Hayatın Anlamı!

"Yalnızdı, yalnızlığın yorgunluğundaydıDudaklarını yukarıya çeken, gülümsemeyi tutan görünmez iplikleri görmek için psikolog olmaya gerek yoktuGönül gözü anlamak için yeterliydi

Aslında o da farkındaydı oynadığı rolün"Neşeli, mutlu, yeterli, güvenli", ama sıkılmıştı da bu oyundanOyunun hep aynı perdesini tekrarlayan oyuncu gibiydiBir türlü diğer sahneye geçemiyor, gerçekleri seyirciye gösteremiyordu sanki

Sahneye her yeni oyuncu katılışında, gözlerinde bir an ışık parlıyor, "tamam bu işte, şimdi her şey değişecek" duygusu uyanıyor, sonra hayal kırıklığı ile omuzları çöküyorduSorun para ya da iş değildi ki, "geçer gider, çalışır çözerim" dersin

Saygı ya da sevgi de değildiİstediğince olmasa da, dilediğince yaşayamayacağını kabul ederek, tattığı sevgilerle yetinmeyi çoktan öğrenmiştiHissettiği yalnızlığın ve karmaşanın bir ucunun buna dayandığını bilmekle beraber, kaosun daha öte anlamları olduğunu da seziyordu

"Hayatın anlamını" düşünüyordu o"Niye yaşıyorum?" sorusunun karşılığı yoktu zihnindeYoo, öyle intihar fikri falan yoktuSadece varlığının amacını, var oluşunun anlamını sorguluyorduAnlayamadığı, kavrayamadığı bir süreçti bu

Kimi zaman, sıradan sıkıntıların ya da hoşlukların arasında kaynayıp gitse de bu soru, hiç kaybolmuyorduBazen, sevgiyle paylaşımlarda veya, güzel bir filmde veyahut da görüntüde, "hayat bu işte" diye sevindiği oluyordu, ama kısa bir zaman sonra, soru yeniden başlıyordu

Anlamak için, kitaplar okuyorduÖğrendiklerini zihninde süzüyor, konuşabildiği birkaç insanla tartışıyor, bir sonuca ulaşmaya çalışıyorduBir işi, sevdikleri olmanın, elde ettiklerinin ötesinde bir anlamı olmalıydı hayatın, hayatının

İç açıcı bir düşünme biçimi değildi buDiğer insanlar gibi gündelik kaygılarla uğraşmak daha kolaydı"Kim ne demiş, ne yapmış, o ne almış, neden kendisi yapamamış?"

Hayır bunlar olamazdı sorunun karşılığıDaha derin bir anlamı olmalıydı insan olmanınPeki, bir gün, hem de ne zaman olacağını bilmediği bir gün sona erecek yaşamını, bu sorunun karşılığını arayarak mı geçirecekti?Hayır, böyle yaşamak istemiyordu

"Doğduk işte, ölünceye dek ne yapsak kardır" da uygun değildi zihin yapısınaSanki soru yokmuş gibi de davranamazdı, var olanı nasıl yok saysındı ki?

Sorulara boğulduğu bir gece kitapları karıştırırken, Nazım'ın bir şiiri ile buluştu yine

Yaşamak şakaya gelmez
Büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
Bir sincap gibi mesela
Yani,
Yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden

Yani,
Bütün işin gücün yaşamak olacak

Düşündü, cevap buydu:Ne yaşıyorsan, farkında olarak yaşamakKabak çekirdeğini bile zevkle yemek, soluk aldığında havanın bedenindeki yolculuğunu hissetmek, laf olsun diye değil kocaman öpmek uzanan yanağı, en kötü anda şükredebilmek yaşadığına

Bencillikten uzaklaşıp, bireyselliğini yaşarken diğerlerinin de farkında olmakPaylaştıkça çoğalacağını hissetmek ve daha çok insanı içeren hedefler koyabilmek

Karşına her an yeni bir şeyin çıkacağını bilmek, bir kamyon çarpması örneğinTaş da çıkabilir açılan kapıdan, balonlar da, ama ne çıkarsa çıksın, ansızın geleni güzellikle karşılamakEn kötünün bile iyiyye dönüşeceğini kavramak, yeterince çabaladığında

Umut etmek, umudu büyütmek ve yaşarken yaşatmak, fakat sadece umut edilenin gerçekleşmesini beklemek de değilVar olan her neyse, onu yaşamak olabildiğince"


*