Sa'düddîn-İ Kaşgârî

SA'DÜDDÎN-İ KAŞGÂRÎ

Türkistan'ın büyük velîlerinden Kaşgarlı olup, Nizâm-ı Hâmûş'un talebesi ve Molla Câmî'nin hocasıdır

Sa'düddîn'in babası, ticâret için kervanlarla uzak memleketlere giderdi Babası, küçük yaştaki Sa'düddîn'i, çeşitli ülkeleri görüp, bilgi edinmesi için yanında götürürdü Oğlunun iyi yetişmesi için hiçbir fedâkârlıktan çekinmezdi Sa'düddîn, babasının verdiği din terbiyesi ile büyütülüyor, etrâfına örnek olacak şekilde yetiştiriliyordu Bir defâsında, on iki yaşında babası ile ticâret için sefere çıkmıştıBir kervansarayda konakladılar Sa'düddîn, kervansarayın kapısında otururken, oraya bir grup tüccar gelip, konuşmağa başladılar Aralarındaki hesâbı görebilmeleri için, birbirlerine uzun müddet bağırıp çağırdılar ve çekişmeğe başladılar Tüccarların bu hâlini seyreden Sa'düddîn, ağlamaya başladı Tüccarlar, çocuğun sebepsiz yere ağlamasına hayret edip niçin ağladığını sordular Bunun üzerine Sa'düddîn; "Sizin yüzünüzden ağlıyorum Sabahtan beri buradayım, dünyâ hırsı yüzünden kavga edip duruyorsunuz Bir ân için olsun, Allahü teâlânın ismini anıp O'ndan bahsetmediniz O'nun emir ve yasaklarından hiç konuşmadınız Size acıdığım için ağlıyor, Cehennem'e düşmemeniz için de duâ ediyorum" dediTüccarlar, çocuğun bu hâline hayran oldular ve hepsi yaptıklarına tövbe edip, helâlleşerek işlerini bitirdiler

Bu hâdiseyi işiten Sa'düddîn'in babası, oğlunun ileride büyüklerden olacağını anlayıp, her fedâkârlığa katlanarak okutmağa başladıSa'düddîn, üstün zekâsı ile kısa zamanda; tefsîr, hadîs, fıkıh gibi naklî ilimleri ve zamânın fen bilgilerini öğrendi Bu ilimlerde derin âlim oldu ve kitaplar yazdı Bu arada nefsini terbiye etmek için uğraşıyor, bir mürşide yol göstericiye talebe olmak ihtiyâcını hissediyordu Nihâyet Nizâm-ı Hâmûş hazretlerinin huzûruna gittiKendisini talebeliğe kabûl etmesi için yalvardı Talebeliğe kabûl olununca, çok sevinerek, şükür secdesine kapananSa'düddîn-i Kaşgârî, hocasının her emrini hemen yapar, hizmetiyle şereflenmeye can atardı Bu gayreti ile, kısa zamanda Nizâm-ıHâmûş'un en önde gelen talebesi oldu Hocasının sohbetleriyle olgunlaşıp yetişti ve halîfesi, vekîli olmakla şereflendi

