Hindistanlı Velî Abdülvâhid-İ Lâhorî

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-02-2012

Abdülvâhid-i Lâhorî, Hindistan’daki evliyânın büyüklerindendir

İsmi Abdülvâhid’dir

Lahor şehrinden olduğu için Lâhorî nisbet edildi

Doğum ve vefât târihleri bilinmemektedir

Evliyânın göz bebeği İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin talebelerinin önde gelenlerindendir

“Namazsız yaşanır mı?”
Abdülvâhid-i Lâhorî önceleri İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin hocası Muhammed Bâkî-billah hazretlerinin talebesi idi

Bâkî-billah hazretleri onun terbiye ve yetişmesini İmâm-ı Rabbânî hazretlerine havâle ettiler

Abdülvâhid Lâhorî bundan sonra İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin sohbetlerinde yetişip olgunlaştı

Çok ibâdet ederdi

Bir gün, ibâdetten aldığı zevk ve neşe sebebiyle ders arkadaşı Muhammed Hâşim-i Kişmî’ye; “Cennette namaz var mıdır?” diye sordu

“Yoktur

Çünkü orası, dünyâda yapılan amellerin karşılıklarının verildiği yer olup, amel yeri değildir” cevâbını alınca bir “âh” çekti, ağladı ve; “Yazıklar olsun namaz kılmayana

Allahü teâlâya kul olup da namaz kılmadan nasıl yaşanır?

” dedi

Abdülvâhid-i Lâhorî bir gün hocası İmâm-ı Rabbânî hazretlerine bir mektup gönderdi

Mektubunda; “Ara sıra secdede öyle hâller oluyor ki, başımı secdeden kaldırmak istemiyorum” diye yazmıştı

Abdülvâhid-i Lâhorî hocası İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin hikmetli söz ve hâllerini öğrenmeye can atar, öğrendiklerini naklederdi

Kendisi anlatır:

“O kimse ebdâllardandı”
Hocam İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin, Lahor’a teşrif ettiği günler idi

Huzurlarına sebze satıcılığı yapan yaşlı bir kimse gelip, ziyaret etti

Hocam o ihtiyâra, çok iltifâtta bulunup yakınlık gösterdi

Bunu gören bizler hayretler içinde kaldık

Hocamın sevdiklerinden biri, yalnız oldukları bir gün; “Efendim! Hâli belli olmayan o ihtiyâra bu kadar tevâzu göstermenizin hikmeti neydi?” diye sormuş

Hocam da; “O kimse ebdâl ismi verilen evliyâdandı” buyurmuşlar

Abdülvâhid-i Lâhorî hazretleri vefat ederken; “Allahım! Üzerine kendinden bir sevgi koyduğun, ondan razı olduğun ve onu senden razı kıldığın kimseyi, (Sen olmasaydın, âlemleri yaratmazdım) buyurduğun kimseyi çok seviyorum

Beni bu sevgime bağışla!” dedi ve Kelime-i şehâdeti söyleyerek ruhunu teslim eyledi

08-02-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Hindistanlı Velî Abdülvâhid-İ Lâhorî Abdülvâhid-i Lâhorî, Hindistan’daki evliyânın büyüklerindendir İsmi Abdülvâhid’dir Lahor şehrinden olduğu için Lâhorî nisbet edildi Doğum ve vefât târihleri bilinmemektedir Evliyânın göz bebeği İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin talebelerinin önde gelenlerindendir “Namazsız yaşanır mı?” Abdülvâhid-i Lâhorî önceleri İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin hocası Muhammed Bâkî-billah hazretlerinin talebesi idi Bâkî-billah hazretleri onun terbiye ve yetişmesini İmâm-ı Rabbânî hazretlerine havâle ettiler Abdülvâhid Lâhorî bundan sonra İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin sohbetlerinde yetişip olgunlaştı Çok ibâdet ederdi Bir gün, ibâdetten aldığı zevk ve neşe sebebiyle ders arkadaşı Muhammed Hâşim-i Kişmî’ye; “Cennette namaz var mıdır?” diye sordu “Yoktur Çünkü orası, dünyâda yapılan amellerin karşılıklarının verildiği yer olup, amel yeri değildir” cevâbını alınca bir “âh” çekti, ağladı ve; “Yazıklar olsun namaz kılmayana Allahü teâlâya kul olup da namaz kılmadan nasıl yaşanır?” dedi Abdülvâhid-i Lâhorî bir gün hocası İmâm-ı Rabbânî hazretlerine bir mektup gönderdi Mektubunda; “Ara sıra secdede öyle hâller oluyor ki, başımı secdeden kaldırmak istemiyorum” diye yazmıştı Abdülvâhid-i Lâhorî hocası İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin hikmetli söz ve hâllerini öğrenmeye can atar, öğrendiklerini naklederdi Kendisi anlatır: “O kimse ebdâllardandı” Hocam İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin, Lahor’a teşrif ettiği günler idi Huzurlarına sebze satıcılığı yapan yaşlı bir kimse gelip, ziyaret etti Hocam o ihtiyâra, çok iltifâtta bulunup yakınlık gösterdi Bunu gören bizler hayretler içinde kaldık Hocamın sevdiklerinden biri, yalnız oldukları bir gün; “Efendim! Hâli belli olmayan o ihtiyâra bu kadar tevâzu göstermenizin hikmeti neydi?” diye sormuş Hocam da; “O kimse ebdâl ismi verilen evliyâdandı” buyurmuşlar Abdülvâhid-i Lâhorî hazretleri vefat ederken; “Allahım! Üzerine kendinden bir sevgi koyduğun, ondan razı olduğun ve onu senden razı kıldığın kimseyi, (Sen olmasaydın, âlemleri yaratmazdım) buyurduğun kimseyi çok seviyorum Beni bu sevgime bağışla!” dedi ve Kelime-i şehâdeti söyleyerek ruhunu teslim eyledi