Çölü Aştıran Sevda...

Gelin çöle bir sefer düzenleyelim şimdibir çöl yolculuğu gerçekleştirelim, ister misiniz?


O kadar yeşillik kırlar, doğa harikaları varken ne çölü kardeşim’ dediğinizi duyar gibi oluyorum


Peki, ‘acaba hayatta çok istediğiniz bir şey için çölleri aşar mıydınız’ diye sorsam

Biraz durdunuz değil mi?


İnsan bu, bir şeyi sevmeye, istemeye görsün, dağları da aşar, çölleri de…


İşte size bunu ispat eden çok çarpıcı bir örnekten bahsedeceğim bugün; Yavuz’un Mısır seferinden…


Yıl 1516, Osmanlı ordusu Mısır’a doğru gidiyor

Sina çölüne az kalmıştır Basra’nın o velud toprakları üzerinde seyretmektedirler Her taraf sanki cennet bahçesi, ne ararsan var Ağaçlar meyve bolluğundan yerlere eğilmiş İstanbul’dan yola çıkan Osmanlı ordusu bu muhteşem ve iştah kabartıcı görüntü eşliğinde yürüyüşünü sürdürmekte


Bir müddet sonra görüntü değişir; sarının hakim olduğu bir atmosfer ve tabii ki uçsuz bucaksız çöl; yani Sina

Basra’nın yeşili ve ağaçları sadece hayallerdedir artık Çöl bütün acımasızlığıyla kendini hissettirmekte

O esnada Yavuz yanındakilere bir emir verir: “Bana bir meyve getirin!”


Olacak iş mi şimdi Vezirler şaşkınlıklarını gizleyemezler ‘Aman efendim, çölün ortasındayız, meyveyi nereden bulacağız Keşke daha önce söyleseydiniz, tedarik ederdik” Padişah bahane kabul etmez, “Ben anlamam, bütün orduyu arayın, bir hurma dahi olsa, meyve istiyorum!”

Ordunun bütün heryeri didik didik aranır ama nafile, bir yarım elma dahi yoktur hiç kimsede


Padişaha çekine çekine gelip durum arz ederler Yavuz’un tepkisi hiç kimsenin beklemediği bir şekilde tezahür eder Büyük padişah secdeye kapanır ve şükreder Ve vezirlere aynen şöyle der:


– Eğer askerimden biri elini o dallara uzatsaydı, bu çöle girmezdim

Mukaddes Emanetleri teslim almak maksadıyla çıkılan bu seferde Osmanlı askeri Yavuz tarafından işte böyle sınanmıştır Eğer küçücük bir pürüz dahi olsa Padişah kararlıdır, geri dönülecektir Çünkü ona göre bu pürüz Peygamber emanetini almaya engel, liyakatsizliğe işarettir


Yürüyüş sürmektedir Çöl bütün olumsuzluklarıyla ordunun üstüne çökmüştür adeta Yorgunluk, susuzluk, aklınıza ne geliyorsa Çilenin insan sınırlarını zorladığı bir anda padişah atından iner ve yürümeye başlar Tabii ki herkes atından iner, padişahı takip eder Bu durum epey sürer Vezirler artık dayanamazlar ve Yavuz’un yâreni Hasan Can’a patlarlar: “Yetti gayri, itirazımız var Neden yürütür bizi padişah, halimizi görmez mi?” Hasan Can nazının geçtiğini bildiği Yavuz’a usulünce durumu aktarır Aldığı karşılığa ise yürek dayanmaz:


– Görmüyor musunuz, Hz Muhammed (sav) bize yaya olarak yol gösteriyorlar Söyle onlara eğer yakışır diyorlarsa, binelim atlarımıza…


Bu öyle bir cevaptır ki, herkes utancından yerin dibine geçer Ve herkes silkinir, kendine gelir Günlerce çölün ortasında susuz, yorgun ve bitap düşmüş ordudan eser kalmamıştır şimdi Öldürücü Sina çölünü sadece 13 günde kat ederler

Evet yanlış duymadınız, sadece 13 gün


Buna akıl sır erer mi?

Ermez


Çünkü bu bir aşk işi, sevda işidir Aşkın olduğu yerde akıl yaya kalır, mantık sükut–u hayale uğrar İşte bu aşk ve sevda ile Mısır’a varılır ve Kainatın Efendisi’nin riyasetinde mukaddes emanetler ehline teslim edilir


Bir tavsiyeyle yazımızı bitirelim

Eğer Topkapı Sarayı’na yolunuz düşerse –ki mutlaka düşürmelisiniz– Mukaddes Emanetleri ziyaret ederken Sina çölünü aşk ile aşan ordunun ve komutanının hatırasını mutlaka yâd ediniz

Ne demişler “Aşıka Bağdat sorulmaz, dağları aşar gider”


ALINTI