Meğer Susmak İnsanın İçiyle Konuşmasıymış

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-03-2012

Meğer Susmak İnsanın İçiyle Konuşmasıymış

Biliyor musun; umarsız bir yıkımdı gidişin Liman boyu uzanan iç kanamalı bir suskunluktu bizden geriye kalan

Oysa bilmeliydin; bütün bir hayatı ürpererek yaşama cesaretiydi aşk Ve yola çıkıldığında göze alınmalıydı aşkın adressizliği

Sen bir tepeden masal gibi geldiğinde gözlerime, ben kendi masalımı terk edip, gözlerine benzeyen bir deniz seçmiştim kendime Bana aşkı öğretmişsen yorgun, terli bir tepede; bırak isyanım tam olsun yüreğimin sessizliğindeki kıyamete bilirim sen kendince bir hayatı onarmaya düşkünsün Onarmak içinse gidişin; sen önce seni affet Adına mavi dediğin çoğul eksikliğinde

BAZEN SENİ AFFEDEBİLİYOR MUYDUN ,BENİ AĞLADIĞINDA?

Bilirsin; ben ki kabilesiz bir savaşçı Senden aldığım bütün anlamları sana geri verdim Bir "içim"; kaldı ben de, bir de aklımın aldanmışlığı Haklısın sende bensiz sularında elbet denizi aşmış bir okyanus telaşı yaşanacaktı Bağışla sözlerimi Bağışla gözlerimi Dahası yok, fazlası az

Bazen terk edip gidebilmeli bu şehri kendi çaresizliğinde Bazen inceldiği yerden kopmalı hayat Neyse! Sen benden ötede, ben senden uzakta ne kadar çok "vardık" oysa ne kadar çok kaybolurken bile karşımda yorgun bir adam var şimdi; özleyişlerini reddetmek uğruna yorgun düşmüş bir gemi bu gemi nereye gidiyor usta içim boş, gemiler boş Bu gemi nereye gidiyor usta

Bir romanı bitirmiş gibiydi sustuğunda Bende sustum onunla en iyi yaptığımdı susmak Uzun bir sessizliğin sonrasında "susuşlarımızda sen benim susuzluğumu dindirecek yağmurunu bulamadığını sandın, ben senin yağmurunu yağdıracak o bulutunu Oysaki yağmur bulutta saklıydı, bulutta yağmurda Susmasaydık bulacaktık" dedim

Neden geçmişin muhasebesini yapmaya başlamıştık bilmiyorum Son sözleri iyice içime oturdu

MEĞER SUSMAK İNSANIN İÇİYLE KONUŞMASIYMIŞGEÇ FARKETTİM

__________________

08-03-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Meğer Susmak İnsanın İçiyle Konuşmasıymış Meğer Susmak İnsanın İçiyle Konuşmasıymış *Biliyor musun; umarsız bir yıkımdı gidişin Liman boyu uzanan iç kanamalı bir suskunluktu bizden geriye kalan* Oysa bilmeliydin; bütün bir hayatı ürpererek yaşama cesaretiydi aşk Ve yola çıkıldığında göze alınmalıydı aşkın adressizliği Sen bir tepeden masal gibi geldiğinde gözlerime, ben kendi masalımı terk edip, gözlerine benzeyen bir deniz seçmiştim kendime Bana aşkı öğretmişsen yorgun, terli bir tepede; bırak isyanım tam olsun yüreğimin sessizliğindeki kıyamete bilirim sen kendince bir hayatı onarmaya düşkünsün Onarmak içinse gidişin; sen önce seni affet Adına mavi dediğin çoğul eksikliğinde *BAZEN SENİ AFFEDEBİLİYOR MUYDUN ,BENİ AĞLADIĞINDA?* Bilirsin; ben ki kabilesiz bir savaşçı Senden aldığım bütün anlamları sana geri verdim Bir "içim"; kaldı ben de, bir de aklımın aldanmışlığı Haklısın sende bensiz sularında elbet denizi aşmış bir okyanus telaşı yaşanacaktı Bağışla sözlerimi Bağışla gözlerimi Dahası yok, fazlası az Bazen terk edip gidebilmeli bu şehri kendi çaresizliğinde Bazen inceldiği yerden kopmalı hayat Neyse! Sen benden ötede, ben senden uzakta ne kadar çok "vardık" oysa ne kadar çok kaybolurken bile karşımda yorgun bir adam var şimdi; özleyişlerini reddetmek uğruna yorgun düşmüş bir gemi bu gemi nereye gidiyor usta içim boş, gemiler boş Bu gemi nereye gidiyor usta Bir romanı bitirmiş gibiydi sustuğunda Bende sustum onunla en iyi yaptığımdı susmak Uzun bir sessizliğin sonrasında "susuşlarımızda sen benim susuzluğumu dindirecek yağmurunu bulamadığını sandın, ben senin yağmurunu yağdıracak o bulutunu Oysaki yağmur bulutta saklıydı, bulutta yağmurda Susmasaydık bulacaktık" dedim Neden geçmişin muhasebesini yapmaya başlamıştık bilmiyorum Son sözleri iyice içime oturdu *MEĞER SUSMAK İNSANIN İÇİYLE KONUŞMASIYMIŞGEÇ FARKETTİM* __________________