Kalp Başka Söyler, Akıl Başka...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-02-2012

Kalp başka söyler, Akıl başka

Şayet ikisi anlaşabilseydi,

işin heyecanı kalmazdı ki…

Kalple aklın savaşıdır

insanı heyecan denizine salıveren…

Aklıyla savaşan kişi, kendini

bir anda dalgaların arasında

aklı başından gitmiş bir halde

çırpınırken buluverir

Kalp denen şey,

o ayıp, bu günah asla dinlemez

İçindeki ateşle, kıpırtılarla

bildiğini okumak ister

Akıl kişiye karşısındakinin uygun olmadığını söyler

Zarar göreceksin, gözyaşların dinmeyecek,

kalbin sızlayacak, için acıyacak der

Ama kalp karşı gelir aklın dediklerine!

Öyle bir atmaya başlar ki,

küt küt çıkardığı sesin gürültüsü,

aklın sesini bastırır bir güzel

Akıl istediği kadar çırpınsın

Sesini duyuramaz bir türlü

Kalbin sesi tüm bedeni

sarıp sarmalamaya başlar

İşe gözlerden başlar

Gözleri kör eder önce

Hareketleri kontrolsüzleştirir

Kulaklar da iyice sağır olmuştur

kalbin sesinin yüksekliğinden…

Etraftan söylenen hiçbir sözü duymaz

Bu arada Aşk’ta okunu

çoktaaan saplamıştır kalbe…

Akıl, bu saldırı karşısında

iyice çaresizdir artık

Kalbin ve aşk oklarının esir aldığı kişi

kendini teslim etmiştir kalbin dediklerine…

Kalp ne derse onu yapar

Kişinin gözleri artık

sadece “bir kişiyi” görmektedir

Kalp önce uçurur esir aldığını…

Cennete götürür…

Dağların üzerinde uçurur…

Şelalelerden yuvarlar…

Sellerin önüne katar…

Fırtınalar esmektedir

Ama kalbin sesini dinleyene

rüzgârlar, fırtınalar vız gelir

Renkler hep pembe,

hep kırmızı görünür kişinin gözüne…

Beden ısısını da iyice yükseltir insafsız kalp!

Alevler her yanı sarar…

Bir ateş… Bir ateş…

Sormayın gitsin…

Yanar, kavrulur

kendini kalbin ateşine kaptıran kişi

Derken…

İnsafsız kalp, dengesiz atmaya başlar!

Bir atar, bir durur, bir çarpar, bir çarpmaz!

Bir zamanlar kör ettiği gözlerden

yaşlar akıtmaya başlar bu kez

Uçan kişi kendini bir anda yerde,

gözyaşları içinde buluverir

Alevler yüksekliğini kaybeder

Isı hızla düşer

Üşümeye başlar

kalbin dediklerine kanan kişi

Derken ateş…püfff… sönüverir

Buz gibidir artık her yer

Tüm renkler pembeden, kırmızıdan

siyaha, griye dönüşmüştür

Daha sonra gözler her şeyi

renksiz görmeye başlar

Akıl, çok üzülür onun düştüğü bu hale

Ama elinden bir şey gelmez

Çünkü artık olan olmuştur

Kalp, acımasızca yapacağını yapmış,

bir zamanlar esir aldığı,

önüne katıp uçurduğu kişiyi

şimdi yerden yere çarpmaktadır

Aşk’ta kaybolmuştur ortalardan

Bir zamanlar kalbi delip geçen ve

delerken de tatlı bir acı hissettiren

Aşk’ın okları erimeye başlamıştır

Geride kalan acı, önce sancıya,

sonra sızıntıya dönüşür…

Renkler yeniden kendilerini,

kendi gibi göstermeye başlar

Gözyaşları durur

Olur, olmaz zamanlarda akmaz olur

Havalarda uçan ayaklar, yere inmiştir artık

Gerçi, sert bir iniş olmuştur bu ya!

Olsun!

Nihayet ayaklar artık yerdedir

Ayaklar artık yere basmaktadır

E-zaten aklın istediği de bu değil midir?