Sa'düddîn-i Kaşgârî anlattı: "Hocam Nizâm hazretlerinin sohbetiyle yıllarca şereflendikten sonra birgün, bende hacca gitme arzusu haddi aştı Hocama durumu anlattım ve izin istedim Bana; "Bu sene hacca giden kâfilelerin içine ısrârla baktığım hâlde seni göremiyorum" buyurdu Bu söz üzerine "Peki" dedim Fakat üzüldüğümü anlayınca da; "Üzülme! İnşâallah, bir gün elbet gitmek nasîb olacak Sen, yine de gördüğün rüyâları Şeyh Zeynüddîn'e gidip anlat, o sana gereken cevâbı verir" diye de emrettiler Ben yine, "Başüstüne efendim" diyerek Zeynüddîn Efendiye gittim Zeynüddîn Hâfî, Horasan'da meşhûr olan bir hoca idi, pekçok talebesi vardı Zeynüddîn hazretlerine durumumu ve gördüğüm rüyâları anlatarak, hacca gitmek arzumu bildirdim Zeynüddîn Efendi; "Sa'düddîn! Buraya kadar yorulup gelmişsin Artık burada bizim yanımızda kal ve bizim talebemiz ol" dedi Ben de, "Efendim! Benim hocam var ve hayattadır Bir kimsenin üstâdı var iken başka birine bağlanması uygun mudur?" dedim Bu suâlime de; "İstihâre ediniz" cevâbını verdi Ben; "Kendime güvenim olmadığı için, yapacağım istihâreye de îtimad edemem" dedim Zeynüddîn Efendi ısrâr ile; "Sen istihâre et, biz de eder neticeye varırız" dedi O gece istihâre namazı kıldım ve cenâb-ı Hakk'a duâ ederek uyudum Rüyâmda,Silsile-i aliyye isimli âlim ve evliyânın pekçoğu Hirat'a ziyârete gelmişler Zeynüddîn Efendi de oradaydı O velîlerin, Zeynüddîn Efendiye karşı hâlleri soğuktuKendi aralarında konuşuyorlar, ona hiç iltifât etmiyorlardı Gece uyandığımda anladım ki, bir kimsenin üstâdı var iken başkasına bağlanması uygun değildir Sabah olunca, Zeynüddîn Efendiye gittim Daha ben konuşmaya başlamadan; "Yol birdir Bütün yollar aynı noktaya çıkar Sen yine eski yoluna devâm et Eğer bir müşkilin olursa, bizden yardım isteyebilirsin Sana yardıma hazırız" dediMeğer o da gece rüyâsında, gâyet büyük ve heybetli bir ağacın dalını kesmeye çalışmış, fakat bir türlü başaramamış Bu rüyâsına dayanarak, sabahleyin ben daha konuşmaya başlamadan böyle söylemiş Böylece hem o sene hacca gidemedim, hem de hocamın kıymetini ve büyüklüğünü, her sözünün hikmetli olduğunu yakînen anladım Derhâl hocamın huzûruna dönerek, hizmetine dört elle sıkıca sarıldım Uzun bir zaman geçti Hocam bir gün bana; "Sa'düddîn! Senin hacca gitmenin zamânı geldi Orada bize de duâ et Resûlullah efendimize bizim için de şefâat dileğinde bulunup hürmetimizi arz et Yolculuk esnâsında, bir başkasına Allahü teâlânın kahrı senin vâsıtanla tecellî ederse, sakın bu gücü kullanayım deme!" buyurdu Ben de; "Başüstüne efendim!" diyerek, hazırlığımı yaptım ve yola koyuldum Hacdan sonra geriye dönüş yolculuğumda, hocamın haber verdiği hâl, bende zuhûr etmeye başladı Yanıma yaklaşan birini görsem, gözlerimden çıkan bir şua ile o kimse ânında kendinden geçer, bayılırdı Eğer yanıma gelse helâk olabilirdi Bu hâl bende meydana çıkınca, insanlardan kaçmaya başladım Yanıma gelmeye çalışanlara uzaktan işâret ederek, yanıma gelmemelerini tenbih ederdim Bu hâl benden gidinceye kadar, bir yere gizlenip, hiç dışarıya çıkmadım Böylece hocamın kerâmetleriyle, insanlara zararlı olacak bir hâlimden kurtulmuş oldum"

Sa'düddîn-i Kaşgârî anlattı: "Murâkabeyi, kendi iç âlemime dönüp kontrol etmeyi kediden öğrendim Bir gün bir kedinin, deliğin başında kılını dahî kıpırdatmadan beklediğini gördüm Geriden tâkib etmeye başladım Kedi, deliğin ağzında, fârenin çıkmasını saatlerce hareketsiz beklediBu sırada kendi kendine; "Ey kendisine dahî bir faydası olmayan Sa'düddîn! Bir kedi, maksadına kavuşmak için bu kadar dikkatli olursa, sen kalbini temizleyip, Rabbinin emirlerini yapmak ve yasaklarından kaçmakta niçin dikkatli olmazsın Yazıklar olsun sana ey nefsim!" demekten kendimi alamadım O günden sonra, bir ân bile Rabbimi hatırımdan çıkarmadım"

