Küçük Odun Olmadan, Büyüklerin Tutuşmadığını Gördü

Malik b Dinar Hazretleri bir hatırasını şöyle anlatır:

"Bir gün toprakla oynarken, bazen gülen bazen ağlayan bir çocuğa rastladım Önce çocuğa selâm vermek istedim Fakat "Bu küçücük çocuğa mı selâm vereceğim" diye düşünüp kibirden selâm vermek istemedim Ama hemen ardından nefsimi azarlayıp: "Ey nefis! Peygamber Efendimiz büyüklere de küçüklere de selâm verirdi" diyerek çocuğa selâm verdim Toprakla oynayan çocuk:

– Ve aleyküm selâm ey Malik b Dinar! diye ismimle selâmıma mukabelede bulundu

Ben hayret içinde kalarak çocuğa:

– Ey çocuk! Sen beni hiç görmediğin hâlde nasıl tanıdın? diye sordum Çocuk:

– Ruhlar âleminde benim ruhumla senin ruhun karşılaştı Seni oradan tanıyorum, dedi Ben çocuğa:

– Akıl ile nefis arasında ne fark var? diye sorunca, çocuk:

– Nefsin seni selâmdan men etti Aklın ise seni selâm vermeye teşvik etti, diye cevap verdi

– Peki, sen neden toprakla oynuyorsun?

– Çünkü topraktan yaratıldık, yine toprağa döneceğiz, dedi Ben yine:

– Seni bazen ağlarken, bazen de gülerken görüyorum Bunun sebebi nedir? diye sordum

– Rabbimin azap edeceğini hatırladığım zaman ağlıyorum Rahmetini hatırladığım zamansa tebessüm ediyorum

Ey oğul! Senin hangi günâhın var ki, ağlıyorsun? diye sorunca, çocuk;

– Ey Malik! Böyle söyleme Zira ben, anam ateş yakarken, küçük odun olmadan, büyüklerin tutuşmadığını gördüm, diye cevap verdi"