Yaşamaya Dair Tatsız Bir Deneme

[size=18]Hayat bir salincaktir Ona dogdugumuz andan itibaren bineriz ve sallanmaya / yasamaya baslarızKucukken cok hizli sallanamadigimiz icin pek bir sey goremeyiz dunyaya dair Bu yuzden mi yoksa bildigimiz tek sey oldugu icin mi bilinmez ama surekli aglariz Ellerimiz ilk olarak gozyasini kesfeder Sonra ellerimizi kesfederiz gozlerimizle, sonra ayaklarimizi Ayaklarimizi kesfedince daha bir hizli sallanmaya / yasamaya baslariz Fakat henuz sallanmaya dair pek bir şey bilmedigimizden dusecek gibi oluruz salincaktan kimi zaman Ama korkmamaliymisiz: duse kalka buyuyecekmisiz cunku

Bir ara bir de bakariz ki dusmeden daha hizli sallanmayi ogrenmisiz Cok seviniriz ve hemen incelemeye koyuluruz dunyayi, insanlari Fakat dunya cok sasirtir bizi Zira salincakla on tarafa dogru gittigimizde, yesilliklerle bezeli, mavilerle suslu, tertemiz bir dunya ile karsilasirken: arka tarafa dogru gittigimizde ise, ucu bucagi gorunmeyen binalarla, zehirli oldugunu sonradan ogrenecegimiz gazlar cikaran arabalarla ve fabrikalarla ve tabii oldukca kirlendigi gozlenen bir dunyayla karsilasiriz Bir daha arka tarafa dogru sallanmak hic istemeyiz Fakat sallanmanin / yasamanin vazgecilmez kuralidir bu: bir on tarafa gitmelisiniz, bir arka tarafa Ama yine de salincagimizin temiz olan dunyaya yada dunyanin temiz yanına doğru kurulması ile teselli bulurken, salincaklari kirli tarafa bakan arkadaslarimizi esefle izleriz Bir yandan da dusunmeden edemeyiz: neden dunyayi da bizim gibi, bir legene koyup da yikamiyorlar? diye Ancak sonradan anladigimiza gore kirli olan dunya degil, insanlarin yurekleri imis!

Bunu anlayinca insan oldugumuzdan utaniriz Sonra yavas yavas insanlarla iliski kurmaya baslariz Once arkadasligi ogreniriz ve arkadasli hayatin daha zevkli ve anlamli oldugunu fark ederiz Cunku beraber sallaniyoruzdur ve birimiz sallanmaktan / yasamaktan yorulunca digerimiz onun salincagini da sallamaya basliyor ve boylece de tek basina sallanirken / yasarken ki yorulup da yere dusme tehlikesi ortadan kalkmis oluyor Ama bu durum da cok uzun surmuyor Cunku "arkadas" dedigimiz bazi insanlar bizi sallarken oylesine hasin davranıyorlar ki surekli yere dusuyoruz Fakat bu dusmeler de pek digerlerine benzemiyor Yani diger dusmelerimiz de sadece dizimiz yada dirsegimiz kanarken, bu tur dusmelerimiz de (Yani arkadaş dusurmelerinde) yuregimiz kaniyor!

Bunu gorunce de insanlarla arkadaslik kurmaktan vazgeciyoruz ve tek basina sallanmaya/yasamaya devam ediyoruz

Sonra sevmeyi ogreniyoruz:

Ihanete ugruyoruz

Sonra dostlugu ogreniyoruz:

Aldatiliyoruz

Sonra kardesligi ogreniyoruz:

Bos veriyoruz

Sonra sevdalanmayi ogreniyoruz:

Beceremiyoruz

Sonra umit etmeyi ogreniyoruz:

Beceremiyoruz

Sonra gulmeyi ogreniyoruz:

Beceremiyoruz

Sonra mutlu olmayi ogreniyoruz:

Beceremiyoruz

Sonra korkmayi ogreniyoruz:

Korkuyoruz, alabildigine

Sonra

&&&
Sonunda hep korksak ta: hep seviyoruz, hep dost oluyoruz, hep kardesligin o erisilmez tadini bos veriyoruz, hep hayal kuruyoruz, hep sevdalaniyoruz, hep guluyoruz inadina, hep mutlu olmayi deniyoruz ve hep korkuyoruz Cunku bunlari ogrenirken artik salincagi da son hizla sallamaya baslamisiz ve her an dusme tehlikesi geciriyoruz

Iki yuzlulukleri, yuzsuzlukleri, cikarciliklari, nemelazimciliklari, sevgisizlikleri, kalpsizlikleri gordukce dusecek gibi oluyoruz ama yine de iyi seyler de goruyoruz Mesela umut: insanlar bikmadan usanmadan, araliksiz umut uretiyorlar Bunu nasil becerdiklerini bir turlu anlayamiyoruz Sonra mesela hayal kuruyorlar Gerci hayalle karin doymuyor ama yureklerin doydugu kesin Bir de sabrediyorlar: oyle ki sasilacak derecede ve asirilikta sabirlilar Biz ise agliyoruz Bildigimiz ilk sey olan ve nedense surekli bas vurdugumuz bir davranis olan aglamayi bir turlu birakamadik Her halde biz de bir tur aglama tiryakiligi basladı

Iste boyle: bir one bir arkaya sallaniyoruz ve kotu seyleri gordukce dusecek gibi oluyor, iyilikleri, sevgi kirintilarini gordukce de umutlaniyoruz Hey , bakin, iste biz de umut uretmeye basladik&

Yasasin!