Sa'düddîn-i Kaşgârî'nin ileri gelen talebelerinden Mevlânâ Alâeddîn anlattı: "Hasta idim Hocam ziyâretime gelmişti Yatağımın kenarına oturup, sesli olarak üzerime Kur'ân-ı kerîm okudu Sonra sessizce başını önüne eğerek murâkabe etmeye başladı O sırada odamın tahtadan yapılmış tavanındaki bir delikten bir miktar toprak, hocamın başına saçıldı Toprağın bir fâre tarafından atıldığı belliydi Hocam, bu hâle önce bir şey demedi Bu hâl üç defâ tekrar edince, Sa'düddîn-i Kaşgârî başını yukarı kaldırarak; "Ey edebsiz fâre!" deyip dışarı çıktılar Bu durum beni oldukça üzdü "Bu fâre, Allahü teâlânın evliyâsı olan bu mübârek zâtı incitti Dur bakayım bunun sonu neye varacak? Bu fâreye gazab-ı ilâhî gelecek ama nasıl?" diye düşünmeye başladım Biraz sonra o deliğin kenarında bir kedi göründü ve beklemeye başladı Yine aşağıya toprak dökmeye gelen fâreyi bir anda yakalayıp öldürdü Yine beklemeye devâm etti Biraz sonra bir fâre daha geldi Onu da öldürdü Bu şekilde o gün akşama kadar tam on sekiz fâreyi öldürüp yedi"

Pîr Ali anlattı: "Hanımım üç aylık hâmile idi Haberim yokken çocuğu düşürmek için bâzı çârelere başvurmuş Fakat başvurduğu çâreler tam tersine netice verince, sancılar içinde kıvranmaya başlamış Eve vardığımda, vaziyeti hiç iç açıcı değildi Başına, yakın akrabâ ve komşular gelmiş ağlıyorlar, mâneviyâtını daha çok bozuyorlardı Benim de yapacağım bir tedbir yoktu Hemen mübârek hocamın huzûruna gittim Yanında bir takım yüksek rütbeli kimseler vardı Hiçbir şey söylemeden, bir kenarda beklemeye başladım Bir müddet sonra o kimseler yanından ayrılıp gitti Yalnız kaldığımızda, ben daha bir şey konuşmadan, hocam; "Hanımınıza gidip deyiniz ki; "Bu işi daha önce yine yapmak istemiştin O zaman seni affetmiştik Şimdi de affediyoruz Eğer bir daha yapmak istersen, senin için kurtuluş yoktur" Hocamın kurtuluş müjdesini duyunca ferahladım Müsâade alarak eve koştum Evde durum bir ânda iyiye dönmüş, hanımım iyileşmişti Hanıma durumu anlattım Dedi ki: "Hocamız doğru buyurmuş Daha önce yine böyle bir iş yapmış ve ölümden kurtulmuştum Demek ki hocamızın himmeti bereketiyle kurtulmuşum Şimdi de bir ânda iyileştiğimi hissettim Hocamızın büyüklüğü karşısında yaptığım bu işten dolayı utanıyorum Artık böyle bir iş yapmaktan cenâb-ı Hakka sığınırım" dedi

