Ben Bir Sokak Çocuğuyum

Ben sokak çocuğuyum!

Tatmadım henüz sevgi denen doyumsuzluğu,

Nefretin kollarında büyüdüm, uzak iklimlerde

Beni yıkayacak sevimli eller olmadı hiçbir zaman…

Yağmur sularıyla yıkanmışım, kirlerden arınmışım

Zemheri soğuğunda buz gibi rüzgârlardan başka bir el okşamadı tenimi

Gök kubbenin damında kuşandım kılıçtan keskin hayatı

Ben sokak çocuğuyum!

Görüp acıyanlar adımı soruyor zaman zaman…

Vallahi bilmiyorum, sanma ki bilip de söylemiyorum

Bir ismi bile çok gördüler esmerleşmiş bedenime

Garip deyin, Satılmış deyin veyahut Nemelazım…

Fakat serseri demeyin, yurtsuz demeyin, berduş demeyin

Bu hayatı ben istemedim, bu hayatı bana siz reva gördünüz

Ruhumun geniş kanatlı pencerelerini siz taşlarla ördünüz


Ben sokak çocuğuyum!

Fakat siz sokak çocuğu deyip de geçmeyin, beni bir dinleyin

Bu sokaklar yaralı bilinçlerin, kör vicdanların eseridir

Sizler sıcak yataklarınızda sabahlarken, biz uzandık soğuk taşlara…

Yüreklerimiz hep korkuyla tetikte bekledi gecenin ayazında

Kalmaz size de köşkler, saraylar, kâşaneler ve süslü hanlar…

Suçlusunuz ey insanlar! Suçlusunuz ey insanlar!