Çanakkale'de Mehmet

Çanakkale'de Mehmet








Gayrı dayanamam ben bu hasrete
Ya beni de götür ya sen de gitme
Ateş-i aşkınla yakma çıramı
Ya beni de götür ya sen de gitme





Çanakkale’de saatler akıp giderken güneş, her sabah kanlı bir savaşın üzerine doğuyordu Bu küçücük toprak parçasında her gün doğumu daha çok ölüm demekti Sesler, renkler, yüzler ve düşler, ateşlenen her silahla yere düşüp birbirine karışıyordu Çanakkale’de hayat sanki ölümü; ölüm de yaşamı besliyordu Ateş düştüğü yeri yakıyor , yanan her yerden önce bir çığlık yükseliyor sonra her yeri kısa süren bir sessizlik sarıyordu Bir güne yüzlerce çığlık ve yüzlerce suskunluk sığıyordu Sonra güneş ruhunu teslim etmiş veya etmek üzere olan askerlerin bulunduğu tepelerin ardından yavaş yavaş batıyordu Gün ışığındaki cesaretli çığlıklar bu defa ay ışığında cesur suskunluklara dönüşüyordu En karanlık ve en sessiz noktadan bir umut, bir düş gibi Türk eri Mehmet’in sesi yükseliyordu Mehmet her gece ağrıyan kalbiyle yanık yanık türküler okuyordu:



Yavru yavru huma kuşu yükseklerden seslenir
Ağam yar goynunda bir çift suna beslenir
Yavru yavru sen ağlama kirpiklerin ıslanır
Ağam ben ağlim ki belki gönül uslanır





Bu ses ölümün suskunluğundaki savaş meydanına hatta bütün dünyayı kendine çekiyordu Bir annenin çocuğunu kucaklayışı gibi sarıyordu Gün ışığında birbirine top, bomba atanlar, silah sıkanlar, karanlık indiğinde hep birlikte Mehmet’in sesine tutunuyordu Sanki yeniden doğuyor ve uzaktan uzağa birbirini hiç tanımamalarına rağmen dost oluyorlardı İngiliz, İskoç, Fransız, Anzak Senegalli, Hintli, Nepallı askerler, Mehmet’in önünde düşüp şehit olan arkadaşlarının arkasından yaktığı ağıdı anlamasa da onlar da gözyaşları içinde dinliyorlardı, insanın içini yakan bu türküleri

Ama gecenin karanlığını bir gün doğumuna çeviren bu ses gün geldi duyulmaz oldu Cepheler, siperler, sanki öksüz ve yetim kaldı Hiç anlamadığı türküye tutulan yeni Zellandalı asker uzun süre sesi duyamayınca meraklanmıştı Arkadaşlarını o sesin neden artık duyulmayınca sordu Kimse bilmiyordu Türkçe bilen arkadaşlarından yardım istediler Birkaç metre ileride cephedeki Türk askerlerine bu soruyu sormasını rica ettiler Bir kağıda yazdılar sorularını ve o kağıdı taşa sarıp Türk askerlerine seslerini duydukları sipere doğru attılar Karşılığı hiç ama hiç gecikmedi Aynı taş aynı kağıda sarılı ve arkasında cevabı ve önlerine bir alev topu gibi düşüverdi Bu cevap günboyu düştüğü yerde yüzlerce canı alan toplardan daha can alıcıydı:


“O arkadaşımız geçen hafta şehit düştü!”


Oysa adına bir mezar taşı bile olmayan Anadolulu Er Mehmet’in sesi hiç susmadı, susmadı Çanakkale’de yere düştükçe şehitler, daha da güçlendi Mehmetler





Çanakkale içinde aynalı çarşı
Ana ben gidiyom düşmana karşı
Of gençliğim eyvah

Çanakkale içinde bir uzun selvi
Kimimiz nişanlı kimimiz evli
Of gençliğim eyvah

Çanakkale üstünü duman bürüdü
On üçüncü fırka harbe yürüdü
Of gençliğim eyvah

Çanakkale içinde toplar kuruldu
Vay bizim uşaklar orda vuruldu
Of gençliğim eyvah

Çanakkale içinde bir dolu testi
Analar babalar umudu kesti
Of gençliğim eyvah