Kapiyi Çarpip Gitti

Evinin kapısını güç bela açıp içeri girdi genç kız,elleri titreyerekYaşadığı hüsran vucudunu esir almıştı sanki İçinden geçenler yinede o kadar kötü değildi; biraz eskide olsa hiç olmazsa babadan kalan bir evi vardı
Ya birde olmasaydı ne yapacaktı? Aldığı maaş ancak geçimine yetiyorduHenüz evlenmemiştiBekliyordu işe girince evleneceklerdi sözde Buz gibiydi evOrtalık toplanmamıştıAceleyle çıkmıştı evdenTelofondaki ses;
-seninle konuşacaklarım var ,her zamanki buluştuğumuz yere gelebilirmisin?DemiştiŞaşırmıştıHiç böyle konuşmazdı sesi niye kızgınki? diye içinden geçirerek,
-evet gelirim !demişti
Buluştuklarında ,adam oturduğu yerden kalkmamış ,uzaktan bir el işaretiyle karşılamıştı onu
-hayrolaneden çağırdın beni?
-biz yarın buluşmayacakmıydık?

-Darmadağındıgenç kızAğlamaktan gözleri kıpkırmızı olmuştuBaşı öne eğik,hızlı adımlarla
ilerlerken ağladığını kimse görmesin diye büyük çaba harcıyorduNe olurdu sanki görseler?
Niye böyle hep içinde yaşıyorduki isyanlarını? Oysa bağırmak,bağırmak istiyordu şu an,çıkabildiği sesiyleBu dünyada yapayalnız kaldığını hissediyordu attığı her adımda Birden önündeki ağacın yanından geçerken, küçük bir kedinin miyavlamasını duydu! Bu sese dayanamadı,diz çökerek eğildi,,usulca kucağına alıp başını okşamaya başladı;
-canımcanımsenide mi terkettiler?
Bu sözü şamar gibi patladı kendi yüzünde
-terkettiler!
-kimi sevdiysem terkettiler!
-önce annem, sonrada babam !
-Şimdide sen gidiyorsun ha!
-git!git bakalım!
-alacağın olsun!
-seni sevmediğimi anladım,boşuna beni bekleyip ümitlenme demek için beni çağırdın ha!
-yazıklar olsun sana!

Kulağına çalınan sözlerin doğruluğunu şimdi daha iyi anlıyordu genç kız''ondan sana yar olmaz''demişlerdi de inanmamıştı
-banada yazıklar olsun!

Kedicik çoktan alışmıştı ona,bacaklarına dolanıp dururken adeta,''ağlama ben varım,sana arkadaş olurum'' diyordu
-açsın değil mi canım?
-dur karnını doyurayım
Eli masanın üstünde duran,beraber çektirdikleri resimlere gittiBaktı durdu bir süre,sonra aldığı yere bıraktıYırtmadıAma hayret niye yırtmamıştı? Öfkeliydi oysa?

Kendiside acıkmıştı,bir bardağa biraz süt koyup içti,canı bir şey yemek istemiyordu,divana uzandıOlduğu yerde uyuyakalmıştı
Uyandığında ,kolunda bir sıcaklık hissetti,kedicik oracıkta uyumuştuUyanmasın diye kımıldamadan öylece onu seyre daldı,oda yalnızdı ama artık miyavlamıyordu,karnı doymuş, sıcak bir kucakta bulmuştu
-sen kedicik ,senki bir sahip buldun,elbet bende bir sevenimi bulurum,bu üzüntüm niye?
-zaten hayırsızında tekiymiş!
-Niye ağlıyorumki?

Radyoda güzel bir müzik çalıyordukedisi vardıevi vardıişi vardısağlıklıydı
-O halde ?
-o halde aç perdelerinidışarıya bak!
-koşuşan insanların hiç mi derdi yok?
-seninkide dert mi yani?

Bir şiir yazmak geçti içinden,eline kalem kağıdı alıp yazdı;

tekbaşınasın bu yollarda
düşsende yalnızsın, kalksanda
bir kendine naz edeceksin
çektiğini sen bileceksin
seni bir kaldıran olmazda

kolaylar bazen zorlaşacak
gecen gündüze karışacak
yalnız yürümeyi sen seçtin
suçlama sakın neden,niçin
kader seninle barışacak

bazen yağmurlar ıslatacak
saçlarına kar yağdıracak
yine de devam edeceksin
bir gün murada ereceksin
sabrın güneşi doğduracak

Ve rahatlamıştıGiyindi,kedisini sevdi,
yüzüne gülümsemesini yapıştırdıKapıyı çarpıp evden çıktı
Yeni bir gün,yeni insanlar onu bekliyordu




Gülden Işık