Sa'düddîn-i Kaşgârî'nin talebelerinden Alâeddîn anlattı: "Bir gün memleketimde bulunan anne ve babamdan mektup geldi Beni evlendirmek için bir kız bulduklarını, acele gelmem îcâbettiğini yazıyorlardı Fakat böyle bir dâveti annem-babam yaptığı için üzüldüm Bir ara hocam beni üzgün görünce sebebini sordu Durumu anlatınca; "Mâdem ki annen ve baban çağırıyor, hemen gidiniz" buyurdu Hocama vedâ ederek memleketime gittim Söyledikleri kızla evlendim Annem ve babam beni senelerce bırakmadılar Hocamdan ayrı kalmanın üzüntüsü çok fazlaydı Buna rağmen her gün hocamı hatırlar, gözlerimi yumup onu düşünürdüm Bu yönden hiç gaflete düşmüyordum Memlekette, ne hikmetse hükümet memuru bizi sık sık rahatsız ediyor, daha doğrusu zulm ediyordu Zulümde aşırı gittiği bir gün; "İmdâd yâ mübârek hocam! Allahü teâlânın izniyle himmetinizi istirhâm ediyorum!" diye hocamdan yardım istedim O gece rüyâmda hocamı gördüm Elinde bir yay ile ok vardı Bir ara karşıdan o zâlim memurun geldiğini gördük Hocam hemen elindeki oku yaya yerleştirip memura fırlattı Ok, o zâlimin göğsüne saplandı Uyandığımda artık bu zâlimden kurtulacağımı anladım O günden sonra memur bize gelmez oldu Araştırdığımda, ânî olarak felç geçirdiğini ve artık yerinden kımıldayamaz hâle geldiğini öğrendim Her zaman olduğu gibi, şimdi de hocamın yüzlerce kilometre uzaktaki bir himmeti ile kurtuldum"

Talebesi Alâeddîn anlatır: "Sa'düddîn hazretlerine yeni talebe olmuştum Arabî, mantık, kelam, fıkıh gibi derslere ara verip, tasavvuf üzerinde çalışmamı emrettiler "Başüstüne" deyip kendimi tasavvufa verdim Fakat o sıralarda hadîs ilmi üzerinde bir hocadan ders alıyordum Kendi kendime; "Hadîs ilmini okumak herhâlde hocamın bu emri dışındadır, bunu öğrenebilirim" diye içimden geçti Kitabı bitirmeye karar verdim Bu kararımdan sonra, kitabı okutan hocanın yanına gitmek üzere evimden çıktım Kapıdan çıkar çıkmaz, sanki ayaklarıma kalın zincirlerle büyük bir ağırlık bağlamışlar gibi adım atamadım Ayaklarımı kaldırmak için sarfettiğim gayretlerden ter içinde kaldım Ayaklarımı sürükleye sürükleye yürümeye başladım Yolda bir köprü vardı Oraya yaklaşırken şiddetli bir fırtına çıktı, başımdan takkemi alıp götürdü Gözüme kum tânecikleri kaçtı Dehşet içinde kaldım Gitmekten vazgeçtim Geriye döner dönmez fırtına kesildi, ayaklarımdaki ağırlık kayboldu ve başımdan uçup giden takkem önüme geldi Hayret ettim Anladım ki, bu iş hocamın emrine muhâliftir Derhâl hocamın huzûruna koştum Onu câmide murâkabe ederken buldum Beni görünce gülümseyerek; "Söz dinleyen kurtulur" buyurdular"

Yine çok sevilen talebesi Alâeddîn anlattı: "Hocam Sa'düddîn hazretlerine teslim olmuş, onun hizmetiyle şerefleniyor, dertlere dermân olan sohbetlerini can kulağı ile dinliyordum Bir gün, tasavvufta kabz hâli denilen müthiş bir sıkıntıya düştüm, bunalmaya başladım Kalbim kararmaya başladı Gönlüme, söylenmeyecek derecede kötü şeyler geliyordu Beni gökyüzünden atıp parça parça etseler de, bunlar hatırıma gelmese diyordum Çâresiz kaldım Durumumu hocama anlatmak için huzûruna vardım Daha bir şey konuşmadan, bir eliyle göğsümden diğer elinin şehâdet parmağıyla da ensemden bastırdı O ânda, hocamın kerâmeti olarak öyle müthiş birşey oldu ki, gönlümdeki bu düşünceler silindiği gibi, kalb gözüm açılıp, melekler âlemini görmeye başladım Elhamdülillah bendeki o sıkıntı kayboldu Hocamın himmetiyle bu derdimden kurtuldum"

