meğer benim kahrımı çeken senmişsin; kıyamam basmaya, ağır bir görevin yorgunluğuyla tükenişi yaşarken sen, atmosferime depoladığın oksijenine muhtaçken ben, sana kör oluşuma kızdım “Eyvahlar olsun Yuhhh bana! “ dedim Üzüldüm Ekolojiye duyarsızlığıma

Ve anladım neden insanların ruhundaki çığlıklar duvarlardan sarkar ve kederlerine bir “el uzatan” arar Yüzlerce bileşenle ağırlaşıp üstümüze çöken kirli hava, ruh mu bırakıyor varlığımızda, hayata direnecek Sonbaharla birlikte insanlar; bunalımdan, kaygıdan, depresyondan, ataklarının arttığından bahsederler ve doldururlar psikiyatrların, psikologların, danışmanlıkların koltuklarını Kurşundioksidin, havadaki kirliliğin; beyin hücrelerinde nasıl derin hasarlar bırakacağını (otizm gibi) ve gittikçe artan sayıda ne çok insanın o koltuklara oturmak için sırada beklediğini bilmeden Kaybettikleri iç huzurun kaynağını yeniden bulabilmek için

Öylece bakakaldım evrenin dilinin “sevgi dili” oluşuna Ve onunla kuramadığım gerçek bütünlüğe Makro alemimden mikro alemime doğru akan sevgi pınarından utanarak Tüm hırçınlıklarıma, katliamlarıma hoşgörüyle katlanmana ve görevini hep sevgi bilinciyle yapmana, daima “Benden yana tavır koymana” hayran oldum Kuru bir yapraktan öğrenecek ne çok şey varmış meğer Ekolojik mesajların birden beni seninle ve özümle bütünleştirdi

Meryem Bal