Ah Bu Ben…

AH BU BEN…


Boşa dövünme şimdi, acındırma kendini…

Hep aynı bildik cümle: “Yanmışım bitmişim ben”…

Dostların vardı hani… güllerin vardı hani…

Hiç kimse yokmuş meğer kendime etmişim ben…


Çocuklukta şiirle aklımı karıştırdım…

Gençliğimi elime yüzüme bulaştırdım…

Baş belası aklımı, başımda dolaştırdım…

Kimden ne öğrenmişim, neyi öğretmişim ben…


Tüken artık ey hüzün… Ey mukaddes çile bit…

Ey gözyaşım al beni, aktığın yerde erit…

Lanetli ayaklarım… hep ömür boyu gel-git…

Ve anladım galiba… kendim gurbetmişim ben…


Yaktı bağrını Kerem bir gözü elâ için…

Ferhat gitti gencecik… aşk denen belâ için…

Mecnun adı üstünde, delirdi Leylâ için…

Ne yalan söyleyeyim, iyi sabretmişim ben…


Bir hayalin uğruna çok ağladım, değmedi

Ben boynumu eğdim o, parmağını eğmedi…

Bir kez yetişemedim… bir kez elim değmedi…

Bunca yıl bir hayalin peşinden gitmişim ben…


Sağıma dönsem kuyu… soluma dönsem duvar…

Dünyaya sığmayan ben… mezara nasıl sığar…

Kelebek üç gün yaşar… onun da umudu var…

İşte mesele umut… onu kaybetmişim ben…


Beynimde çıkmaz sokak… cevapsız bin bir soru…

Anlamadım hülasa, nedir gönlümün zoru…

“Acele şeytandandır”… derlerdi, evet doğru…

Ana rahminde bile acele etmişim ben…

Ve anladım galiba… kendim gurbetmişim ben …


Kıtmir

26 10 2008

00”36