Beni Benden Al

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-02-2012

Beni Benden Al

Beni Benden Al!

Bu, hep kendisiyle uğraşan beni, benden al!

Bu, seni tanımak için bana verilen gücü, seni unutmak için kullanmayayım

Beni benden al!

Beni al bu boş uğraşlardan! Lüzumsuz girip çıkmalardan… bu doldur boşaltlardan…

Beni sana getirmeyen yolları nideyim!

Nideyim sana bakmayan, seni görmeyen gözü!

Söz ki hep seni anlatandır

Söz ki senin adınla başlayandır

Söz ki hep sana yönelmektir… Bu sözümü “söz” eyle de durayım bu sözümde

Yalvarır Fuzûli benim adıma da:

“Ya Rab! Bela-yı aşk ile kıl âşina beni;

Bir dem bela-yı aşktan etme cüdâ beni

”

Durmadan el eden, gel diyen, beni uçurumlara çağıran içimin dışımın bu davetlerinden bıktım usandım!

En yakın ölü(m)ler bile beni uyandırmaya yetmiyor!

Ölümü unutturmak adına ne kadar sahte ab-ı hayat takdim ediyorlar

Aldanmamak öyle zor ki

Bu yüzden diyorum, ne olur, beni bana bırakma, beni benden al!

Kendime uzun ömürler biçiyorum

Şunu şuraya bunu oraya koyuyorum

Yarınıma, öbür günüme, yıllar ötesine neler, neler sıralıyorum

Nefes aldığım her ân senin isimlerinin gölgesinde, çadırında, fanusunda… Senin isimlerinin hatırına yaşadığımı hatırlamak istiyorum

Bileyim: Seninle olmak nedir?

Hep bunu istiyorum senden

Lütfunla…

Takılıp kalıyorum şu “vitrin dünya”ya

Sağlam(!) temeller atıyorum!

Kuş tüyü yataklarda yatıyorum!

Kuş sütü eksik soframda!

Mevsimler hep; ama hep senden bahsediyor da… ben bu iş güç (!) arasında gafletin ta ortasında tefekküre çıkacak yolu bekliyorum

“O gün, gelecek

” diyorum

Ve “o gün” sana gelip: “ işte, buradayım!” diyeceğim

Diyeceğim de… “Şu ân o gün” değil mi, ey hep kaçan ben!

Ben, bu benlik diyarında gurbetteyim

Beni benden al

alıntı

08-02-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Beni Benden Al Beni Benden Al Beni Benden Al! Bu, hep kendisiyle uğraşan beni, benden al! Bu, seni tanımak için bana verilen gücü, seni unutmak için kullanmayayım Beni benden al! Beni al bu boş uğraşlardan! Lüzumsuz girip çıkmalardan… bu doldur boşaltlardan… Beni sana getirmeyen yolları nideyim! Nideyim sana bakmayan, seni görmeyen gözü! Söz ki hep seni anlatandır Söz ki senin adınla başlayandır Söz ki hep sana yönelmektir… Bu sözümü “söz” eyle de durayım bu sözümde Yalvarır Fuzûli benim adıma da: “Ya Rab! Bela-yı aşk ile kıl âşina beni; Bir dem bela-yı aşktan etme cüdâ beni” Durmadan el eden, gel diyen, beni uçurumlara çağıran içimin dışımın bu davetlerinden bıktım usandım! En yakın ölü(m)ler bile beni uyandırmaya yetmiyor! Ölümü unutturmak adına ne kadar sahte ab-ı hayat takdim ediyorlar Aldanmamak öyle zor ki Bu yüzden diyorum, ne olur, beni bana bırakma, beni benden al! Kendime uzun ömürler biçiyorum Şunu şuraya bunu oraya koyuyorum Yarınıma, öbür günüme, yıllar ötesine neler, neler sıralıyorum Nefes aldığım her ân senin isimlerinin gölgesinde, çadırında, fanusunda… Senin isimlerinin hatırına yaşadığımı hatırlamak istiyorum Bileyim: Seninle olmak nedir? Hep bunu istiyorum senden Lütfunla… Takılıp kalıyorum şu “vitrin dünya”ya Sağlam(!) temeller atıyorum! Kuş tüyü yataklarda yatıyorum! Kuş sütü eksik soframda! Mevsimler hep; ama hep senden bahsediyor da… ben bu iş güç (!) arasında gafletin ta ortasında tefekküre çıkacak yolu bekliyorum “O gün, gelecek” diyorum Ve “o gün” sana gelip: “ işte, buradayım!” diyeceğim Diyeceğim de… “Şu ân o gün” değil mi, ey hep kaçan ben! Ben, bu benlik diyarında gurbetteyim Beni benden al alıntı