Tereddütün Düşü...

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-27-2012

Tereddütün Düşü
Büyüyünce ölmeyi düşünüyorum

!

Atalarım nefti yeminlere inandırdı zamanında öfkemi, Cehennemin korkaklığı ayak izlerini bıraktı tedirginliğimde

Gayretimin yoksulluğu göz gezdiriyor itirafımda: ‘Önce yalnızlığım vardı‘, şimdi bir ben kaldım; yalnızlığım bile terk etti beni

Yarına ertelenmiş bir ‘var’a ‘yok’ diye miras bırakıldım

Mütemadiyen alazlanıyor içimde ürkekliğin

‘Keşke sabah karşılamasa beni‘ diye kaç gece yemini ettin ve çaresiz hışmına uğradın sabahın? Yüzsüzlükler darmadağın; hangi yüzü hangi pespaye gözlerle bütünleyeceksin şimdi?

Nar yanığı bir pişmanlık seninkisi , kapalı kutu kırgınlığı , kır çiçeklerinin çıtırdayışı boğazında, sorgularınla duvar örmeye yeniden başlayışın…Gömüldüğü koltuktan çekip çıkarabilir misin üşünü? Hatırlamaya yanaşmadığın incinmişliğin, diline açtığı savaş akıyor parmak uçlarından

Yerleşik sükuneti istemiyor iklimine yabancı bu ölüm

Sözcüklerim doğacak mı, gecenin hırıltısına kulak asıp dudaklarında uzakların? Büyüyecek miyim? Ben hâlâ büyüyünce ölmeyi düşünüyorum

Cennetten tekrar kovulmayı göze alan bir rüzgar tarıyor saçlarımı

Derinleşiyor küle bulanmış cinayetleri takıp takıştıran ellerimde yanılgılar

‘Ah, benim taş yüreğim!’; aşk üzere yaşayışımız, kıdemli dost ağrılarımız, terli ve ayartılmış sözcüklerimiz özlemi hissetmeye tahsis edilmiş platonik bir kaygı mı dersin?

Zamanın içime büyüyüşü, zamanda büyüyüşümden hep bir adım geri

Milena’ya mektuplarını veren postacının elleri mi dediniz? Onlar el değil, yangınla saklambaç oynayan aşktı

Aşkı tutamayan, insan artığı bu gri çağ toprağın kalbinde vuran kökün aşk ağrısını ve zemheriye kafa tutan asaletini nasıl bilebilir ki? Gölgenin dahi yozlaşmadığı anı göstersene!

Susmaktan konuşmayı unutmak şimdilerde…Susuyorum, tarihçe susuyorum, aşk üzere

Gerisi yok, bu çağı reddediyorum ve bir de hâlâ büyüyünce ölmeyi düşünüyorum

!

07-27-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Tereddütün Düşü... *Tereddütün Düşü* Büyüyünce ölmeyi düşünüyorum! Atalarım nefti yeminlere inandırdı zamanında öfkemi, Cehennemin korkaklığı ayak izlerini bıraktı tedirginliğimde Gayretimin yoksulluğu göz gezdiriyor itirafımda: ‘Önce yalnızlığım vardı‘, şimdi bir ben kaldım; yalnızlığım bile terk etti beni Yarına ertelenmiş bir ‘var’a ‘yok’ diye miras bırakıldımMütemadiyen alazlanıyor içimde ürkekliğin ‘Keşke sabah karşılamasa beni‘ diye kaç gece yemini ettin ve çaresiz hışmına uğradın sabahın? Yüzsüzlükler darmadağın; hangi yüzü hangi pespaye gözlerle bütünleyeceksin şimdi? Nar yanığı bir pişmanlık seninkisi , kapalı kutu kırgınlığı , kır çiçeklerinin çıtırdayışı boğazında, sorgularınla duvar örmeye yeniden başlayışın…Gömüldüğü koltuktan çekip çıkarabilir misin üşünü? Hatırlamaya yanaşmadığın incinmişliğin, diline açtığı savaş akıyor parmak uçlarından Yerleşik sükuneti istemiyor iklimine yabancı bu ölüm Sözcüklerim doğacak mı, gecenin hırıltısına kulak asıp dudaklarında uzakların? Büyüyecek miyim? Ben hâlâ büyüyünce ölmeyi düşünüyorum Cennetten tekrar kovulmayı göze alan bir rüzgar tarıyor saçlarımı Derinleşiyor küle bulanmış cinayetleri takıp takıştıran ellerimde yanılgılar ‘Ah, benim taş yüreğim!’; aşk üzere yaşayışımız, kıdemli dost ağrılarımız, terli ve ayartılmış sözcüklerimiz özlemi hissetmeye tahsis edilmiş platonik bir kaygı mı dersin? Zamanın içime büyüyüşü, zamanda büyüyüşümden hep bir adım geri Milena’ya mektuplarını veren postacının elleri mi dediniz? Onlar el değil, yangınla saklambaç oynayan aşktı Aşkı tutamayan, insan artığı bu gri çağ toprağın kalbinde vuran kökün aşk ağrısını ve zemheriye kafa tutan asaletini nasıl bilebilir ki? Gölgenin dahi yozlaşmadığı anı göstersene! Susmaktan konuşmayı unutmak şimdilerde…Susuyorum, tarihçe susuyorum, aşk üzere Gerisi yok, bu çağı reddediyorum ve bir de hâlâ büyüyünce ölmeyi düşünüyorum!