Tasavvufun yüksek hakîkatleri ile ilgili, işitip de anlıyamadığı bâzı meselelerde müşkili olan bir kimse, müşkilini halletmek için bir rehber arıyordu Diyâr diyâr dolaştığı hâlde, bir yol gösterici bulamadı Bir gün yolu Sa'düddîn-i Kaşgârî hazretlerinin bulunduğu şehre geldi ve bir câmideki hocaya durumunu anlatıp; "Bu derdime çâre olacak bir rehber arıyorum Bu şehirde derdimin dermânı olacak Allahü teâlânın evliyâsından bir kimse var mıdır?" diye sordu O da Sa'düddîn-i Kaşgârî'yi tavsiye edip, huzûruna götürdü O kimse, Sa'düddîn-i Kaşgârî'ye daha bir şey anlatmadan, onun teveccühleri, bakışları ile gönlünde bir şeyler olmaya başladığını hissetti İşitip de anlayamadığı şeyleri, şimdi görüyordu Yakîni arttı Sa'düddîn-i Kaşgârî'nin büyüklüğüne hayrân oldu ve edeble elini öpmek için eğildiğinde; "Talebeniz olmakla şereflenmek istiyorum" diyebildi Sa'düddîn-i Kaşgârî; "Kabûl ettim" buyurarak, elini öptürdü O kimse böylece, Sa'düdîn-i Kaşgârî'nin bir teveccühü ile derdine derman buldu ve hakîkî saâdete kavuştu

Sa'düddîn-i Kaşgârî hazretleri bir sohbetlerinde buyurdular ki:

"Bir insanda bir kalb vardır Oraya sâdece Allahü teâlânın sevgisi doldurulmalıdır İnsan, her nefeste bir hazîneyi kaybeder Ancak cenâb-ı Hakk'ı hatırladığı zamanlar bu hazîne kaybolmuş olmaz Bu şuur insanda hâkim olunca, Allahü teâlâdan utanma duygusu da berâber gelir ve gafletten uyanır Gönül, cenâb-ı Hakka yöneldiği zaman, içinde bir pencere açılır ve o pencereden, ilâhî feyz nûru girer Bu nûr, doğudan batıya kadar her zerreye hayat verir Yalnız penceresiz olan evler nasîbini alamaz"

"İnsanı Allahü teâlâdan uzaklaştıran perdelerin en zararlısı, dünyâ düşüncelerinin kalbe yerleşmesidir Bu düşünceler, kötü arkadaşlardan ve lüzûmsuz şeylerle uğraşmaktan hâsıl olur Çok uğraşarak bunları kalbden çıkarmalıdır Allahü teâlâya kavuşmak isteyenlerin, bunlardan ve hayâli arttıran her şeyden sakınması lâzımdır Çalışmayan, sıkıntıya katlanmıyan, zevklerini, şehvetlerini bırakmayanlara bu nîmeti ihsân etmez Bu, Allahü teâlânın âdetidir"

Sa'düddîn-i Kaşgârî hazretleri, Hirat'ta, Mevlânâ Abdürrahmân Câmî (MollaCâmî) isimli talebesini yetiştirerek, o zamânın meşhûr âlimler ve velîler grubuna dâhil eyledi Vefâtından sonra yerine halîfe, vekîl olarak bıraktı Sa'düddîn-i Kaşgârî, 1456 (H 860) senesinde bir Çarşamba günü öğle vaktinde, Hirat şehrinde vefât etti

