Nasihat.

Nasihat

Son günlerde müthiş bir hastalığa tutulmuştum:"Nasihat çekme hastalığı" Çevremdekilerin hâl ve hareketlerinden konuşmalarına ve hatta kıyafetlerine kadar her şeylerine bir kulp takıyor ve çektiğim nutuklarla, onların hayatına yön vermeye çalışıyordum O gün otobüste rastladığım çocukların da sözlerimden mahrum kalmamalarını istemiştim Her ikisinin de yedi sekiz yaşlarında olduğunu tahmin ediyordum Önümdeki koltuğa anneleriyle birlikte oturmuşlar ve çantalarına sıkı sıkıya sarılmışlardı Birisinin bana doğru bakmasından istifade ederek:
— Merhaba delikanlı, dedim Herhalde okula gidiyorsun Söyle bakalım İslâm´in şartı kaç?
Çocuk, bu tepeden inme soru karsısında ne diyeceğini bilememiş ve yüzüme şaşkın şaşkın baktıktan sonra başını öne eğmişti Belli ki böyle bir şeyden haberi bile yoktu Bu sefer diğerinin omzuna dokunup:
— Kardeşin sorduğum soruyu bilemedi, dedim Peki, sen Peygamberimizin ismini biliyor musun?
O da bir cevap verememiş ve üstelik hiç aldırmamış gibi görünerek kardeşiyle birlikte gülüşmeye başlamıştı
Can sıkıntısıyla annelerine dönüp:
— Çocukların bu kadar boş yetişmelerinden üzüntü duymalıyız, dedim Üstelik okula da gidiyorlar değil mi?
Kadın:
- İki yıldır getirip götürüyorum, dedi Ama sorularınıza cevap verebileceklerini zannetmiyorum
Sesimi biraz daha yükselterek:
— Bu basit bilgileri okulda öğrenmeseler bile sizin vermeniz gerekir, dedim Memleketin geleceği onlara bağlı değil mi?
Kadın, herhalde sucunun büyüklüğünü anlamış bir şeyler diyecek gibi olmasına rağmen susmayı tercih etmişti
Bir kaç durak sonra otobüsten indi ve çocukların ellerinden tutarak okul olduğu anlaşılan bir binaya doğru ilerledi
Otobüs caminin buğusunu silerek, girdikleri kapının üzerindeki yazıyı okudum:

"Sağır ve Dilsizler Okulu" yazıyordu

“Allahım… Beni bağışla lütfen” dedim kendi kendime Bir daha birilerine nasihat etmek mi? Tövbe…