Yorgunum

Her şeye rağmen bitirdim seni beynimde, söküp attım yüreğimden, vazgeçtim senden dememe rağmen her fırsatta karşıma çıkıp beni sarsmandan yorgun düşüyorum
Beni bitiren yokluğundaki sen mi, varlığındaki yoksunluğum mu? Seçemiyorum

Dün gece bir kabusa boğuldum yine
Yıllar öncesinden gelen ve beni takip eden iki göz; iki masum bacağa karşılık gelen iki hızlı ayak Her seferinde büyüyor ya da ben her seferinde biraz daha küçülüyorum Koşmaya çalışan bacaklarımın yere yapışma eğiliminden sorumlu olan da o gözler (neden hala bırakmıyor peşimi?)
Görünüşümün içini boşaltan giysilerimden kurtulup denize bıraktım kendimi "Kaçmaya çalışman anlamsız" deyişini düşündüm Ama anlatamadım sana bir türlü kaçmak zorunda olduğumu Yüreğimi ve beynimi eritip, kendini benimle besleyecek olandan kaçmak zorundayım İçi boşaltılmış bir ben'i sen bile sevmezsin (sen bile mi? aman ne iddialı bir kandırmacaya bir dolu kadeh)

Anlamsız görünen kaçışlarımla kendimi senden nereye kadar koruyabilirim bilmiyorum Böyle anlarda sana kızıyorum Yüzleşmemi istiyorsun her şeyle Benim eriyişlerim, tutunamayışlarım, acıyışlarım yokmuş gibi yapıyorsun "muş gibi yapmayı sana yakıştıramıyorum hiç; sadece ben muş gibi yaparım; sen hep dik; dimdik olmalısın vazgeçtiğim
(sahibi olamadığım her şeye sahip olma erkim varmış gibi bakma yüzüme
Ben değilim baktığın
Kendi yarattığına bakıyorsun belki
Bakma lütfen
Canımı daha fazla acıtma)

Sen ne dersen de kaçmalıyım kabusumdan gücüm yettiğince Belki tökezleyip düşerim; ama bilirsin düşmekten pek korkmam, aptal cesareti olur her adımımda
Yerden güç almaya çalışarak, ya da son kalan bir parça umut köküne tutunarak kalkma gayretimde -en fazla- kan içinde kalır her yanım; çünkü her tarafa dağılmış paramparça can kırıkları batar etime

Varsın batsın
Batsın
Ah bir de kan tutmasa beni