LÜTFEN DİLİNİZİ TUTUNUZ

Sa'düddîn-i Kaşgârî'yi çok sevenlerden Pîr Ali anlattı: "Kaftancılık yapardım Bir gün dükkanımda çalışırken, vergi memuru geldi Bir sürü hesap yapıp, sonunda benden öyle bir meblâğ istedi ki, onu ödemeğe gücüm yetmezdi Bu verginin fazla olduğunu, sanatıma göre çok istendiğini anlatmak istedimse de kabûl ettiremedim Memur, bana hakâret etmeye başladı Bu sırada hocam Sa'düddîn hazretleri dükkâna geldi Memuru dinlemeğe başladı Memurun gittikçe hiddeti artıyordu Hocam geldiği için, edebimden hiç cevap veremiyordum Bir ara hocam memurun yanına yaklaşıp; "Memur bey! Lütfen dilinizi tutunuz Kötü söz söylemeyiniz!" buyurarak, elini memurun omuzuna koydu O ânda, sanki tonlarca bir ağırlık adamın üzerine konmuş gibi memur yere yıkılıp, bayıldı Bir müddet sonra hocam merhamet ederek, cemâl nazarıyla memura baktı O teveccühten sonra, memur kıpırdamaya, kendine gelmeye başladı Ayıldığında, büyük bir saygıyla hocamdan özür dilemeğe başladı Hocam da onu affetti Bu memur, daha sonra hocamın yakın talebelerinden oldu"

HOCAM HİMMET!

Sa'düddîn-i Kaşgârî'nin talebelerinden Alâeddîn Efendi, memleketinde başına gelen bir hâdiseyi şöyle anlattı: "Bir gün yüksek bir ağacın üzerine meyve toplamak için çıkmıştım Bir ara ayağım kaydı, dengemi kaybettim ve düşmeğe başladım O ânda hocam hatırıma geldi ve; "Yâ hocam, himmet!" dedim Daha yere düşmeden bir elin beni sıkıca kavradığını ve yavaşca yere bıraktığını gördüm Ayağa kalktığımda beni kurtaran eli görmek için etrâfıma çok bakındığım hâlde göremedim Yine hocamın imdâdıma yetiştiğini anladım Sonra anne ve babama giderek, hocama gitmek üzere izin vermeleri için çok yalvardım Hâlime acıdılar Müsâade ettiler Hemen eve gittim Zevcem ve çocuklarımla helâllaşıp yola koyuldum Hocama bir ân önce kavuşmak için yollardan uçar gibi gittim Huzûruna geldiğimde, başımdan geçenleri daha anlatmadan: "Zâlimlere yaptığımız muâmele ile mazlumlara yaptığımız muâmele elbette farklıdır" diyerek kerâmetlerini izhâr ettiler

BUYURDU Kİ

Sa'düddîn-i Kaşgârî hazretleri buyurdu ki: "Ey talebelerim! Biliniz ki, Allahü teâlâ bu kadar azamet ve büyüklüğü ile bizlere gâyet yakındır Bu sözü anlayamazsanız da, böylece îtikâd edip inanmalısınız Size lâzım olan odur ki, tenhâda ve açıkta edebi gözetiniz Evinizde tek başınıza olduğunuz zaman dahî, ayağınızı uzatmayınız Her ân Allahü teâlânın sizi gördüğünü biliniz ve ona göre hareketlerinizi düzenleyiniz Kendinizi, zâhir ve bâtın edebi ile süsleyiniz Görünüşteki zâhir edeb; Allahü teâlânın emirlerini yapmak, yasaklarından kaçınmak, dâimâ abdestli bulunmak, istigfâr eylemek, az söylemek, her işin inceliğini titizlikle yapmak, İslâm âlimlerinin eserlerini okumak gibi hususlardır Bâtın edebi ise; yabancılarla düşüp kalkmamak, dünyâya bağlanmamak, Allahü teâlâyı unutturacak her türlü işten uzaklaşmaktır"

1) Kâmûs-ul-A'lâm; c4, s2570
2) Reşehât; s179
3) Nefehât-ül-Üns; s442
4) Câmiu Kerâmât-il-Evliyâ; c2, s23
5) Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye; (49 Baskı) s1136
6) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c13, s3