Yitirdiklerimize...

Birbirimize dokunmalarımız korkak kelebeklerdir,
dokununca renkleri yıkılan
Çünkü küskün çocuklar inanmazlar
Ki inanmak küskün bir çocuğun en büyük kan kaybıdır
Susarım içimde bir yangın başlar
Dokunsam arta kalan sen, kül olan ben
Taş duvarlar yanmaz bilirim
Büyük yangınların isini giyinirler

(ama nafile
hiçbir kalem ve hiçbir ben, sonraki sayfada aynı sen’i bulamıyoruz
uzaklar hep uzak kalıyor sevdaya
sen yine de artık sesime düşme)

Her gece gözlerimden hatıralar çalınmış
Bir denizci ağ atmış yalçınlaşmış düşlerime
Düşmüşüm
Bir ses giden gitmiştir demiş
Susmuşum
Bir baharın bedeliydi bu

Kahraman TAZEOĞLU