İstifasını Biz De Kabul Ettik

Mehmet Akif Ersoy her sabah Süleymaniye Camii’ne sabah namazı için geldiğinde hep birisinin kendisinden önce geldiğini ve ağlayarak dua ettiğini görür Ne kadar erken gelirse gelsin o adamı hep ağlarken görmektedir Bir gün yanına yaklaşır ve bu halinin sebebini sorar Adam başta anlatmak istemese de yoğun israr üzerine anlatır : Ben Sultan Abdulhamid’in en çok sevdiği komutanlarından biriydim Emrimdeki askerlerimle ülkem için gereken her şeyi yapıyordum Babam çok zengin biriydi büyük çiftlikleri vardı Bir gün babam rahatsızlandı ve işlerini takip edemez oldu Bunun üzerine ben babamın işlerini takip etmek için Sultan Abdulhamid’e istifamı sundum Sultan kabul etmedi Ben her gün tekrar Sultanın yanına gidip istifamı kabul etmesini istiyordum En sonunda Sultan istifamı istemeyerek de olsa kabul etti Ben çiftliğe gidip babamın işlerini takip etmeye başladım Bir gün rüyamda Peygamber Efendimizi gördüm Yanında Sultan Abdulhamid de vardı Büyük bir meydanda durmuşlar önlerinden komutanlarıyla birlikte geçen orduları teftiş ediyor Orduların nizam ve intizamını gördükçe yüzü gülüyor, komutanlarına dua ediyordu Birden meydanda dağınık bir birlik göründü Başlarında komutanları yoktu Askerler darmadağınık bir halde geçiyorlardı Peygamber efendimizin yüzünden gülümsemesi gitti Sultan Abdulhamid’e; - "Bu ordunun komutanı kim?" diye sordu Sultan; - "Ya Resulallah! O ordunun komutanı şahsi işlerinden dolayı istifa etti, bizde mecburen kabul ettik" deyince, Peygamber Efendimiz; - "Öyleyse onun istifasını bizde kabul ettik" buyurdu İşte o günden beri burada tövbe edip ağlıyorum