İnsanlık İçin Ağlayanlar

"Siz benim bildiklerimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız" (Buharî, Müslim) buyuran Rahmet Peygamberi sav, ömrünün sonuna kadar az gülüp çok ağlamıştır Onun saadetli gözlerinden yaş akmayan bir gün ve gece yoktur Yanındaki ashabına bir ikram olarak bazen tebessüm buyururken bile, göz bebeklerinde gizli bir hüzün belirirdi Bu üzüntü ve gözyaşları kendisi için değildi Çünkü Yüce Allah onu kendisine biricik dost seçmiş, bütün kusur ve hatalarını affetmiş ve kendisini cennetin süsü yapmıştı


Allah Rasulü sav Efendimiz insanlık ve ümmeti için ağlıyordu Gözyaşlarıyla Yüce Allah?tan müminlere mağfiret, kâfirlere hidayet istiyordu O, hayatında ümmetinin derdiyle dertlendiği gibi, vefatından sonra da, onları cennete kadar yalnız bırakmayacağını şöyle müjdelemiştir:


"Hayatım sizin için hayırlıdır Çünkü siz bana gelip meselelerinizi danışıyorsunuz, tarafımca size lazım olan şeyler söyleniyor Vefatım da sizin için hayırlıdır Sizin amelleriniz (kabrimde) bana arz edilir Onların içinde hayır görürsem Allah?a hamd ederim, kötülük görürsem sizin için Allah?a istiğfar ederim" (Bezzar, Müsned; İbnu Saad, Tabakat; vd)


İnsanlık için ağlayanlar


İlâhi Rahmeti Çekmek İçin


Allah için Allah?ın kullarına ağlamak, bütün peygamberlerin en büyük ahlâkıdır Bu şerefli ahlâk, onlardan Hak aşıklarına miras kalmıştır İnsanlar nasıl ve nedenini bilmese de, onlar için gözyaşı dökebilen bu gönül ehli aşıklar her devirde bulunmuştur


Ariflerden Feridüddin Genc-i Şeker ks gönlündeki bu sırrı şöyle açığa vurmuştur:


"Hiçbir gece yoktur ki, kalbim kan ağlamasın,

Hiçbir gündüz yoktur ki, yüzden nâmus akmasın

Ömrümde hiçbir tatlı şerbet içmedim ki,

Gözlerimden yaş olup damlamasın"


Bunlar insanlık adına dökülen yaşlardır O yaşları kaynatan kalpteki ilâhi aşk ateşidir, dışarı akıtan merhamettir Bu aşıklar aşk ve irfan mektebi olan tasavvuf ocaklarında yetişmiştir Önceki devirlerde sufilere "bekkâûn" yani çok ağlayanlar denirdi Çünkü onlardan bir grup kendileri ve Ümmet-i Muhammed için devamlı gözyaşı dökerlerdi


Hak aşıkları bütün insanlığı bir aile gibi görürler Bu aile içinde salih, mümin, münafık, gafil, cahil, zalim her türlü insan bulunmaktadır Kalbini ve hayatını Yüce Allah?a verenlerin dışında, herkes derece derece dertli ve hastadır Bu hastalığın tek ilacı Allah?ın rahmeti ve sevgisidir O rahmeti yeryüzüne çekecek ve ilâhi sevgiyi gönüllere nakşedecek biricik yol, gözyaşı, dua, istiğfar, edep, naz ve niyazdır


Ağlanacak Halimiz


Kalbi Rabbinden gafil olanın, gülmesi de ağlaması da kıymetsizdir Çünkü o gerçekte ağlamasını ve gülmesini bilmemektedir Karnı doyunca gülen, aç kalınca üzülen ve midesinden başka bir sevinç kaynağı olmayan kimse, henüz insanlık makamına adım atmamıştır Çünkü, yeryüzünde Allah?ın halifesi olarak yaratılan insanın, tek sevinci ve derdi midesi olamaz Olursa, diğer canlılardan farkı olmaz İnsanı insan eden şey aş değil, ilâhi aşktır Kıymet, elbisede değil, edeptedir


Kalbini unutup karnının derdine düşen insan, bu çabayla değerini koruyamaz, dengesini kuramaz O, ağlanacak halde iken güler, gülerken ağlanacak hallere düşer Çünkü haramda huzur, zulümde rahatlık arayanlar, tuzlu su ile susuzluğunu gidermeye çalışan kimseye benzer İçtikçe ciğeri yanar, susuzluğu artar, dudakları çatlar; ta temiz, saf ve tatlı suyu bulana kadar


Haram işlerle kalp ölür, ruh perişan olur, şuur bozulur, his kaybolur, ibret duygusu kalmaz, gözyaşı kurur, sevgiye ihanet edilir, nefis azgınlaşır, şeytan güler Bu hal içinde dünya baş üstüne konmuş, edeb ayaklar altına alınmış olur İşte bu hali gören bir temiz vicdan, insan ve insanlık adına ağlar Büyük arif Hakim Senâî ks hak aşıklarına şöyle seslenir:


"Ey içleri ve dışları güzel olan aşıklar Gelin, zulüm ve haksızlık ile yoğrulmuş şu dünyanın toprağından göğe kalkan kirli tozları gözyaşlarımızla bastırıp, temizleyelim"


İnsanlığın Böylesi

Hak dostlarının tek derdi, insanın saadet merkezi olan kalbi, şeytanın ve azgın nefsin tasallutundan kurtarmaktır Onlara göre, kalp ilâhi sevgi ve edep ile gafletten temizlenmişse insan kurtulmuştur Kalp isyan ile kirlenmişse insanlık yok olmuştur İşte ağlanacak şey budur


