Gül Varmış...Gül Yokmuş...

GÜL VARMIŞ GÜL YOKMUŞ





Gül yüzünden var olduk
Gül yüzü buluşma yeridir,
En temel kavuşmalar gül yüzünde gerçekleşir
Çünkü gül yüzler bakışı aşka dönüştürür
Bakış ki, aşıkın maşuka dönüşüdür;
İlk tanışma ve son ayrılıktır
Sonra mayelenir bakış;
Bakış aşk olur, bakış vuslat olur
Aşık ve maşuk tanışmaktan öte geçerler,
Geri döner ve sanki birbirlerini hatırlamış olurlar
İlk bakışma sonsuz beklemelerin durulduğu bir göl olur
Güzellik gül yaprağında beklemiştir aşkı
Aşk gül yüzünde güzelle buluşur
Aşk gül tenlerde görünür kılar kendini
Ve güzellik aşkın bakışında seyre dalar kendini





Yoksa biz dikenler idik,
Yalnız bir gül hatırına bu bahçeye vardık
Varlık gülşeninde bir gül yüzünde ihyalandık
Ab-ı hayat öylece dolandı yüreğimizi,
Tenimizde öylece kızıl utanç gülleri açtı
Edebi, iffeti gül yüzünde belledik,
Tebessümü gül yaprağından dudağımıza devşirdik
Gülün son yaprağının sonrasına hayranlığımızı ekledik
Beğenimizle kuşattık gülü;
Aşklarımızı gül yanağına devirdik
Gülün yüzünde güldük, güle baktık güle yazdık
Güller olduk, güldük
Güller açıldı, güle döndük
Gül yüzünde varedilen herşeyle yüzleştik
Varedilmişler gül yüzünden gün yüzüne çıktı
Öylece, gülün yüzünde buluştuk
Gül yüzünden tanış olduk
Sonra herkesi ve herşeyi oraya çağırdık
Herşeyi elimize aldık, herkese elimizi verdik
Gülün yüzüne vardık
Bildik ki,
Aslında biz sadece gül yüzünden vardık