Kalmadi

KALMADI



Uzadıkça uzadı “zindan”’daki yıllarım

Bundan böyle söylenecek, söz kalmadı


Çelikten bir çiviyle çakılmak isterdim

Başımı yerlere vuracak, yüz kalmadı


Dolaştım bu yamaçlarda tam yarım asır

Ömür bitti, yol bitti, varacak, düz kalmadı


Geleyim mi anacığım, alır mısın beni

Bitti tâkatım, dayanacak, diz kalmadı


Mevsimler birbiri ardına çekip gitti

Şimdi artık hazân oldu, yaz kalmadı


Elden ayaktan kesildi, şu nazik bedenim

Artık yarınları görecek, göz kalmadı


Bir nefhada geçerdim âfâk-u zemini

Şimdi adım atacak, hız kalmadı


Ne ağızda tat, ne yürekte heyecan

Şirâzesi koptu dünyanın, haz kalmadı


Ne tanıyan, ne dinleyen, kimse yok artık

Bitti serzenişler, sitemler, naz kalmadı


Artık incindi gönlüm, kırıldı kalbim

Telleri koptu yüreğimin, saz kalmadı


Billahi şu dünyada yapayalnız kaldım

Sağa baktım, sola baktım, kılavuz kalmadı


Yandı tutuştu yüreğim, âhım arşı tuttu

Şu yanan yüreğime koyacak, buz kalmadı


Ey gönlümün gülü tut elimden ne olur

Izdırabım malum, söylenecek, söz kalmadı