Kalpler kırılmış, hatta parçalanmış,

gözlerde yaş kalmamıştır ama

gözler artık az da olsa aralanmıştır

Ama gözlerin feri yani pırıltısı gitmiştir

Bakıp da görmez olmuşlardır adeta…

Kulaklar da duymaya başlamıştır ama

çevresindeki sesleri duymazdan gelir

Renkler artık yerli yerindedir ama

kişi renkleri seçemez olmuştur

Kısacası,

bir zamanlar kalbin esiri olan kişi,

artık ağır hasarlıdır

İçine kapanmış,

kalbin sözünü dinlemeye tövbe etmiştir

Bu arada akıl, sevinç içindedir

“Artık beni dinleyecek” diye…

Gün gelir kişi aklın dediklerini yapar,

Onun gösterdiği yolda yürür

Sakindir

Ayakları hep yerde olduğundan,

zaman zaman uçmak istese de uçamaz

Bir zamanlar kör olan gözler artık görüyor,

sağır olan kulaklar artık duyuyordur

Akıl mutlu, kalp yorgun,

kişi ise heyecansızdır artık

İkisi birbiri ile uyum içinde olmadıkları sürece de,

kişi ya yerde olacaktır, ya da gökte…

Seçim artık sizin

Özlediğiniz hayatı kendiniz seçeceksiniz

Yani ya “kalbinizi” dinleyip,

onun esiri olacaksınız

Ya da “aklınıza” uyup,

kendinizi onun ellerine teslim edeceksiniz

Arasını bulan varsa aman bana haber versin

Gerçi “arasını” kim kaybetti ki, ben bulayım

Akıl, akıl olsaydı adı gönül olurdu

Gönül, gönlü bulsaydı bozkırlar gül olurdu

Kedi, Aslangiller familyasındandır

Ama 40 tane Kedi bir araya gelse, bir tane Aslan etmez

08-02-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Kalp Başka Söyler, Akıl Başka... Kalp başka söyler, Akıl başka Şayet ikisi anlaşabilseydi, işin heyecanı kalmazdı ki… Kalple aklın savaşıdır insanı heyecan denizine salıveren… Aklıyla savaşan kişi, kendini bir anda dalgaların arasında aklı başından gitmiş bir halde çırpınırken buluverir Kalp denen şey, o ayıp, bu günah asla dinlemez İçindeki ateşle, kıpırtılarla bildiğini okumak ister Akıl kişiye karşısındakinin uygun olmadığını söyler Zarar göreceksin, gözyaşların dinmeyecek, kalbin sızlayacak, için acıyacak der Ama kalp karşı gelir aklın dediklerine! Öyle bir atmaya başlar ki, küt küt çıkardığı sesin gürültüsü, aklın sesini bastırır bir güzel Akıl istediği kadar çırpınsın Sesini duyuramaz bir türlü Kalbin sesi tüm bedeni sarıp sarmalamaya başlar İşe gözlerden başlar Gözleri kör eder önce Hareketleri kontrolsüzleştirir Kulaklar da iyice sağır olmuştur kalbin sesinin yüksekliğinden… Etraftan söylenen hiçbir sözü duymaz Bu arada Aşk’ta okunu çoktaaan saplamıştır kalbe… Akıl, bu saldırı karşısında iyice çaresizdir artık Kalbin ve aşk oklarının esir aldığı kişi kendini teslim etmiştir kalbin dediklerine… Kalp ne derse onu yapar Kişinin gözleri artık sadece “bir kişiyi” görmektedir Kalp önce uçurur esir aldığını… Cennete götürür… Dağların üzerinde uçurur… Şelalelerden yuvarlar… Sellerin önüne katar… Fırtınalar esmektedir Ama kalbin sesini dinleyene rüzgârlar, fırtınalar vız gelir Renkler hep pembe, hep kırmızı görünür kişinin gözüne… Beden ısısını da iyice yükseltir insafsız kalp! Alevler her yanı sarar… Bir ateş… Bir ateş… Sormayın gitsin… Yanar, kavrulur kendini kalbin ateşine kaptıran kişi Derken… İnsafsız kalp, dengesiz atmaya başlar! Bir atar, bir durur, bir çarpar, bir çarpmaz! Bir zamanlar kör ettiği gözlerden yaşlar akıtmaya başlar bu kez Uçan kişi kendini bir anda yerde, gözyaşları içinde buluverir Alevler yüksekliğini kaybeder Isı hızla düşer Üşümeye başlar kalbin dediklerine kanan kişi Derken ateş…püfff… sönüverir Buz gibidir artık her yer Tüm renkler pembeden, kırmızıdan siyaha, griye dönüşmüştür Daha sonra gözler her şeyi renksiz görmeye başlar Akıl, çok üzülür onun düştüğü bu hale Ama elinden bir şey gelmez Çünkü artık olan olmuştur Kalp, acımasızca yapacağını yapmış, bir zamanlar esir aldığı, önüne katıp uçurduğu kişiyi şimdi yerden yere çarpmaktadır Aşk’ta kaybolmuştur ortalardan Bir zamanlar kalbi delip geçen ve delerken de tatlı bir acı hissettiren Aşk’ın okları erimeye başlamıştır Geride kalan acı, önce sancıya, sonra sızıntıya dönüşür… Renkler yeniden kendilerini, kendi gibi göstermeye başlar Gözyaşları durur Olur, olmaz zamanlarda akmaz olur Havalarda uçan ayaklar, yere inmiştir artık Gerçi, sert bir iniş olmuştur bu ya! Olsun! Nihayet ayaklar artık yerdedir Ayaklar artık yere basmaktadır E-zaten aklın istediği de bu değil midir? Kalpler kırılmış, hatta parçalanmış, gözlerde yaş kalmamıştır ama gözler artık az da olsa aralanmıştır Ama gözlerin feri yani pırıltısı gitmiştir Bakıp da görmez olmuşlardır adeta… Kulaklar da duymaya başlamıştır ama çevresindeki sesleri duymazdan gelir Renkler artık yerli yerindedir ama kişi renkleri seçemez olmuştur Kısacası, bir zamanlar kalbin esiri olan kişi, artık ağır hasarlıdır İçine kapanmış, kalbin sözünü dinlemeye tövbe etmiştir Bu arada akıl, sevinç içindedir “Artık beni dinleyecek” diye… Gün gelir kişi aklın dediklerini yapar, Onun gösterdiği yolda yürür Sakindir Ayakları hep yerde olduğundan, zaman zaman uçmak istese de uçamaz Bir zamanlar kör olan gözler artık görüyor, sağır olan kulaklar artık duyuyordur Akıl mutlu, kalp yorgun, kişi ise heyecansızdır artık İkisi birbiri ile uyum içinde olmadıkları sürece de, kişi ya yerde olacaktır, ya da gökte… Seçim artık sizin Özlediğiniz hayatı kendiniz seçeceksiniz Yani ya “kalbinizi” dinleyip, onun esiri olacaksınız Ya da “aklınıza” uyup, kendinizi onun ellerine teslim edeceksiniz Arasını bulan varsa aman bana haber versin Gerçi “arasını” kim kaybetti ki, ben bulayım Akıl, akıl olsaydı adı gönül olurdu Gönül, gönlü bulsaydı bozkırlar gül olurdu Kedi, Aslangiller familyasındandır Ama 40 tane Kedi bir araya gelse, bir tane Aslan etmez