Bahar Düşleriyle Ölmek.

Sokaktaki gürültüler artık ulaşmıyordu bile kulağınaSıcacık bir banyo ve kendisine kucak açacak şefkatli bir dosta ihtiyacı vardıDaha sonra günlerce uyumaya…
“Hadi,kalkSabah oldu,kahvaltın hazır”diyen bir ses duymak istiyordu kulakları
Çok şey mi istiyordu?Belli ki çoktu istedikleriÖyle olmasaydı ne işi vardı şimdi kaldırımlarda
Öylesine soğuk,öylesine acımasız esiyordu ki rüzgârKar alabildiğine yağıyor,titreyen ellerini ısıtmaya yetmiyordu nefesiAyakkabıları ise çoktan terk etmişti ayaklarınıHer zamanki köşesine çömeldi
Kapılar…Yüzüne kapanan kahrolası kapılar…Kapılarda mıydı suç yoksa kapatanlarda mı?Cevabını kim verebilirdi bu sorunun?
“Üşüyorum,anneciğimGel beni ısıt”dedi sesli olarakSesini duyan olmadıGözlerini gökyüzüne çevirdi sonraKanatları zor açılan,belki de biraz sonra donacak olan birkaç karaltı gördü alaca karanlıktaOnlardan ne farkı vardı ki…İnsan olması,kuşlarla aynı kaderi paylaşmasına engel değildiKuşlar yuvalarına ulaşabildikleri an kendisinden daha şanslı olacaktı üstelikOnların sağlam kanatları vardı yine işe yarayan…Kendisinin ise sadece donmak üzere olan kolları…
Hava iyice kararmış,sokaktaki tek tük ayak sesleri de duyulmaz olmuştu artıkHiç kimse sormamıştı “gidecek yerin var mı?”diye
Vücudunu topladı,dizlerini kollarının arasına aldıGözleri,uyumak için çırpınıyor,vücudu gittikçe ağırlaşıyor,ayakları karıncalanıyordu…Uyku bir kurtuluş olur muydu acaba?Bir boşluk içerisine düşer gibi olduğunu hissetti
Küçük bir öğrenciyken, öğretmeninin anlattığı ”Kibritçi Kız” masalını hatırladıKendisinin yakabileceği bir tek kibriti bile yoktu
Kim bilir, bu saatlerde kaç çocuk sıcacık sobanın başında babasına,annesine sarılıyordu Kaç çocuk da kendisiyle aynı kaderi paylaşıyordu
Kar taneleri,bir anda bahar çiçeklerine dönüştü,ağaç dallarındaYüreğinin bir yerine kor parçaları koydular sankiArtık üşümeyecektiYaşıtları sıcacık yataklarında uyurken,kendisini bahar çiçeklerini hayal etmeye mahkum edenler,taşıyamayacağı sorumlulukları yükleyenler omuzlarına…Sihirli sopayı gösterip sonra çekip gidenler…Yüzüne kapıları kapatanlar üşümeliydi bundan sonra
Sıcak bir kucak bulma ümidiyle yanına yaklaşan minik bir kediden başka varlığını hisseden olmadıKollarını son bir gayretle uzattı,kucağına aldı kediyi
“Biliyor musun,ben senin kadar şanslı değilim;çünkü beni koruyacak bir paltom bile yok”diyebildi ancak
Moraran dudakları sustuKolları iki yanına düştüBir süre sonra katılaşan bedenini yoklayan minik kedi de terk etti onu
Ertesi gün donmuş bedeninde darp izleri aradılar,bulamadılarSuçluları aramak ise akıllarına hiç gelmedi
Sokak çocuğuydu oSokakta doğmadı;ama sokakta bahar düşleri kurarken öldü

Fazla bir şey istemedim sizden
Ne cicili bicili giysiler,
Ne ekmek arası döner
Ne bisiklet,ne de bir genç odası
Bir kap yemek,biraz ekmek
Bir yatakbir yorgan;
Ve kapalı bir mekan
Hakkım yok muydu bu kadarına?