Mahşer Sıkıntısı

Mahşerin sıkıntısı dayanılmaz hâl alınca, mahşer halkı, önce Âdem Nebî’ye gidip dert yanarlar:

- Ey babamız! Ve ey hazret-i Âdem! Sen, Peygamberlerin ilkisin Hâlimiz pek fenâdır Ne olur, bize şefâat et ki, başlasın hesabımız Hak teâlâ ne hüküm verirse, râzıyız

Âdem Nebî, kendini buna lâyık görmez

Ve ehl-i mahşere;

- Siz Nûh Peygambere gidin! buyurur

Mahşer halkı, bin sene müşâvere edip, Nuh aleyhisselâma varırlar:

- Yâ Nuh! Ne olur, bize şefâat et ki, Rabbimiz baksın hesabımıza Artık dayanamıyoruz

Lâkin O da kendini geri çeker:

- Siz, İbrâhim Peygambere gidin!

Onlar, yine bin sene müşavere ederler

Ve İbrâhim Peygambere varıp yalvarırlar:

- Yâ İbrâhim! Sen Allahın dostusun Ne olur bize şefâat et ki, hesabımız başlasın artık

O da kendini lâyık görmez

Ve mahşer ehline;

- Siz Mûsâ Peygambere gidin! der


SEN KELÎMULLAHSIN

Ehl-i mahşer, bir ümitle Mûsâ aleyhisselâma varırlar:

- Yâ Mûsâ! Sen kelîmullahsın Bize şefâat et ki, Hak teâlâ hesabımızı görsün Bu sıkıntıya tahammülümüz kalmadı artık

Mûsâ Nebî de özür diler:

- Siz Îsâ Nebî’ye gidin!

Bu defa hazret-i Îsâ’ya varıp yalvarırlar:

Ancak o da kendini geri çeker:

- Siz Hâtem-ül enbiyâ’ya gidin Çünkü O, Habîbullahtır ve Peygamberlerin en üstünüdür Ümîd ederim ki, O şefâat eder ve Onun şefâati kabul olur

Çok sevinirler

Ve son bir ümitle Resûlullahın minberine varıp, yalvarırlar:

- Yâ Muhammed! Sen Allahın Habîbisin Senden başka gidecek kimsemiz kalmadı Ne olur, sen şefâat et ki, başlasın hesabımız Hak teâlâ, ne hüküm verirse râzıyız





Ben şefâat ederim”


Mahşer halkı, hesabın başlaması için en son Habîbullah’a gelir, yalvarırlar Efendimiz;

- Peki, Rabbim izin verirse ben şefâat ederim! buyurur

Sonra Arş-ı âlâya varıp, bin senelik bir secdeye kapanır

O an ehl-i mahşerin hâli pek fenâdır

Öyle ki, çekilen zahmetleri anlatmak mümkün olmaz

Çoklarının haramdan kazandıkları mallar, boyunlarında birer halka olur ve öyle ağırlaşır ki, “büyük dağ” olur sanki

Feryât ve figânları gök gürlemesini andırır

- “Vâ veylâ! Vâ sebûrâ!” diye feryât ederler

O feryâtlara yer gök dayanmaz

Zekâtı verilmeyen mallar da koca bir “yılan” olup, sahibinin boyunlarına dolanır

Ve öyle ağırlaşır ki, “değirmen taşı” gibi olur âdeta

O kimseler;

- Bu nedir? diye feryâd eder

Melekler;

- Zekâtını vermediğiniz mallardır, derler


BUNLAR, ZİNA YAPANLARDIR

Bâzılarının avret mahallerinden, kan, cerâhat ve irin akar

Tahammülü imkânsız pis kokuları vardır ki, zinâ yapan erkek ve kadınlardır bunlar da

Bir kısmının dilleri, böğürlerine sarkmıştır

Bunlar da iftirâ edenlerdir

O esnada Rabbimizden hitap gelir:

- Yâ Muhammed! Başını secdeden kaldır ve şefâat eyle Söyle murâdını ki, kabul edeyim!

Resûlullah başını kaldırıp yalvarır:

- Yâ ilâhî! Kulların arasından iyi ve kötüleri ayır ki, günahlarıyla rezîl rüsvây oldular bu meydanda Bu azâba tahammülleri yoktur artık

Bunun üzerine “Mîzân” kurulur

Ehl-i mahşer izdihâmdan kurtulur

Ama kâfirlerin işi zordur

Zîra girecekleri “Cehennem”in azâbı yanında bu sıkıntılar, denize nazaran “damla” bile değildir