Ali Efe İle Küçük Efe

Anadolu insanının yokluk ve çaresizlik içinde bitab düştüğü Kurtuluş Savaşı yılları Ege’nin efe ve kızanları son bir gayretle ayağa kalkmış, kümeler halinde silahlanıp dağa çıkmışlardı Yunan işgali altındaki Manisa ve Kırkağaç köylerinden dağa çıkanlar arasında yiğitliğiyle gönüllere taht kurmuş, namıyla dillere destan bir Ali Efe vardı

“BENİ DE YANINA AL BABACIĞIM”

Ali Efe bir gün çizmelerini çekip kalpağını başına geçirmiş, mavzerini alarak ailesiyle vedalaşmış, kızanları (delikanlı) ile buluşacağı yere doğru yola çıkmıştı

Gideceği yeri kendisi ve kızanları dışında kimse bilmiyordu Tam ayağını atının üzengisine basarken oğlu Mehmet, yaşlı gözleri ve titrek sesiyle;

-Ne olur babacığım, beni de yanına al! Bak artık büyüdüm Gideceğin yerde ben de bir işine yararım, seni mahcup etmem, diye yalvarmaya başladı

Babası onun yalvarmalarına dayanamayarak yanına aldı

Mehmet yola çıktıktan sonra iki dağın etekleri arasındaki yolda bir toz bulutu belirdi Bunun atlı bir birlik olduğu fark ediliyordu Toz bulutu dağılınca Mehmet gelen askerlerden birinin mavili-beyazlı bir bayrak tuttuğunu gördü Ne olduğunu anlamadan bir kurşun vızıltısı işitti, başının üzerinden geçmişti İkincisi göğsüne isabet etti Mehmet’in gözü karardı, başı döndü ve kendinden geçti

Atı, sırtına yığılmış binicisini Ali Efe’nin karargâhına getirdiğinde akşam yaklaşıyordu Bulutları al renge boyayan güneş alçalmış, batmaya hazırlanıyordu


“NE MUTLU SANA!”

Ali Efe ve kızanları atın yaralı Mehmet’i taşıdığını görünce ona doğru koştular Küçük Efe’yi yavaşça ve dikkatle indirip yere yatırdılar Mehmet gözlerini aralayarak gittikçe zayıflayan sesiyle:

-Anama söyleyin benim için ağlamasın Vatanım için küçücük bir hizmette bulunabildiysem ne mutlu bana Beni köyüme defnedin diyerek son nefesini verdi

Ali Efe oğlunu kucaklayarak göğsüne bastırdı ve şöyle dedi:

-Biricik oğlum, yiğit Mehmet’im Bu küçücük yaşında şehitlik sana nasip oldu, ne mutlu sana

Ali Efe, kızanlarıyla birlikte oğlunun cenazesini köyüne götürerek defnetti