Uzun Soluklu Adımlarım!

Başımı aldım gidiyorum

Hesap etmediğim bir istikamete doğru yöneliyorum

Hazanlaşan ağaçların altından ve terki mekân edilen sokaklardan


O kasar sakin ve fakir ki

Kim ve kimseler yok, terk edilmişlik yüreğimi dağlıyor

Gözlerim buğulanıyor ve kalbimin burukluğu nüksediyor derinliğimde


Etrafa bakınıyorum

Yapraktan yoksun dallar üzerinde kuşları fark ediyorum

Hiç ses çıkartmadan ve dalgın bakışlardan serencamlarını anlıyorum


Yalnızlığa adımlayarak

Kalbi hissedişlerimle nihayetimi sorgulayarak gidiyordum

Hareketsiz yatan kediyi fark ettim ve eğilerek onun geçmişine gittim


Sokaklar ağlıyordu

Duvarlar yas içinde hicrana yaslanıyor ve boş bakıyorlardı

Üzerlerinde ne bir çocuk ve ne de bir oynaşan hayvan vardı yalnızdı


Evlerin perdeleri

Alel usul duruyor ve hüznü bariz bir şekilde haykırıyordu

İnsanlar yoksa ve hatta bir canlı bulunmuyorsa anlamsız kalıyorlardı


Anlamak için merak

Akıl için idrak, kul için mutlak olan kalbi itminanlık ve inançtı

Kitabı celille hikâye edilen nesillerin ve evrenselliğe amade sezişlerin


İnsan kimliğinde

Kin ve nefretin, marazlar içinde gerçekleşmeyen hissedişlerin

Ancak iyilik ve hoş görünün, müsamaha içinde kenetlenecek elbirliğin


Göçüp giden nesillerin

Ön yargısız nefeslerin ve kelamı kemaliyet içinde zikretmenin

Hasretiydi andığım ve kültürel erozyondan en bariz korku okunuyordu


Örf ve ananelerimiz

Küreselleşme vaadiyle terk ettirilen en değerli faziletlerimiz

Mürebbi kimliğinde gezinen ve kalbi boşluk içinde nefeslenen hüznümüz



Mustafa CİLASUN