Tuz Tadı

Tuz Tadı - İsa Avcı - Tuz Tadı Hikayesi - Yaşam Hikayeleri

Her akşam muhakkak çıkar gelirdi yanına kardeşim kardeşim diyerekHasta yatağında ağrıyan başını allı pullu poçusuyla sıkıca bağlamış yatıyordu kardeşi nice zamandırBir de buna ömrünün son demlerinde unutkanlık illeti eklenmiştiya;işte onun bu hali yürekleri közler gibi yakıyor,onun ekmeğini yemiş,suyunu içmiş olanları hüngür hüngür ağlatıyordu Hekimler böyle bir illetin karşısında çaresizdiSabrı, tahammülü ve hoş muameleyi tavsiye etmekten başka reçete yazamıyorlardı

-yine geldim güzel kardeşim bak yanındayım

-sen mi geldin ana? Yine kulaklarıma İbiş devenin acı acı inlemeleri geliyor yoksa babam seferden mi döndü?

Babası kervancıbaşıydıTrenle gelen tuzları develere yüklerler en ücra köşelerdeki köylere,mezralara dağıtırlardıİbiş ise onun kendi elleriyle büyüttüğü devesiydi

-ah benim güzel ablacığım!

-yok yok babam seferden değil seferberlikten dönüyor değil mi?Hani sen hep derdin ya adı yemendir,gülü çemendir,giden gelmiyor acep nedendir diye Bak! babam sarı tüylü ibiş devenin üzerine binmiş gülümseyerek geliyorSahi ana! yemen neresiydi? Vatan toprağımız mıydı?

Kararmış,kanlanmış gözlerini tavanın sabit bir noktasına dikmiş sayıklayan kardeşini uzun uzun seyretti yanaklarına süzülen gözyaşlarını silerek

-Kardeşim yine dudaklarımda tuzun tadı kalmışBana bir bardak soğuk su verir misin?

Nihayet onu tanımıştı hatta kendisine kardeşim bile demiştiİçini bir ferahlık kapladıGözyaşlarını silerek soğuk suyu yudum yudum içirdi

-berhudar ol kardeşimNe de güzel suydu öyleBuz gibi hem doydum hem susuzluğa kandımTıpkı Kezban Pınarın suyu gibi Sahi sen bildin mi Kezban kadınıkardeşimBabasını,kardeşini ve kocasını Çanakkale’de şehit veren Kezban kadını bildin mi kardeşimHenüz kundaktaki bebeğiyle yayladan dönerken susayan atını pınarın soğuk sularında sulayıp otlaması için yeşil çayırlara örklerken,her nasılsa minik bebek kundağından kurtulup -hoop- diye pınarın sularına dalıvermişKezban kadın döndüğünde köpüklü sularda yüzen minik bebeğin taze cesediyle karşılaşmış da saçını başını yolmuşHayattaki biricik varlığını kaybetmenin acısıyla kanlanmış gözlerini pınarın köpüren sularına dikip günlerce hiç ayrılmamışbaşından öyle kalmış adı Kezban pınarı diye Sen bildin mi kardeşim?

-Bilmez olur muyum hiç ablacığım şimdi kurudu ya seninle az mı su taşıdık çadırımıza, az mı davarımızı suladık o pınardan

-Pınarın başından ayıldığında da doğruca bebeğinin mezarı başına gelir;toprağını düzeltir,yabani otları,dikenleri temizlermişBir defasında taşlar arasından çıkan çatal dilli yılan zehrini kusmuş da eline hiç hissetmemiş Kezban kadınAkşama kadar mezarın otlarını temizlemeye devam etmiş birer birer

Sanki tavanda bir beyaz perde anlatıyordu geçmişi bir filmi seyreder gibi

O sırada odaya oğlu Ali girdi

-hoş geldin teyze

-hoş bulduk AliAnneni hekimlere bir daha mı göstersek ha

-Bu illet hekimlik değil teyzeTek çare sabır ve dua

-Hasan sen mi geldin?Seni biz davullarla zurnalarla Kore’ye savaşa göndermemiş miydik?Savaş bitti mi yoksaŞükür kavuşturanaDüşmanı denize döküp kurtardınız mı vatan toprağı Kore’mizi hele anlatsanaSahi Hasan Kore neresi?

-rahmetli babamı hatırlıyor

-ah benim güzel ablacığım sen bu hallere düşecek kadın mıydın?

-Ahmet sen misin evladım

-hayır anne,benim Ali

-Ali sen misin evladım peki ya Ahmet? Ahmet dönmedi mi henüz? Onunda eline kınalar yakıp uğurlamıştım Kıbrıs’a Dönmedi değil mi daha Ahmet?Kıbrısı düşmana bırakmadı değil mi Ahmet?Zaten benim Ahmet’im düşmana bir karış toprağını bile vermez

-Anne bırak artık şu otuz yıllık hatıralarıOnlar şehit oldular sende Şehit anası Onlar hiç bir zaman dönmeyecekler

-dönmeyecekler ya Hiç bir zaman dönmeyecekler değil mi?Onlardan geriye yüreğimde derin bir acı kaldı bir de dudaklarımda tuz tadıAli evladım bir bardak su Dudaklarımda yine tuz tadı


İsa Avcı