Kıyama Kalk Ey Aşk-ı Sücud

KIYAMA KALK EY AŞK-I SÜCUD


Kan damladı gökkubbenin şakağından yazgımabozuldu düşüm………
bir nefes lazım şimdi bana ölmek için…

Eyy ardından koşarken ardıma kalan yar! Hesap dürüldü aşkla, sicilime al düştü söyle istanbul’una, değmeyin artık bana…Ölesi aşikar, sereserpeyim işte, alnımın karasını yalayan zefzefelerin çıkmaz sokak kuytuluğundasırtımda yalın bir aşk ,kulluk namınaörtün mahrem sızılarımı örtün ,
utanıyorum arzdan!
‘’VENNECMİ ! ‘’……zelilim el aman !
didik ettiler taa içimi, en ürkek yanıma sözlerini dikerek! Ellerim vardı yanımda bir tek, yüzüme kapanası ellerim ‘’AŞK ! ’’ dediler…sus’tular… meylettim diz üstü…

berzahındayım… gayrı ölümsüyorum içimi,, gülümseyerek…cehennemden sıçramış bu harlanış ki, ölüp ölüp dirilmeler vaktinin vakad’ıyım! bağdaş kurdum işte mizanın kıyısına, alacaklıyım verdiğim kadar ellerim düşün yakasından yarindilim sus, günah kadar!
Hadi ör saçlarını nil kıyımına züleyha,yum sözlerini aleme ki bilmesinler , leyl çökmüş kirpiğinde bir
‘’yusuf lekesi’’ var !!!

doğruluyorum yar’e kıyamdan…
BİSMİLLAH,
bu aşk SANA aşikar!

Vaktidir LA Azrail, nazar etme ömre !
ve sen ey aşk, kalem hakkı için söyle! Kuyudan bozma yürek aralarında zamana uğramayası mısın sen!Hep ölüme özentili ölümsüz bir yanılgı mı kalmaya ahdettin? dünlerinden yitik orta asya’nın bağrına yamanan , kurutulmuş kan bezeli bir yara mı kalacaktın,
ümmete kanayısı…
ömrün bir ‘’sus’’ boyunda mıydı ki ölçüsü alındı kelepçeli özgürlükmüş yalnızlık, eyvallah,,, kursağıma dolandı…
peki neden yüzün bende hala sahi senin gitmelerin hep ardına mıydı?

ahh şeh-i yar! derinlikli besmeleler salıyorum, ciğerlerini gelgitleyen mavinin arsızlığına
heyhat İstanbul! az durulsana…

zelilim… arasatta yalan sayılmaz sandım yetişemedi bir Arafat duası ardıma ki, başım önde taddım
kızıl elmadan
heyyy! beni hüzne yalnız ayartan iblis! Şimdi çiğne en pak amelimi dişlerinin arasında ! İsrafil üflüyorken sur’uru şah damarıma, gel ya Azrail, hükmü vurmadan akla! Tırnağımdan başla içimi sökmeye eyy Meryem, heybende ki hurmayla damağımı ısla… yum beni yusuf’un gözlerinde, sandık lekesi vurmadan yazgıma…
çenemi bağla yar! Ki lanetlenmesin aşk! Salın beni kuyuma, kefenimin iliğini arkadan vurarak!
‘’gelmeyi istememişti hiç
böylesi gidişi istemediği kadar…’’

şimdi hangi ölüm tekil çekilmeyi vaat ediyor bana, yırtınarak! ki aşk değil midir ,
iki kişilik cinayetlere tek tabut kaldırmayı maharet saymak! değil midir ki aklı çarık yapıp,
yürek tokmaklarına dervişane vurulan mühürlerle delilik dergahından cazet almak
firdevs-i a'la'sındayım aşkın son durak
önüme durma anneee! heveslendim bir kere , ölesim vareteğine düşen kor vurmadan ciğerine,
hadii dikil şehr-i yarin alın hizasına iyi bakk! bir ben miyim sanıyorsun intihar yolcusu yalınayak!
koşşş yedi tepe arası sa'ylarda, sen oku selamı türkü yakarak

''o yarnefs elinden şarap içmiş kaç vakit önce
dilini vurdu yavruma soyu yücelsin diye
kınalanmış gayrı, gönüş yok ki geriye
izzet-i dergah'ında kabul buyur Rabbisiiii
kızım
kurban oldu
aşka''

Züleyha Çay