Ölünün Odası

Bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiş;


Yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş


Sütbeyaz duvarlarda, çivilerin gölgesi;


Artık ne bir çıtırtı, ne de bir ayak sesi


Yatıyor yatağında, dimdik, upuzun, ölü;


Üstü, boynuna kadar bir çarsafla örtülü


Bezin üstünde, ayak parmaklarının izi;


Mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi


Son nefesle göğsü boş, eli uzanmış yana;


Gözleri renkli bir cam, mıhlı ahşap tavana


Sarkık dudaklarının ucunda bir çizgi var;


Küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir ân kadar


Sarkık dudaklarında asılı titrek bir ân;


Belli ki, birdenbire gitmiş çırpınamadan


Bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm;


Bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm…


necip fazııııl