Ne Çıkar Ateşböceği Sansalar Bizi

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Düşünüyorum da,
Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek

Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
Naif yönlerimizin keşfedilmesi,
Cesaretsizliğimizin anlaşılması,
Korkularımızın paylaşılması
Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti

Kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız

Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında

Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden

Deniz minareleri, midyeler

Kirpiler ve kaplumbağalar gibi

Sahi koruyor mu bizi çatlamamış sert kabuk?
Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?
Yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize?
Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?
Duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?
Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak

Ne çıkar ateşböceği sansalar beni

?
Belki en hoyrat yürek bile ateşböceğinin
O uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz?
Güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi,
Korkaklığımı, sevgi isteğimi
En insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem
Bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup
Bir kuş gibi uçacağım özgürce

Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım
karşımdakine

O da çözülecek belki

Samimi ve güvenliksiz, silahız biriyle göz göze gelince

Oysa bir görebilsek bunu

Kalmadı böyle insanlar demesek

Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak

Kırılmaktan korkmasak

Yaralansak

Ne olur bir darbe daha alsak

Yeniden açsak kendimizi, atabilsek kabuğu

Denesek

Risk alsak

Yanılsak

Fark etmez

Tekrar, tekrar bıkmadan denesek

Ve kucaklaşsak yeniden

Tıpkı eskisi gibi

Ne olduğunu anlayamadığımız o 15 yıldan öncesi gibi

O zaman fark edeceğiz

Ne kadar özlediğimizi birbirimizi

Neler biriktirdiğimizi,
kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi

Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa

Vakit az, paylaşmak, sarılmak için

Yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır

Yüreği daha fazla küstürmemek lazım

Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan

Ve koşullar bir türlü düzelmeyen

Sevgiye çok ihtiyacımız var

Ufukta kara bir kış görünüyor

Ancak birbirimize sokularak atlatırız o günleri

Kırın o sert, o ağır kabuklarınızı

Kurtulun bu yükten

Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize

Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri

Hem hepimiz bir yıldızız

Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi

çok severek okuduğum bir yazıdır
sevgili dostlar

Tüm melekler sizlerle olsun
serendipity

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ne Çıkar Ateşböceği Sansalar Bizi Düşünüyorum da, Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi, Naif yönlerimizin keşfedilmesi, Cesaretsizliğimizin anlaşılması, Korkularımızın paylaşılması Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti Kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden Deniz minareleri, midyeler Kirpiler ve kaplumbağalar gibi Sahi koruyor mu bizi çatlamamış sert kabuk? Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi? Yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize? Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi? Duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu? Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak Ne çıkar ateşböceği sansalar beni? Belki en hoyrat yürek bile ateşböceğinin O uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz? Güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi, Korkaklığımı, sevgi isteğimi En insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem Bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup Bir kuş gibi uçacağım özgürce Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım karşımdakine O da çözülecek belki Samimi ve güvenliksiz, silahız biriyle göz göze gelince Oysa bir görebilsek bunu Kalmadı böyle insanlar demesek Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak Kırılmaktan korkmasak Yaralansak Ne olur bir darbe daha alsak Yeniden açsak kendimizi, atabilsek kabuğu Denesek Risk alsak Yanılsak Fark etmez Tekrar, tekrar bıkmadan denesek Ve kucaklaşsak yeniden Tıpkı eskisi gibi Ne olduğunu anlayamadığımız o 15 yıldan öncesi gibi O zaman fark edeceğiz Ne kadar özlediğimizi birbirimizi Neler biriktirdiğimizi, kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa Vakit az, paylaşmak, sarılmak için Yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır Yüreği daha fazla küstürmemek lazım Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan Ve koşullar bir türlü düzelmeyen Sevgiye çok ihtiyacımız var Ufukta kara bir kış görünüyor Ancak birbirimize sokularak atlatırız o günleri Kırın o sert, o ağır kabuklarınızı Kurtulun bu yükten Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri Hem hepimiz bir yıldızız Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi çok severek okuduğum bir yazıdır sevgili dostlar Tüm melekler sizlerle olsun serendipity