Sular Da Sızlar Mı?

Sular da sızlar mı?





Sular da sızlar mı?

Öyleyse, suyun sızısını dindirecek su var mıdır?



Islanmayı özlediği zamanlar yok mudur yağmurun?



Yağmuru sevindiren bir yağmur var mı?



Taşlar da kalpleşir mi?



Kalplerin taşlaşması gibi, taşların da taş olmaktan bıkıp yumuşamaya meylettiği zamanlar yok mudur?



Yollar da özler mi? Yolun da alıp başını gidesi gelmez mi?



Ateş de yanmayı arzulamaz mı? Ateşi de yakıp kavuran bir ateş olamaz mı?



Güneş de bekler mi gündoğumunu? Bir akşam üstü güneş de seyretmeyi dilemez mi günbatımını?



Ayrılık bıkmadı mı onca sevgili arasında durup beklemekten?



Ayrılık da ayırmaktan usanmaz mı; yok mudur kavuşmak dilediği?



Aşk da aşık olamaz mı? Bunca zamandır örselenmekten, anlaşılmamaktan şikayetçi değil midir?



Herkesin dilinde olup da, kimseye yâr olmamak aşka da ah ettirmiyor mudur?



Şarkıların da sevdiği bir şarkı yok mudur?



Onlar da ara sıra durup dinlemek istemez mi acıların ve neşelerin nağmelerini?



Toprak da bir gün toprağa uzanmayı arzulamaz mı? Ona da topraktan bir mezar bulunamaz mı?



Gündelik hayatta her şey pürüzsüzce akıyor gibi gelir bize

Taş katıdır Ateş yakar Sular serindir Yol yolcuyu bekler








Böyle bildik, çünkü, böyle bulduk Şaşırmaya gerek yok Mecnun olmaya mahal yok Her şey olduğu yerde kalsın Yeni sorularla yeni kaygılar doğurmanın lüzumu yok Aklına de ki, "Otur oturduğun yerde!" Kalbine tembihle ki, "Dur durduğun yerde!"



İnsan olduğundan fazlasıdır her zaman İnsan, her an olabileceğinden daha azıyla vardır

İnsan böyle iken, sular böyle değildir meselâ

Sular sızılara deva olurken, kendi sızılarından habersiz olabilir

Suların da sızlayıp sızlamadığını dert edinmek insana düşer

Yağmur her şeyi nezaketle ıslatırken, bir yağmurda ıslanmanın hasretine körkalmış olabilir?

Yağmurun da ıslanmaya aç olabileceği bir tek insanın hatırına gelir

Taşlar hep katı dururken, kalplerin katılaşmasından habersiz kalabilir

Taşların da katılıktan usanabileceği ancak insanın aklına düşebilir

Aşk nicelerini ah ettirirken, ah etmemiş olabilir

Aşkın ah edebileceği ihtimali sadece insanın kalbinde yer bulabilir

Öyleyse, bir kez daha bakmalı değil miyiz kendimize?

Şu andaki varlığımız bizi biz etmeye yetiyor mu sence?

Olduğumuzdan fazlası olmaya niyetli değil miyiz?

Yetiyor muyuz kendimizi kendimiz eylemeye?

Ayaklarımız varıyor mu fıtratımızın zirvelerine?

Elimiz yetişebilir mi kalbimizin derinliklerine?

Ne kadar âşinayız varlığımızın gizli köşelerine?

Uzanabiliyor muyuz ruhumuzun labirentlerine?

Dokunabiliyor muyuz hatıralarımızın kuytu köşelerine?

Koparabiliyor muyuz duygularımızın acı tatlı meyvelerini?

Ne kadar sarkabiliyoruz lâtifelerimizin derin kuyularına?



Kimiz biz? Neyiz? Neredeyiz?




Kim bilir; belki de kendimizi kendimizden ayıran bir dağız Ferhad olup Şirin olan yanımızı arıyoruz Dağın öbür tarafında bırakıyoruz kendimizi; hep bu yamaçta kalıp kazıyoruz kazıyoruz



Kim bilir, belki de kendi kendimizi kesen bir bıçağız İsmail olup kendimizi kurban ediyoruz; hep eksiltiyoruz kendimizi, hep kesiyoruz kendimizden



Kim bilir kendimizi kendimize haram eyleyen bir günahız Züleyha olup Yusuf olan yanımızı kandırıyoruz, Yusuf olan kalbimizi zindana sürüyoruz



Kimbilir; kendimizi kendimizden ayıran bir çölüz Mecnun olup Leylâ olan yanımızı yalnız yapayalnız bırakıyoruz Kim bilir kendi kendimizi ağlatan kocaman bir yarayız Kerem olup aslımızı arıyoruz; bulamıyoruz



Suların sızısından habersiz yaşıyoruz Suların sızılarını bile fark edebilecekken, kendi sızılarımıza körleşiyoruz Kendimizi de fark etmez hale geliyoruz Kendimizi kendimizde yitiriyoruz Kendi ellerimizi kendi ellerimizden çekiyoruz



Göz göze gelemiyoruz kendimizle Yüzleşemiyoruz

Kendi kendimizi sokağa atıyoruz

Kendimizi kendimizden sürgün ediyoruz

Kendimize kendimizi çok görüyoruz

Oysa insan olduğundan fazlasıdır her zaman

Ama bilmiyoruz Ama bilmediğimizi de bilmiyoruz

Sızısız yaşıyoruz Issız yaşıyoruz



Senai Demirci