Ebu Talib el-Mekkî rha hak dostlarının bu güzel halini yansıtan şu örnekleri verir:


Alimlerden biri, hırsızlar tarafından yolunun kesildiğini, malının alındığını şikayet eden bir adama şöyle demiştir: "Eğer sen, müslümanların içine düştüğü bu kötü duruma, kendi malına üzüldüğünden daha fazla üzülmezsen, onlara karşı samimi davranmış olamazsın"


Yine malı çalınan bir salih insana, sana zulmeden o insana beddua et dediler O da, "bana kimse zulmetmedi ki" dedi ve ekledi: "O zavallı adam bu günah ile kendi nefsine zulmetti Onun zulmü kendi nefsine yetmiyor mu ki, bir de ben onun kötülüğünü arttırayım"




Salih insanlar, gasp, hırsızlık ve benzeri yollarla malları çalınıp zulme uğradıkları zaman, beddua ve lanet ile uğraşmayıp, kendilerini bu kötü hallerden koruduğu için Yüce Allah?a şükreder ve şöyle derlerdi: "Bu Allah?ın bize bir nimetidir Çünkü Allahu Tealâ bizi zalim değil, mazlum yapmıştır Bu bizim için kaybettiğimiz maldan daha büyük bir nimettir"


Velilerden Ali b Fudayl ks, Kâbe?yi tavaf ederken bir miktar altını çalındı Babası onun ağladığını ve üzüldüğünü görünce: "Sen altınlar için mi ağlıyorsun?" diye sordu Ali b Fudayl: "Hayır, vallahi ben altınlar için ağlamıyorum; fakat şu altınlarımı çalan zavallı adama ağlıyorum O, bu paralar yüzünden ahirette hesaba çekilecek ve ne yazık ki kendisini haklı gösterecek bir delili bulunmayacak"


Büyüklerden birinin malı çalınmıştı Kendisine: "Sana kötülük edene beddua et!" dediler O büyük zat: "Ben onun için üzülmekten, kendisine beddua etmeye zaman bulamıyorum ki!" dedi (el-Mekkî, Kûtu?l-Kulub)


İnsanlık için ağlayanlarDüşmanına Bile Merhamet


Hz Ömer ra, namaz kıldırırken arkadan harçerlenip evine kaldırıldığı zaman, oğlu Abdullah?a beni kim hançerledi diye sordu Oğlu, bir hırıstiyan köle dedi Hz Ömer ra buna sevindi ve: "Elhamdülillah, iyi ki bu işi yapan bir müslüman değilmiş! Yoksa benim kanıma girip Allah?ın huzurunda hesap vermek zorunda kalırdı" dedi O, böyle bir acı içinde bile Allah Rasulü?nün ümmetini düşünüyor, onların kusur işleyip azaba düşmelerinden endişe ediyordu Çünkü o, Rahmet Peygamberi sav?in boyasına boyanmış hak aşıklarının ilk safında yer alan bir Allah dostuydu


Ariflerden Feridüddin Çeştî ks?nin yanına dört şahıs geldi Bunlar iyi niyetle gelmemişlerdi Hazreti sevmiyorlardı; ileri geri konuşmaya, iftira derecesinde suçlamalarda bulunmaya başladılar O bunlara hiç aldırış etmeden, sanki hakkında güzel şeyler söylüyorlarmış gibi, tevazu içinde kibarca konuşmaya ve onları memnun etmeye çalıştı Adamlar yine de memnun olmadılar Ayrılmak istediklerinde, onlara gidiş yolunu sordu Onlar da söylediler Hazret, o yoldan gitmemelerini, oranın tehlikeli olduğunu, başka bir yolu takip etmelerini tavsiye etti Adamlar bu tavsiyeyi ciddiye almadılar; bildikleri yoldan gittiler Bir müddet sonra, Feridüddin Çeştî Hazretleri ağlamaya başladı Yanındakiler merakla ona bakıyorlardı Daha sonra, bu dört adamın yolda müthiş bir fırtınaya tutulup öldükleri haberi geldi Hazret mana aleminde onların başına geleni görmüş, kendileri için gözyaşı döküyor, Allah?tan affedilmelerini istiyordu


Evet, herkes bulunduğu makama uygun davranır; herkesin kalbini ve edebini söz ve davranışları ortaya koyar Allahu Tealâ, gönüllerindeki saklı cevherleri ve ilâhi sevgiyi ortaya çıkarmak için, dostlarına kötü insanları musallat eder Velilere çarpanlar, kendilerinin rezilliğini, velilerin ise güzelliğini ortaya çıkarmış olurlar


Gavs-ı Sani ks Hazretleri buyurdular ki"Biz, Ümmet-i Muhammed ?in imanını kurtarmak için elimizden geleni yapıyoruz Bizim yanımıza gelenlerin bir kısmının ihlâsları bozuk, niyetleri kötü oluyor Biz onlara şefkat ve merhametle davranıyoruz; ayaklarının altına sabun olup, iyi tarafa kaymalarına, hak yoluna gelmelerine çalışıyoruz Hak etmedikleri halde kendilerine gülüyor, yakınlık gösteriyoruz Ancak, bazı kimselere ne yapsak fayda vermiyor Buna üzülüyoruz Sadatlar kimsenin zararına ve helâkine çalışmazlar Onlardan uzaklaşanlar, kendi kendilerini zarara sokup helâk ediyorlar"



Dr Dilaver Selvi