Ruhuma Açılan Pencere

ruhuma açılan pencere
ruhuma açılan pencere



Aklıma, Dost’un yüzü geliyor Adını anarken, kalbime ateşin düşüyor İlkbahar yağmurları yüklü bulutlar gibi, ümmete rahmet oluşun…




Ağaçlardan yapraklar düşüyor Aklıma ecelim düşüyor Ömür ağacından, sessiz ve usûl usûl ve titrek bir yaprak, ölüm meleğine doğru süzülüyor; üstünde adım yazılı İçime, verilmemiş cevapların korkusu düşüyor


Üç dört yaşlarında bir erkek çocuğu, Mahmud bin Rebî, gülücükler saçarak, bahçede oradan oraya kaçıyor Arkasında, ona ağzındaki suyu püskürten, âlemlerin Rahmet’i Dudaklarından saçılan her bir damla, bir inci olup meleklerin avucuna düşüyor Varlığı âlemlere rahmet olan Sevgili, seninle dolu hâtıralar, hâtıralarım oluyor, yâdıma düşüyor

Bulutlar geçiyor üstümüzden




Aynadaki yüzüm eskiyor, içimdeki özüm değişiyor Cennet bahçelerinde bir zümrüd-ü ankâ kanat çırpıyor Melekler kimi secdede, kimi rukûda, kimi kıyamda seni tahdis ediyor Sana âşinâ ruhlarımız, elest bezmini özlüyor Yoğun kesâfeti içinde dünyanın, rûhuna âşinâ bir cânla, cânımız seyrü sülûke çıkıyor Dünyada birer yolcuyuz biz, vatan seninle olabildiğimiz her yer oluyor





Yağmur, toprağa düşüyor Balçık, insana dönüşüyor İnsan, Ebu’l-Hasan Harakânî hazretleri gibi “Türkmenistan’dan Şam’a kadar uzanan coğrafyada hüzünle atan hangi kalp varsa, o benim kalbimdir” diyerek, tek yürek olup atıyor





Rahmet bulutları beklerken gökten, yere ateş okları yağıyor Kulaklarımı helâk olan kavimlerin çığlıkları dolduruyor Gönlüme kıvılcım düşüyor Günahlarımın ateşi yanıyor, bir duman benliğimi sarıyor Boğulan rûhuma açılan pencere, Sen’in yanın…



“Hayat, gördüğünden ibaret değil!” diyor derviş Gözlerine bakıyorum kalbimle, rûhunun dünyaya açılan pencerelerine “Seyrettiğim bir insan mı, melek mi, kâinat mı yoksa Sen misin ey Sevgili!” diyorum



Cemâlin cemâliyle tecellî ediyor özünde, seyrediyorum Kahır gibi gözüken lutuflar, lutuf gibi gözüken kahırlar; tecellî hâlindeyken âleme, “bildiğim yok” diyorum Bildiklerim senin öğrettiklerindir…




Kimi insan fark etmiyor, hayat akıyor Dikkatim, Sen’in kudret akışlarını tâkibe yetmiyor “Okumak, satırları değil; kâinattaki hikmeti okumaktır!” diyor Dost Okumak için önce görmek lâzım Görüşümün vüs’ati esrârına yetmiyor




Aklıma, Dostun yüzü geliyor, ağaçlardan yapraklar düşüyor Üç dört yaşlarında bu erkek çocuğu, gülücükler saçarak, bahçede ordan oraya kaçıyor Aynadaki yüzüm eskiyor Yağmur toprağa düşüyor Rahmet bulutları beklerken gökten, yere ateş okları yağıyor “Hayat, gördüğünden ibaret değil!” diyor derviş, kimi insan fark etmiyor