Rabbim! Bana “İstememeyi” İsteyebilmeyi Nasib Et!

“Rabbim! Bana “İstememeyi” İsteyebilmeyi Nasib Et!”



Züleyha, gecesinin güzelliğini sererken Yûsuf’un gözlerinin önüne,




Yûsuf da insandı İstek, insanın zaafıydı


Ama: “Rabbim, bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et”


Her şeyin kalpte başlayıp kalpte bittiği mevsimde, her şeyin kalpteki rengine göre isim aldığı yerde Yûsuf, bu duasındaydı


Ve Yûsuf biraz da bu dua ile, bu duayı edebilmiş olma yürekliliğiyle peygamberdi:


“Rabbim! Bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et!”


Değil mi ki ilk bakışta Züleyha Yûsuf’a ötelerden gelen bir ses, bir cennet çiçeği gibi, susuzluğunun farkında bile olmayan çöl toprağına inen bir yağmur defteri


Züleyha sılaya davet, ilk bakışta


Çünkü nefis, sonsuzluğu vaad ederek yanıltıyor


Şeytan; hayrı hayr, şerri şer göremeyeni, eşyanın hakikatine inemeyeni,


İlk bakışta mavera ile kandırıyor


Vaad: Ezel sevinci, ebed muştusu, vera, ilk bakışta


Yasak bahçe, memnu meyve, zehirli sarmaşık aşeka:

Züleyha son bakışta


Üstelik Züleyha isteyici


Üstelik “Rabbinden bir işaret görmeseydi Yûsuf da onu isteyecekti”


Yûsuf’un içinde işaretin gerçekleştirici gücü;


Yûsuf içinde; “istememeyi isteyebileceği” işareti gördü


Yüzünü gök katlarına çevirdi de;


“Rabbim dedi, kuyunun karanlığında beni yalnız bırakmayan,


Karanlığın ve derinliğin korkusunu bir anda aydınlığa,


Ümitsizliğimi bir anda muştuya çeviren o zaman,


Hâlâ koruman altında değil miyim,


Suç mu yazdın yoksa alnımdaki yazıya?


Bütün insanlarla birlikte benim de içimde taşıdığım,

gizli ya da aşikâr olan o meyil,


Şimdi daha derin bir kuyuda değil miyim,


Ki insan değil miyim?


Sen tutmazsan elimden şüphesiz meyledenlerden olurum


Düştüğüm kuyudan daha derin ve karanlık bir kuyu değil mi güzeller güzeli Züleyha?


Tut elimden yoksa boş yere mi göründü o rüya bana?”


Rabbim, dedi, Yûsuf, sen bana, kendi isteğimin dışında şu iklimde ve şu odada bulunduğum şu anda, Züleyha’yı istememeyi isteyebilmeyi nasib et!


Katından bir esirgeme ver


Değil mi ki isteğe yaklaşınca, istememeyi istemek artık imkansızlaşır


Bu yüzden değil mi Rabbim, senden gelen yasaklar “yapma” ile değil “yaklaşma” emriyle başlar


Yaklaşırsam eğer şu içimdeki doğal olan akışla Züleyha’nın ırmağına, yaklaştıktan sonra “yapmam” diyemem


Üstelik yaklaşırsam eğer, yapmamayı da artık dua edemem


Daha kolay olan “yapma!” değil, “yaklaşma!”


Öyleyse aslolan: “Yaklaşma!”


Öyleyse Rabbim, insan yaratılmışlığımın sorumluluğuyla en fazla baş başa kaldığım şu anda, şu odada, sen bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et!


Beni, insan yaratılmışlığımın en doğal akışını kendine ait olmayandan sakındıracak güçle insan et!


Rabbim, diye devam etti Yûsuf duasına


İstemeyi istemek kadar,


İstememeyi istemek te zor


Biliyorum ki katından bir koruma dökülmezse varlığıma, nefsimin altından kalkamam


Son hızla aşağı doğru ilerleyen bir teknenin içinde yukarı doğru koşarak Bahr-ı Umman’ı aşamam


Benim tedbirim senin takdirinden küçüktür


Böyle dua edince Yûsuf, O’na Rabbinden bir işaret geldi


Her şeyin kalpte başlayıp kalpte bittiği mevsimde, her şeyin kalpteki rengine göre isim aldığı yerde


Masun ve masum olan Yûsuf bu duayı etmiş olabilme yürekliliğiyle peygamberdi


Ve O iffet demekti








Nazan Bekiroglu